της Κάλλις Κολόζη



Κάποτε διάβασα μια λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία που απεικόνιζε ένα γερασμένο σφιχταγγαλιασμένο ζευγάρι, η οποία έλεγε «Ζήσαμε σε μια εποχή που ό,τι χαλούσε το φτιάχναμε, δεν το πετούσαμε».

Σνόμπαρα με τέτοιο σθένος την ατάκα αυτή, σκεφτόμουν ότι έχει καταντήσει αηδία να ακούμε εμείς οι νεότεροι το πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα στο παρελθόν και τι εξαιρετικές που ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις! Και πόσο καταπληκτικά ήταν τα ουράνια τόξα! Και πως ο έρωτας διατηρούνταν για πάντα ενώ τώρα έχει εξελιχθεί σε καθαρά σαρκική απόλαυση..! Και πόσο τέλεια ήταν τα μικρά μας πόνυ πάνω στα βουνά!!

«Σκασμός πια!» Αυτό σκεφτόμουν..

Και πριν λίγες μέρες, συνειδητοποίησα ότι τελικά έχω κάψει ολόκληρο το δάσος (δεν είναι απλά ότι δεν το βλέπω, δηλαδή!) και έχω κρατήσει ένα δέντρο στο οποίο έχω προσκολληθεί με μανία.

Το σκέφτηκα καλά, ξανά και ξανά..ώσπου ένιωσα να με ξυπνάει ένα τραγούδι. Ναι, μια μελωδία. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά μου μίλησε. Σα να άναψε τον διακόπτη με το φως. Κι εκεί που βρισκόμουν στον σκοταδισμό μου, με ένα καντιλάκι, τώρα είχα δέκα ήλιους να φωτίζουν την πραγματικότητα. Χωρίς σκιές.

Ναι, έτσι είναι. Όχι ότι ήταν καλύτερα παλαιότερα. Τα ίδια σκατά, ίσως και χειρότερα. Καταπιεσμένες προσωπικότητες στο έπακρο και υπερβολική ηθικολογία. Και πρέπει. Πρέπει να δουν τα μάτια σου! Όμως τώρα, τώρα έχει εξαφανιστεί το παραμικρό ίχνος προσπάθειας εξέλιξης του συναισθηματικού μας IQ. Όχι απλά δεν ενδιαφερόμαστε να το καλλιεργήσουμε, αλλά το συμπιέζουμε καθημερινά ώστε να καταλαμβάνει όλο και μικρότερο χώρο μέσα μας. Μας συνεπαίρνει τόσο πολύ η ανάγκη μας να αποκτήσουμε όλο και καινούρια υλικά, όλο και περισσότερα, από αντικείμενα, μέχρι και ανθρώπους, ωσπου να βαρεθούμε και να πάρουμε καινούρια. Να συναναστραφούμε με νέους ανθρώπους. Να καψουρευτούμε με νέους έρωτες.

Καμία απολύτως προσπάθεια να φτιάξουμε το χαλασμένο. Καμία προσπάθεια να το μετατρέψουμε σε κάτι χρήσιμο. Παίρνουμε το «άχρηστο» συναίσθημα και το πετάμε στον κάδο. Αμ, έλα μου όμως που αυτός ο κάδος δεν έχει απορριματοφόρο που θα τον αδειάσει. Ούτε “empty recycle bin” για τον καθαριστεί. Αυτά είναι τα μπούμερανγκ της ζωής που αποδεδειγμένα γυρνάνε πίσω. Και παίρνουν την θέση που τους ανήκει. Συνήθως την στιγμή που είμαστε πιο αδύναμοι στη ζωή μας ή πιο εξουθενωμένοι.

Δεν έχω την κατάλληλη συμβουλή για το πως θα «διορθωθούμε». Πως θα γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο άπληστα όντα που καταλήγουν να χρησιμοποιούν όλο και λιγότερα συναισθήματα.

Αλλά, θα το πω κι ας παρεξηγηθώ! Μου έχουν μείνει αυτές οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό, που έβλεπα παιδάκι, οι οποίες έδειχναν πως η ανθρωπότητα ελέγχεται από αυτοματισμούς και ρομπότ και θυμάμαι που με έπιανε ένα άγχος και ένας τρόμος, να μην «προλάβω» έναν τέτοιον κόσμο. Να μην ζήσω για να το «ζήσω». Ώσπου αντιλήφθηκα ότι το ζω ήδη.

Τα ρομπότ της εποχής μας δεν έχουν περίεργους μηχανισμούς, και επαναφορτιζόμενες μπαταρίες, γιατί πολύ απλά έχουμε εξελιχθεί εμείς οι ίδιοι σε αυτό. Και το κακό είναι πως τελικά, μόλις «χαλάσουμε» θα πρέπει σύμφωνα με την νοοτροπία μας, να πετάξουμε στην χωματερή τον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσο τραγικά ειρωνικό;

dubiumn