Η ίδια ερώτηση ξανά και ξανά. Ούτε ξέρω πόσες φορές στη ζωή μου, με έχουν ρωτήσει το ίδιο πράγμα. Τι πιστεύω.. Σε ένα Θεό, σε πολλούς, σε κανέναν. Τι? Εκείνη η επίμονη ερώτηση, που πρέπει κάποιος στα γρήγορα να αποφασίσει. Να πάρει θέση. Λες κι η πίστη ή η απιστία σε κάτι τόσο σημαντικό πρέπει να είναι απόφαση στο ποδάρι. Μια απόφαση που θα σε ρίξει ή στο λάκκο με τους σκεπτόμενους με τον άλφα τρόπο, που πιστεύουν δηλαδή υποχρεωτικά σε κάτι χωρίς να έχουν κουράσει καθόλου το μυαλό τους και τη ψυχή τους τι στο καλό είναι αυτό που πιστεύουν, ή στους βήτα που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Λες και είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε στρατόπεδο, και σ΄αυτό, που θα έπρεπε να είναι η μοναδική προσωπική στιγμή κάθε πλάσματος πάνω σ΄αυτή τη γη και για την οποία δεν θα έπρεπε να δίνει λογαριασμό σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό του.

Ε ναι λοιπόν πιστεύω σε κάποιο είδος ανθρώπων. Σ΄εκείνους που πιστεύουν. Μόνοι τους. Χωρίς υποδείξεις. Σ΄εκείνους που αυτό που πιστεύουν βγαίνει από μέσα τους. Με δικά τους λόγια και που αυτό που βγαίνει είναι όμορφο. Πιστεύω σ΄αυτούς που πιστεύουν στα όμορφα. Όταν αυτό που βγαίνει από μέσα σου είναι βρώμικο, διεφθαρμένο, άρρωστο, καταστροφικό για τον εαυτό σου και το περιβάλλον τότε δεν σε πιστεύω. Απλό δεν είναι? Με λίγα λόγια δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος είναι της τάδε ή της άλλης θρησκείας ή είναι άθεος. Δεν εξετάζω αυτό που μου λέει αλλά αυτό που είναι. Είναι καλός άνθρωπος? Θα τον ακούσω με προσοχή γιατί κι εγώ όπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι πάνω σ΄αυτό το πλανήτη δεν έχουμε ιδέα ποια είναι η αλήθεια. Και ο μόνος τρόπος να τη ψάξουμε είναι να αφουγκραστούμε αυτό που βγαίνει από μέσα μας, να μελετήσουμε τις εμπειρίες μας, αυτά που έχουν δει τα μάτια μας, εξηγήσιμα και ανεξήγητα. Να μην είμαστε τυφλοί σε καμιά κατεύθυνση. Αλλά να είμαστε όσο το δυνατόν, μέσα σ΄αυτή τη μπουρδελοκοινωνία, πιο σωστοί, πιο αγνοί σε συναισθήματα, πιο δίκαιοι σαν πολίτες, λιγότερο απάνθρωποι.

Μ΄αρέσει σαν χριστιανή η θεία η Μαργαρίτα γιατί είναι ένας άγγελος επί της γης. Αποδεικνύει από μόνη της την ύπαρξη αγγέλων. Μια ψυχή μεγάλη για όλους. Και πιστεύει στο Χριστό. Τη σέβομαι γιατί έχω δει να ζει σε υπέρτατο βαθμό εκείνο που οι υπόλοιποι παπαγάλοι ξεστομίζουν και δεν ξέρουν καν τι σημαίνει "αγαπάτε αλλήλους" Την έχω δει να αγαπάει χωρίς όριο, πως να το κάνουμε? Με βάζει στη πρίζα να ανακαλύψω από που προέρχεται όλη αυτή η εσωτερική γαλήνη, η αρμονία, η καλοσύνη, και η ακλόνητη πίστη της. Το ίδιο γουστάρω και το πατέρα μου που δεν αποφάσισε ακόμα τώρα στα 83 του αν πιστεύει σε ένα Θεό ή όχι.  Το έχει βασανίσει το θέμα αλλά δεν έχει αποφασίσει. Ένας άνθρωπος που πάλεψε όλη του τη ζωή για το καλό αλλά στην εκκλησία δε πάτησε ποτέ γιατί θεωρούσε υποκριτικά και βρώμικα όλα τα ιερατεία, όλο αυτό το κατασκεύασμα που το ονόμαζαν θρησκεία,. Δεν ήθελε να ανήκει στο πλήθος των υποκριτών. Μια μοναδική εκκλησία επισκεπτόταν πάντα όταν πήγαινε στο χωριό του. Ένα μικρό εκκλησάκι πάνω στη κορφή του βουνού. Μόνος του. Έλεγε αν υπάρχει Θεός εδώ πάνω είμαστε η δυο μας. Μ΄αρέσει κι η παρέα με τους φίλους μου που δηλώνουν άθεοι και προσπαθούν πολιτισμένα και με σεβασμό να μου αποδείξουν γιατί δεν πιστεύουν , μου αρέσουν οι φίλοι που πιστεύουν πως Θεός είναι τα πάντα , μου αρέσουν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ζωντανοί και ψάχνουν, ταξιδεύουν, δεν αποκοιμούνται σε μια βεβαιότητα ετοιμοπαράδοτη από τους υπόλοιπούς. Γιατί από όλους αυτούς έχω δει πανέμορφα πράγματα, μ΄εχουν βάλει στη πρίζα να σκέφτομαι, έχω νοιώσει μια έκσταση πίστης  που υπάρχει μέσα τους. Και μια δύναμη που δεν τη βλέπω στα ανθρωπάκια που παπαγαλίζουν ότι τους λένε οι υπόλοιποι.

Μ΄αρέσουν οι άνθρωποι που μπορούν να φωνάξουν ελεύθερα αυτό που πιστεύουν χωρίς να υπολογίζουν αν θα γίνουν αρεστοί ή αν θα έχουν καλές δημόσιες σχέσεις. Και πάνω από όλα αυτοί που ζουν ανάλογα με τα λεγόμενά τους. Που είναι αυτό που λένε. Ένα είδος δεν αντέχω κι είναι τόσο πολλοί. Οι υποκριτές κάθε είδους. Οι πρέπει να λέω αυτό, πρέπει να σκέφτομαι εκείνο.


Η πίστη σε οτιδήποτε είναι ένα αποτέλεσμα  τριών βασικών πραγμάτων. Εσωτερική ανάγκη (ή φωνή), βιώματα που συσσωρεύονται στη διάρκεια της ζωής μας, προσωπική αναζήτηση-έρευνα, και διδασκαλίες (με το καλό ή με το ζόρι) από τα υπάρχοντα στο πλανήτη Iεραρχεία.  Στη καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Δυστυχώς στη πλειοψηφία των ανθρώπων αυτό δεν ισχύει.  Συνήθως αυτό που χαρακτηρίζει ένα άτομο πιστό είναι η χωρίς έρευνα, χωρίς αναρώτηση, χωρίς προσωπική αντίληψη, υποταγή σε δόγματα και κανόνες. Γεννιέσαι σε βαπτίζουν το τάδε πράγμα, πας σε ένα σχολείο που κάνεις τη τάδε προσευχή, είσαι ενορίτης στη τάδε εκκλησία, και πέραν τούτου είτε υποτάσσεσαι σε ότι σου λένε και κουνάς το κεφάλι υποτακτικά, είτε αηδιάζεις από όλο αυτό το σκηνικό και περνάς στην απέναντι όχθη και δεν πιστεύεις σε τίποτα.

Η εποχή μας είναι εποχή ισοπέδωσης. Ισοπέδωσης κάθε αξίας, κάθε πίστης, κάθε ιδεολογίας. Ένας κόσμος ταλαιπωρημένος αιώνες από την ανθρώπινη βλακεία, ένας κόσμος ματωμένος χιλιάδες φορές από φανατικά και μισαλλόδοξα δόγματα είτε πολιτικού είτε θρησκευτικού χαρακτήρα. Ένας κόσμος όπου κανόνας είναι οι   ηγεμόνες του (και σαν υποστηρικτής ή σαν  εμπνευστής τους  και δαμάζοντες τα πλήθη από κοντά τους, τα ιερατεία) πρέπει να οι λιγότερο ευαίσθητοι μέχρι αναίσθητοι, άπληστοι, άκαρδοι  φιλοτομαριστές ή παρανοϊκά φιλόδοξοι, άπληστοι, ματαιόδοξοι, διεφθαρμένοι, αδίστακτοι ή σχιζοφρενικά μεγαλομανείς, ένας τέτοιος κόσμος που αποδέχεται αυτού του είδους άρχοντες και ιεράρχες και νοιώθει ασφαλής με αυτά τα δεδομένα, δεν μπορεί να είναι παρά άρρωστος.

Από την άλλη αν όλα αυτά τα αίσχη, σε κάνουν να χάσεις κάθε πίστη, εισβάλλει ο κυνισμός μέσα σου και η απόρριψη όλων όσων δεν πιστεύεις ή δεν βρήκες αποδείξεις , κάνεις κάθε φωνή που βγαίνει από μέσα σου να σωπάσει γιατί σε έπεισαν πως όλα είναι μια αηδία, ένα αίσχος και μια απάτη επειδή όσα θα μπορούσες να πιστέψεις  τα έχουν αναλάβει εργολαβία  απατεώνες ή εγκληματίες . Να μην πιστεύεις σε κανένα θεό ή δαίμονα,  γιατί το ερεύνησες, γιατί πείστηκες με τα δικά σου μέσα, γιατί κουράστηκες να μάθεις και με δική σου σκέψη, αντίληψη, λογική αποφάσισες κάτι τέτοιο είναι σεβαστό.  Αλλά να απορρίψεις κάθε δυνατότητα να ερευνήσεις παραπάνω τα άλυτα (ακόμα) μυστήρια γιατί κάποιοι τα πιάνουν στο βρώμικο στόμα τους , είναι άδικο και κουτό.

Είναι όμορφο ταξίδι το ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης. Το ταξίδι στα μυστήρια της ύπαρξης. Στα μυστήρια που κρύβονται  μέσα κι έξω από εμάς. Κι όποιος επιχειρήσει αυτό το ταξίδι να το κάνει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ, να το ΕΠΊΒΑΛΛΕΙ με οποιοδήποτε τρόπο, όποιος ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ του ανθρώπους είτε να πιστέψουν είτε να μην πιστέψουν για μένα δεν είναι αρεστός.  Κοιτάζω με λύπη να γίνονται σκόνη όλα. Άνθρωποι που πιστεύουν σε κάτι , γελοιοποιούνται και γίνονται αντικείμενο χλευασμού από όσους δεν πιστεύουν. Άνθρωποι που αποφάσισαν να μην πιστεύουν γίνονται αντικείμενο δίωξης, τιμωρίας, εκβιασμού από όσους είναι φανατικά πεισμένοι για κάτι . Στρατόπεδα παντού. Στρατόπεδα και κουτάκια μέσα στα μυαλά μας για να κρατιέται κάθε δυνατότητα ανακάλυψης της αλήθειας δεμένη σε συγκεκριμένα όρια και κανόνες.

Να βλέπει μπροστά του κάποιος κάτι που του φωνάζει και να το αγνοεί. Η να μη βλέπει τίποτα και να πείθεται πως τα είδε όλα. Να σκοτώνει ο ένας τον άλλον για πράγματα που ούτε ο ένας  ούτε ο άλλος μπορούν να ξέρουν τι είναι. Η άγνοια, η ημιμάθεια κι ο φανατισμός σε διαμάχη μεταξύ τους για το ποιος είναι ο εξυπνότερος.....

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως αυτό το συγκεκριμένο συμβάν έγινε για αυτό το  λόγο ή με αυτό το τρόπο. Υποθέσεις είναι αυτές που έχουμε για χιλιάδες πράγματα που αγνοούμε. Υποθέσεις  σε μια μεγάλη άγνοια, που ο καθένας την προσεγγίζει ανάλογα με το δρόμο που έχει οδηγηθεί στη ζωή του. Ένα παιδί καταδικασμένο από τους γιατρούς ξαφνικά αναρρώνει. Ο πιστός φωνάζει θαύμα, ο γιατρός σπάει το κεφάλι του να βρει ποια ακριβώς παράμετρος της θεραπείας προκάλεσε τη σωτηρία του, ο τσαρλατάνος θα διασπείρει πως αυτό το παιδί είχε πιεί ένα μαγικό νερό που του πούλησε... όμως το παιδί το ίδιο θα νοιώθει το θαύμα της ζωής ξανά μέσα του. Τη λαχτάρα να σηκωθεί από το κρεββάτι και να τρέξει να παίξει με τους φίλους του.  Κι αυτό το θαύμα όποιος πιστός θέλει να το υμνήσει πρέπει να έχει το δικαίωμα, κι οποίος επιστήμονες θέλει να ερευνήσει τις δυνατότητες για να επαναληφθεί σε κάποιο επόμενο παιδάκι είναι σεβαστός και πρέπει να του δοθούν όλα τα μέσα.
Γιατί τόσο μίσος? Γιατί τόση απαξίωση ο ένας με τον άλλον? Γιατί τόσο δηλητήριο μέσα στις ψυχές μας? Αυτά είναι τα ερωτήματα που έπρεπε να μας καίνε. Ίσως υπάρχει Θεός ή Θεοί. Ίσως μας αναλογούν λίγα χρόνια ζωής ή μια αιωνιότητα. Ίσως είμαστε μια χούφτα χώμα ή αθάνατοι θεοί εμείς οι ίδιοι. Ίσως είμαστε κάτι ξεχωριστό ή κάτι τελείως ασήμαντο στην απεραντοσύνη της δημιουργίας. Αλλά αυτό είναι το κυρίαρχο πρόβλημα?

Η ματαιοδοξία μας είναι τόσο μεγάλη ώστε να μας απασχολεί συνέχεια κάτι άλλο εκτός από αυτό που μας δόθηκε, αυτό που είναι, Οι ιδέες μας, η πίστη μας στέκεται απέναντι στη ζωή απειλητικά. Κι αυτό δεν έχει καμιά λογική.  Τους ανθρώπους τους ζωντανούς που συνυπάρχουν μαζί μας πρέπει να αφουγκραστούμε. Τη φύση και τα πλάσματα που κατοικούν σ΄αυτή κι έχουν δικαίωμα όπως κι εμείς να κοιτάζουν τον ήλιο το πρωί και τ΄αστέρια τη νύχτα ελεύθερα πρέπει να κατανοήσουμε.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που φυλάνε ακόμα μέσα τους μια πίστη. Που παλεύουν για ένα όνειρο και δεν νοιώθουν δηλητήριο να γεμίζει τη ψυχή τους από οποιοδήποτε φανατισμό ή φιλοδοξία. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που πιστεύουν σιωπηλά στην κοινωνία της αγάπης, της αρμονίας, της ομορφιάς και της ειρηνικής συμπόρευσης με ότι τους περιβάλλει κι αυτό προσπαθούν να το κάνουν πράξη, ακόμα κι αν βρίσκονται ριγμένοι στη κόλαση.  Οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτή την αντίληψη των πραγμάτων κάπου έχει στραβώσει. Είτε εσκεμμένα είτε από άγνοια.

Με ρωτάς φίλε μου τι πιστεύω. Δεν έχει σημασία να σου απαντήσω.  Είναι κάτι δικό μου. Κάτι που κανένας δεν μπορεί να μου επιβάλλει. Αυτό που θα πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι όταν με παρακολουθείς, τον τρόπο που ζω, που σκέπτομαι, που αντιμετωπίζω τους συνανθρώπους, την οικογένειά μου, τους φίλους, τους συναδέλφους, τη Πολιτεία που κατοικώ, τι είμαι.  Αν βλάπτω, εκμεταλλεύομαι, κλέβω, διαφθείρω, πληγώνω, βασανίζω, σκοτώνω, τότε να είσαι σίγουρος πως τα πιστεύω μου είναι επικίνδυνα και λανθασμένα. Αν δεις πως με το περιβάλλον ζω προσπαθώντας για το καλύτερο, το δικαιότερο, το ομορφότερο, τότε ψάξε να δεις τι πιστεύω γιατί αξίζει το κόπο.

Αυτό το μέτρο και σταθμό, θα έπρεπε να έχουμε όλοι μας. Είναι απλοϊκό αλλά είναι το εμφανές. Οπως δεν είναι λογικό να δέχεσαι να σε κυβερνάει ένας διεφθαρμένος απατεώνας , έτσι δεν έχει καμιά λογική να πιστεύεις πως ένας άλλος επίσης διεφθαρμένος κι απατεώνας μπορεί να είναι διαμεσολαβητής ανάμεσα σε σένα και το θεό σου. Οπως δεν μπορεί να είναι δίκαιο ένα σύστημα που αφήνει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών εξαθλιωμένους, φτωχοποιημένους, πνιγμένους μέσα στην αδικία και τη διαφθορά, έτσι δεν μπορεί να είναι δίκαιη μια εκκλησία και οι λειτουργοί της αδιαφορούν για τη δυστυχία των πιστών τους, μια εκκλησία που διασπείρει μίσος και φανατισμό, που ευλογεί πολέμους κι αιματοχυσίες, διωγμούς και δολοφονίες.

Αν υπάρχουν ακόμα καθαροί πολίτες μόνο τους μέλημα θα έπρεπε να είναι να καθαρίσουν το τόπο τους από όλες αυτές τις συμμορίες. Κι αν υπάρχουν ακόμα καθαροί πιστοί θα έπρεπε να πολεμάνε με κάθε τρόπο τη διαφθορά, τη σαπίλα και την εγκληματικότητα στις εκκλησίες τους.

Αν καθαρίζαμε την πολιτεία και τους ναούς μας ίσως τότε να είχαμε επι τέλους την ευκαιρία να διαφωνήσουμε ή να συμφωνήσουμε με πολιτισμένο τρόπο, και να μας δινόταν η ευκαιρία να φτάσουμε στις αλήθειες που ψάχνουμε πιο εύκολα βοηθώντας ο ένας τον άλλον με τη γνώση μας, την επιστήμη μας, τη τέχνη μας,  τις εμπειρίες μας, την έμπνευσή μας, τα οράματά μας, τη φώτισή μας αν θέλετε, η οτιδήποτε άλλο.