Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πούμε πλέον. Είναι άχρηστο να ελπίζει κανείς για πράγματα που δεν υπάρχουν. Να φαντασιωνόμαστε καταστάσεις που δεν θα συμβούν. Να σχηματίζουμε στο μυαλό μας εικόνες που απλά δεν υπάρχουν. Είμαστε έτοιμοι, να ανεχτούμε τα πάντα. Οι διαμαρτυρίες μας, η αντίδρασή μας φτάνει μέχρι αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει. Τίποτα ουσιώδες. Τίποτα που να μπορεί να αλλάξει το κατήφορο.


Είναι ένα τοπίο κολλημένο, στα ίδια και τα ίδια. Φωνές που δεν φέρνουν αποτέλεσμα σε τίποτα. Μικρο κινήσεις, μικρο ομάδες, μικρο αντιδράσεις. Χαϊδέματα στη παρανυχίδα του θηρίου. Η δυστυχία αυξάνεται, οι άνθρωποι που βιώνουν ένα προσωπικό Γολγοθά αυξάνονται. Σ΄αυτό το θλιβερό τοπίο ένας λαός είναι μοιρασμένος στα τρία. Σ΄εκείνους που συνεχίζουν να ζούνε άνετα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, εκείνους που στριμώχτηκαν αλλά έχουν κρατήματα και άκρες και συνεχίζουν να εκπληρώνουν υποχρεώσεις κι επιθυμίες κι από ένα τρίτο μίζερο κομμάτι που έχει γίνει ήδη κιμάς.

Η πρώτη κατηγορία των καλοπερασάκηδων δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει. Δεν τους νοιάζει απλά. Κοιτάνε τη πάρτη τους  Η δεύτερη κατηγορία είναι τσαντισμένοι - αγανακτισμένοι - αλλά που πιστεύουν πως θα γυρίσει ο τροχός και θα ξαναγ@μήσει το ατομούλι τους. Η τρίτη κατηγορία που χτυπιέται αλύπητα απλά δεν υπάρχει. Μονάδες που βιώνουν το προσωπικό τους Γολγοθά, εξαθλιωμένοι, πνιγμένη σε μια απελπισία χωρίς τέλος, παλεύουν για να επιβιώσουν.

Η συνολική αντίδραση σε όλα αυτά μικρο διαμαρτυρίες, ή ανούσιες κινήσεις, μικρο ομάδες πρόθυμες αλλά αδύναμες,  ένα πλήθος που δεν είναι ικανό πλέον ούτε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας της προκοπής να κάνει. Δεν είμαστε πια πρώτο θέμα στις ειδήσεις των ξένων ΜΜΕ, δεν υπάρχουν εικόνες που να ξεκινάνε από τη φράση "στην Αθήνα χιλιάδες άνθρωποι...." Είμαστε ειδήσεις σαν ανταλλαγή ομολόγων, σαν ανακεφαλαίωση τραπεζών, σαν συμφωνία για κούρεμα ενός χρέους, σαν παρακολούθηση για τα μελλοντικά deals που θα γίνουν πάνω στα φιλέτα της χώρας.

Δεν υπάρχουμε για κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μας. Όπως στις τριτοκοσμικές μπατανίες, υπάρχει πλούτος, μεγάλος πλούτος, και μεγάλη δυστυχία. Υπάρχουν  άστεγοι που κοιμούνται στο δρόμο, κι άνθρωποι γεμάτοι τσάντες και γεμάτα πορτοφόλια που τους προσπερνάνε. Υπάρχουν συσσίτια με ουρές από πεινασμένους και παρέες ντυμένες άψογα που τρώνε σε ακριβά εστιατόρια, γλεντάνε, ετοιμάζουν τις χειμερινές τους εξορμήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι τυλιγμένοι με κουβέρτες μέσα σε σπίτια χωρίς θέρμανση κι άλλοι που απολαμβάνουν το ουισκάκι τους δίπλα στο τζάκι με μια καλή παρέα χασκογελώντας και κουβεντιάζοντας για το τελευταίο γκαλά που πρέπει να παρευρεθούν.Υπάρχουν παιδιά που θα μείνουν αμόρφωτα κι άλλα που ετοιμάζονται για τα κολέγια εσωτερικού κι εξωτερικού. Ηλικιωμένοι που δεν έχουν ούτε τα φάρμακά τους να πάρουν κι άλλοι που διασκεδάζουν παίζοντας το χαρτάκι τους στα ζεστά και καλοβαλμένα σπίτια τους.

Είναι η Ελλάδα των πλούσιων και των φτωχών. Μια ζυγαριά που όλο και λιγότερους έχει στη μια πλευρά κι όλο και περισσότερους να στριγμώνονται στην άλλη. Μέχρι να φτάσει στη πραγματική της διάσταση η μπατανία. Να είναι εκατό , διακόσιοι, χίλιοι που θα απολαμβάνουν όλα τα αγαθά και μερικά εκατομμύρια στριμωγμένα στις φαβέλες να ψάχνουν πως να ζήσουν. Δεν έχει καμιά σχέση η Ελλάδα πλέον με κράτος της Ευρώπης. Δεν έχει σχέση με αστική δημοκρατία. Υπάρχει μια αποικία με μια ελίτ συνεργαζόμενη με τους αποικιοκράτες, επιχειρηματίες που κάνουν δουλειές, τζογαδόρους που κάνουν παιχνίδι και πλήθη αδύναμα και σιωπηλά που υποφέρουν τη σκλαβιά τους και την εξαθλίωση τους.

Τι να πούμε περισσότερο? Όλα τα κράτη που βίωσαν τέτοιου είδους σκλαβιές περνάνε δεκαετίες ίσως κι αιώνες μέσα στην εκμετάλλευση και τη μιζέρια μέχρι κάποιος να οδηγήσει τα εξαθλιωμένα πλήθη σε κάποιου είδους ξεσηκωμό, μέχρι κάποιος πατριώτης ηγέτης να σηκώσει ανάστημα στους αποικιοκράτες. Περνάνε γενιές και γενιές σκλαβωμένες μέχρι να συμβεί κάτι που να αλλάξει κάτι. Εμείς μόλις ξεκινήσαμε. Και μάλιστα σε μια εποχή που δε μοιάζει με τις άλλες. Γιατί θα μας ακολουθήσουν κι άλλοι λαοί. Θα μετατραπούν κι άλλοι λαοί σε αόρατα πλήθη. Θα γίνουν κι άλλες πατρίδες αποικίες κολασμένων.

Θα εξαπλωθεί η αρρώστια και σε εκατομμύρια άλλους ανθρώπους που θα προστεθούν στους ήδη φτωχούς του πλανήτη να τους κάνουν παρέα....

Ίσως πολλοί φαντασιωνόντουσαν πως αυτός εδώ ο τόπος έχει κάτι διαφορετικό να δείξει. Παπάρια. Τίποτα δεν έχουμε να παρουσιάσουμε. Ούτε γνώση, ούτε θάρρος, ούτε αξιοπρέπεια. Ότι εύκολα κρίναμε σαν άθλιο , είμαστε κι εμείς το ίδιο. Όταν μιλάγαμε για ανθρωπάκια που δεν κάνουν τίποτα για να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, το ίδιο είμαστε κι εμείς.

Με τους φύλαρχούς μας, τα παλάτια και τις παράγκες μας, τους διάσημους και τους άσημους, τους επαγγελματίες υπαλλήλους του καθεστώτος (δημοσιογράφους, πνευματικό κόσμο, επιστημονική κοινότητα, καλλιτέχνες, και λοιπές ευγενείς κατηγορίες) με τα ρημαγμένα μαγαζάκια, τα ξενοίκιαστα σπίτια, τις ουρές στα ταμεία, στα νοσοκομεία, στα συσσίτια. Με τη καλή και κακή μεριά της πόλης. Τα προάστια των καλοζοισμένων και τα γκέτο των ξεχασμένων. Με την εγκληματικότητα να αυξάνεται. Με τα ναρκωτικά να θερίζουν. Με τη πορνεία να αυξάνεται γοργά. Τα μπουρδέλα να ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά δίπλα στους άστεγους. Με τα τρελοκομεία να γεμίζουν. Τις αυτοκτονίες να γίνονται επιδημία, την ενδοοικογενειακή βία να παίρνει απειλητικές διαστάσεις, την αμορφωσιά να θερίζει τα μυαλά. Τις καλές ειδήσεις εξαφανίζονται. Τους λίγους να είναι αδιάφορα τομάρια για τους πολλούς.

Μια ρημαγμένη γη που θα έχει στέγη για να φιλοξενεί τους ματσωμένους τουρίστες και τους φιλόδοξους μάνατζερ των πολυεθνικών. Μια ξεπουλημένη γη που θα βρίσκει εργάτες εκατό στο κιλό με τρία φράγκα. Μια απολίτιστη χώρα που θα εισάγει τεχνοκράτες και θα εξάγει στη μετανάστευση τα τελευταία εναπομείναντα γερά μυαλά.

Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ότι βλέπουμε Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για να σκοτώνουμε το χρόνο μας και να καθησυχάζουμε τα αδιέξοδά μας.

vasiliskos2