Αρχίζει ο Δεκέμβριος, ο μήνας των Χριστουγέννων και των εορτών. Ένας μήνας που κατά τεκμήριο προσθέτει νότες χαράς και ξεκούρασης στην δύσκολη ζωή του χειμώνα, όπως και να το κάνεις…


Ένας μήνας που στην επικοινωνιακή πλευρά της πολιτικής δεν συμβαίνουν μεγάλα γεγονότα.
Όλοι προσπαθούν να χαλαρώσουν και να πάρουν δυνάμεις για τους δύσκολους χειμερινούς μήνες που έρχονται.

Αυτός ήταν μέχρι τώρα ο κανόνας. Όμως, εφέτος τα Χριστούγεννα στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας αυτός ο κανόνας δεν θα ισχύσει.

Οι έντονες οικονομικές διεργασίες που συντελούνται στην βάση του κοινωνικού εποικοδομήματος, δεν επιτρέπουν στις κομματικές ηγεσίες εφησυχασμό.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Πως είναι δυνατόν να θεωρήσει ο οποιοσδήποτε ότι δεν συντελούνται ιδιαίτερα έντονες κοινωνικές διεργασίες στην βάση του κοινωνικού εποικοδομήματος όταν η διαφθορά του εγχώριου κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος είναι πλέον εξόφθαλμή (π.χ. λίστα Lagarde εμπλοκή κας Μ. Παπανδρέου), οι ασφαλισμένοι πληρώνουν τα φάρμακα τους από την τσέπη τους, τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης συρρικνώνονται, η ανεργία καλπάζει και πάνω από όλα η φτώχεια θερίζει.

Όλοι έχουν κωδικοποιήσει αυτές τις έντονες κοινωνικές διεργασίες με την φράση:
«Αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής είναι η μεσαία τάξη προλεταροποιείται και τα λαϊκά στρώματα οδεύουν στην απόλυτη φτώχεια».

Τεράστιο λάθος!
Λάθος τεράστιο γιατί δεν έχουν αντιληφθεί την σημασία από την...
προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης. Αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι η ύπαρξη ισχυρής μεσαίας τάξης.

Λάθος τεράστιο γιατί δεν έχουν αντιληφθεί την σημασία της απόλυτης φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων. Ικανή συνθήκη για να λειτουργήσει ομαλά η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το επίπεδο ζωής των λαϊκών στρωμάτων να ξεπερνά κατά πολύ το όριο της φτώχειας.
Η σωστή διατύπωση κατά την γνώμη μας είναι η εξής:

«Αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής είναι να διαταράσσεται προς το χειρότερο η κοινωνική ισορροπία στην χώρα μας. Διαταραχή που θέτει υπό αμφισβήτηση το δημοκρατικό πολίτευμα και κατά συνέπεια την Εθνική Ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας».
Ψιλά γράμματα και θεωρητικές αναζητήσεις θα αντιτείνει κάποιος.

Εδώ βρίσκεται η τεράστια και επικίνδυνη παγίδα. Ένα πρόβλημα στην οικονομία όσο μεγάλο και να είναι θεραπεύεται σε κάποια χρόνια. Ένα πρόβλημα στην δημοκρατική λειτουργία φέρνει ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην χώρα. Ένα πρόβλημα που δεν θεραπεύεται σχεδόν ποτέ.

Παραδειγματικά η ιστορία μας διδάσκει: Διαταράχθηκε η ομαλή δημοκρατική λειτουργία το 1965. Αποτέλεσμα η Κυπριακή τραγωδία που ακόμα δεν έχει θεραπευθεί και μάλλον δεν θα θεραπευθεί ποτέ.

Και έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα. 
Το πρόβλημα στην οικονομία και την μνημονιακή πολιτική δεν θα πρέπει να το εντοπίσουμε μόνο στην δημοσιονομική του διάσταση. Το πρόβλημα είναι κύρια πολιτικό. Και για να λυθεί πρέπει να υπάρξει μία βαθειά και ριζική αλλαγή με άξονα και γνώμονα την πατριωτική διάσταση. Άρα φτάνουμε επαγωγικά και λογικά στον σύγχρονο πολιτικό ορισμό και πατριωτικό καθήκον:


ΟΧΙ στο Μνημόνιο, για να αποτρέψουμε μία νέα Εθνική Τραγωδία!