Καλησπέρα. Παρακολουθώ καιρό τις αναρτήσεις σου και έχω διαπιστώσει ότι θες να αποτελέσεις δίαυλο ανάμεσα στους ξενιτεμένους που ψάχνουν την ελπίδα και τους εναπομείναντες κολασμένους. Ή/και αντίστροφα (;). Εδώ και καιρό σκέφτομαι να γράψω για την άλλη πλευρά. Αυτών, που οι ξενιτεμένοι νοσταλγούν από μακριά. Μας αναφέρουν, σαν εμείς που μείναμε πίσω, να έχουμε ακόμη ένα προνόμιο. Ότι είμαστε εδώ. Κι όμως. Τα πράγματα για εμάς εδώ, μας προκαλούν τα ίδια ή παρόμοια συναισθήματα.

Είμαι κοντά στα 30. Με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά μου κι όλα τα προαπαιτούμενα εκείνα που χρειάζονταν για να στρώσουν το δρόμο προς την επιτυχία (εδώ γελάμε δυνατά).

Δουλεύω σε έναν φορέα του Δημοσίου, με μπλοκάκι, την νέα δημοφιλή σχέση εργασίας που σαρώνει όλες τις στατιστικές και αποκαθιστά την κοινωνική δικαιοσύνη.

Αυτοί που ζητούσαμε πρωταρχικά μια κοινωνία των ελεύθερων συνεργαζόμενων παραγωγών βλέπουμε τους κόπους σιγά – σιγά να πιάνουν τόπο, σε μια κοινωνία των ελεύθερων συνεργαζόμενων συνεργατών. Μια μικρή νίκη.

Παρ’ όλα αυτά, παραμένω απλήρωτη πολλούς μήνες τώρα από τους συνεργάτες μου και τα Χριστούγεννα θα βγουν με γονική παροχή, αλλά δεν γκρινιάζω γιατί είμαι συνεργάτης. Φέρω μερίδιο ευθύνης γι αυτό. Το λέει και η σύμβασή μου αν δεν με πιστεύεις.

Ταυτόχρονα, βιώνω μια καθημερινότητα όπως, λίγο πολύ, όλοι. Την ξέρεις, την ξέρουμε.

Αυτή η καθημερινότητα όμως έχει δεχθεί ένα ακόμη, βαρύ πλήγμα. Έχουν φύγει πολλοί από αυτούς που παλιότερα την συνέθεταν, την καθόριζαν και βασικά ήταν αυτοί που είχαμε επιλέξει να το κάνουν. Αυτό, Πιτσιρίκο δεν αντέχεται.

Φυσικά, πάλι, προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο, αλλά το να φεύγουν οι φίλοι σου –ένας ένας- για το εξωτερικό ή για μακρινές επαρχίες της χώρας, είναι πολλοί, μικροί θάνατοι.

Αυτοί που φεύγουν, έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα ‘ναι για λίγο, ότι θα έρχονται με την πρώτη ευκαιρία για επίσκεψη.

Εμείς που μένουμε πίσω, τους αποχαιρετάμε με την ψευδαίσθηση ότι με την πρώτη ευκαιρία θα πάμε να τους δούμε. Ευκαιρία για ταξίδια.

Μόνο που τώρα, εγώ έχω την επιλογή περίπου 10 ευρωπαϊκών πρωτευουσών και μία των ΗΠΑ, αλλά δεν έχω χρήματα να πάω μέχρι την Κόρινθο.

Εκείνοι πάλι, σιγά – σιγά αραιώνουν τις επισκέψεις τους. Κι έτσι γίνεται η απώλεια συνήθειά μας.

Σου παίρνουν τα όνειρα και με ακόμη έναν ευφάνταστο τρόπο: τα όνειρα, τα έχεις μοιραστεί με τους δικούς σου, με τους φίλους σου. Τους εμπεριέχουν. Και τα δικά τους, εσένα.

Βαριέσαι να εξηγήσεις στην κάθε καινούρια γνωριμία γιατί πιστεύεις αυτό που πιστεύεις ή γιατί θέλεις αυτό που θέλεις.

Φοβάσαι πλέον να εκτεθείς συναισθηματικά στους καινούριους. Μεγαλώνεις, και οι μισές σου αναμνήσεις βρίσκονται διασκορπισμένες σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

Μ’ αυτούς τους ανθρώπους έχεις βαδίσει τους ίδιους δρόμους, έχεις κοινές αναπαραστάσεις, έχεις φωνάξει τα ίδια συνθήματα, έχεις – ανεπίτρεπτα- ξεκαρδιστεί μέσα σε σοβαροφανείς συνευρέσεις, έχεις τραγουδήσει τα πιο όμορφα τραγούδια.

Κι αυτό δεν ήταν κάποιες όμορφες στιγμές για να θυμάσαι στο μέλλον. Ήταν η καθημερινότητά σου. Που έγινε θυσία κι αυτή στον βωμό της επελαύνουσας ανάπτυξης, όταν θα βγούμε ξανά στις αγορές.

Πρόσφατα, έμαθα ότι καλός κι αγαπημένος φίλος, δεν θα ‘ρθει για Χριστούγεννα. Δεν του φτάνουν λέει.

Για σκέψου. Κάποτε μοιραζόμασταν 50 σεντς και 15 ώρες την ημέρα και σήμερα μας χωρίζουν κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα.

Κάποιοι άλλοι θα έρθουν για λίγες μέρες. Έτσι, για να λέμε ότι βρεθήκαμε. Μόνο που αυτό δεν λέγεται πια καθημερινότητα. Λέγεται ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, που σου δίνει την ψευδαίσθηση της ομαλότητας.

Όπως και να ‘χει, την ελπίδα δεν τους χαρίζουμε. Την χτίζουμε με κόπο μέρα με τη μέρα. Ότι στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους, παλιά τραγούδια θα θυμηθούμε, ονόματα και βλέμματα και δρόμους.

*εννοείται ότι αν επιλέξεις να δημοσιεύσεις τις σκέψεις μου, καλό θα ήταν να μην αναφερθείς σε ονόματα. Οι συνεργάτες και λοιποί καιροφυλακτούν.

(Αγαπητή φίλη, ο αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Φέρουμε όλοι ευθύνη για τους συμπατριώτες μας που έφυγαν στο εξωτερικό – εννοώ αυτούς που δεν ήταν δική τους επιλογή να φύγουν. Αλλά μπορούμε να τους φέρουμε σύντομα πίσω. Αν το θέλουμε πολύ, θα το καταφέρουμε. Μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια του σύμπαντος. Αν μου επιτρέπετε, να μη φοβάστε να εκτεθείτε στους καινούριους ανθρώπους. Αν φοβόμαστε εμείς τις καινούριες γνωριμίες, μπορεί κάποιοι άλλοι να φοβούνται τους φίλους μας που μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Κι αυτοί καινούριοι είναι εκεί. Και μπορεί να έχουν σπεύσει διάφοροι να αποκαθηλώσουν την Κική Δημουλά αλλά έγραψε «Η μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου». Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε. Να είστε καλά.)

pitsirikos