Πεινάω και αρέσω.

Τελικά μήπως η κρίση που ζούμε είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένα λογισμικό, κάτι σαν το Matrix, μέσα στο οποίο μπήκαμε από τη στιγμή που διαλέξαμε να πάρουμε το χάπι του μνημονίου; Κάτσε, γιατί τώρα που το σκέφτομαι, όλες αυτές οι ορδές των ανέργων, πολύ μου θυμίζουν τους κλονοποιημένους πράκτορες Smith της γνωστής ταινίας, έτσι όλοι ίδιοι που είναι και με τον ταχύτατο τρόπο που εξαπλώνονται. Μήπως τα παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολειά είναι απλά μέρος του προγράμματος, ενώ αυτό κάνει update και ξεφορτώνεται παλαιά, ανήμπορα αρχεία; Εντάξει, αν είναι έτσι, θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι οι Χρυσαβγίτες είναι τα σκουπίδια του πολιτικού συστήματος που έχουν συγκεντρωθεί στον κάδο ανακύκλωσης, περιμένοντας κάποιος να πατήσει την οριστική τους διαγραφή από το σκληρό δίσκο.

Βρε, για δες ομοιότητες. Και στο Matrix οι βασικοί πρωταγωνιστές ήταν τρεις, όπως σε εμάς η τρικομματική κυβέρνηση! Νίο ο Σαμαράς, Μορφέας ο Βενιζέλος και Τρίνιτι ο Κουβέλης; Πολύ ταιριαστοί οι ρόλοι, ειδικά αυτός της γυναίκας στον Κουβέλη, ταιριάζει και με τη ΔΗΜ.ΑΡ., που είναι γένους θυληκού. Κοίτα να δεις τι έχουν σκαρώσει ετούτα τα ανθρωπόμορφα αρχεία! Κάτι δεν μου κολλάει όμως. Στην ταινία, αυτοί οι τρεις υποτίθεται ότι δρούσαν για το καλό της ανθρωπότητας, όχι όπως οι δικοί μας που εξαφανίζουν τις ζωές λες και διαγράφουν εικονίδια από την επιφάνεια εργασίας. Ίσως να είναι η μετεξέλιξη του προγράμματος, ίσως στην πορεία αλλοτριώθηκαν όλοι τους και οι καλοί γίνανε κακοί και το ανάποδο. Ίσως και η επιφάνεια εργασίας να μετονομάστηκε σε επιφάνεια ανεργίας.

Ίσως ζούμε το επόμενο επεισόδιο, την επόμενη πίστα του λογισμικού της κρίσης. Ναι, γι’ αυτό και τα μνημόνια 1, 2, 3 και ούτω καθ’ εξής! Ουσιαστικά, πρόκειται για “πίστες”, για διαφορετικά επίπεδα του ίδιου πάντα ψηφιακού περιβάλλοντος. Κάθε φορά που περνάς στην επόμενη πίστα, ως επιβράβευση, παίρνεις και λίγη από τη δόση, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη δόση του ίδιου χαπιού που σε διατηρεί για πάντα μέσα στο πρόγραμμα! Μόνο τυχαίες δεν είναι οι λέξεις, λοιπόν, γιατί διαφορετικά θα μπορούσαν να μην τη λένε δόση αλλά π.χ. επιχορήγηση ή διευκόλυνση ή μποναμά. Και όσο αυξάνονται οι δόσεις, τόσο πολλαπλασιάζονται και οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι απελπισμένοι! Ουσιαστικά, όλο αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι το πρόγραμμα αποκτά μεγαλύτερη δυσκολία, διογκώνεται, καθώς πας από το ένα μνημόνιο στο άλλο και μασαμπουκώνεις δόσεις.

Και κάθε φορά, στα πλαίσια της ψευδαίσθησης, όταν καταπίνεις πάλι το χάπι, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι σύντομα θα τερματίσεις και δεν θα υπάρξει άλλη πίστα, ότι δεν θα υπάρξει άλλο μνημόνιο, ότι δεν θα υπάρξει άλλη πείνα γύρω σου, ότι θα εξαφανιστούν σταδιακά όλοι αυτοί οι μαζεμένοι άνεργοι-πράκτορες, που πια ‘γίναν εκατομμύρια και πέφτεις πάνω τους σχεδόν σε κάθε βήμα. Ότι θα πάψουν να αυτοκτονούν όλοι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να είναι συμβατοί με το πρόγραμμα, καθώς αυτό εξελίσσεται και γίνεται ακόμα πιο απαιτητικό. Ότι θα πάψουν τα δικαιώματα να είναι χρηματιστηριακοί δείκτες, εναλλασσόμενοι αριθμοί που τρέχουν σε μαύρες οθόνες, όπως εκείνος ο πρασινωπός ψηφιακός κώδικας επικοινωνίας του Matrix.

Όμως, στην καρδιά του λογισμικού, μέσα σε κάτι τεράστιους, φιμέ ουρανοξύστες, οι αρχιτέκτονες της Κρίσης, οι εμπνευστές του πρωτοποριακού αυτού συστήματος υποδούλωσης και εξαθλίωσης των ανθρώπων, συγκεντρώνονται κάθε φορά, σχεδιάζοντας νέες πίστες, νέες δόσεις, νέα κόλπα του προγράμματος, για να αποκτά αυτό περισσότερο ενδιαφέρον, αιχμαλωτίζοντας τους πρωταγωνιστές του. Και στ’ αλήθεια, με ένα περίεργο τρόπο, το Matrix της Κρίσης δεν τελειώνει ποτέ. Ουσιαστικά ανανεώνεται μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, πλασάροντας νέες ενδιαφέρουσες εκδόσεις. Και σε οδηγεί σε σημείο που όχι μόνο αποδέχεσαι τα γεγονότα ως τετελεσμένα, αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα σε κάνει να νιώθεις και ένα είδος διαστροφικής υπερηφάνειας για την πείνα σου. Να, όπως γράφουν οι βιτρίνες πολυκαταστημάτων στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα.

Hungry but chic.

kakoskeimena