Φυσάει πολύ αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε την θύελλα να πάρει τα όνειρα μας.

Βρέχει εκείνες τις χοντρές σταγόνες, που λες πως προσπαθεί να μας τυφλώσει, να μην μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα ενός συστήματος που θεωρεί τους αριθμούς σημαντικότερους από τις ανθρώπινες ψυχές.

Δυστυχώς γι’ αυτούς τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια, μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά.

Με τα μάτια της καρδιάς θα δούμε βαθιά στο σώμα μας, για να βρούμε ποιοι είμαστε. Για α καταλάβουμε τι δίνουμε και τι μας δίνουν, και περισσεύει το άδικο.

Μας ζητούν πίστη στα δικά τους ιδεώδη, ποια είναι ακριβώς δεν γνωρίζουμε..

Κι εμείς τους ακούμε, τους πιστεύουμε. Κι έτσι κοιτάμε τη δουλειά μας, δεν ενοχλούμε,  δεν μιλάμε, σιωπούμε μπροστά τον εκφοβισμό και στην παραπληροφόρηση.

Όχι δεν γυρεύουμε μπελάδες. Μια ζωή αγωνιζόμαστε να φτιάχνουμε στέκια και καταφύγια να βολευόμαστε.

Μα εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα έρχεται μία από "εκείνες" τις νύχτες που φλέγεται η ψυχή, που συνειδητοποιούμε πως όσο περνάει ο καιρός τόσο οδηγούμαστε τον μαρασμό.

Μια από "εκείνες" τις νύχτες είναι που συνθηκολογήσαμε κλαίγοντας, που τους παραδώσαμε τις πιο γενναίες πράξεις, τα πιο καθάρια μας όνειρα.

Μία από "αυτές" τις νύχτες θα απαιτήσουμε από την ζωή να κάτσει δίπλα μας όταν κοιμόμαστε να δει πως βλέπουμε εμείς τη ζωή.

Να δει τα πάθη που καίνε σαν τη φωτιά, να δει τις ελπίδες να χορεύουν σαν μικρά παιδιά, να δει πως το περίφημο "τέλος" δεν υπάρχει σε όλα τα πράγματα.