....από τον Oppressed


Ξημέρωσε. Πάλι ξημέρωσε.
Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του άχρωμου δωματίου μου,αντίκρισα σκοτάδι,ένα βαθύ, μονότονο, μελαγχολικό σκοτάδι. Κι όμως, είχε ξημερώσει.
Στο δωμάτιο βέβαια υπήρχε λίγο φως, ίσα-ίσα να μου θυμίζει αυτά που με πονάνε. Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά να φέρω τη μορφή σου στο μυαλό μου.


Πάλι προσπάθησα να ξεχάσω. Πάντα θα προσπαθώ. Μάταια.
Σε μια γωνιά, τσαλακωμένες αναμνήσεις, βιασμένες με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τα χρόνια πεταμένα σα σκουπίδια στην πιο βρώμικη χωματερή, παίρνοντας
πλέον τον χαρακτήρα κάτι ασήμαντου.

Kι εγώ εδώ. Κάθε μέρα να δηλώνω παρόν και να μισώ όλο και περισσότερο τον εαυτό μου που δέχθηκε να ακολουθήσει τον απαγορευτικό μονόδρομο της άδειας σου καρδιάς. Ήθελα όμως να την αγγίζω. Δε λογάριαζα τις συνέπειες..

Στην προσπάθεια μου να ελευθερωθώ βγαίνοντας απ΄αυτό το μισοσκότεινο δωμάτιο τα ξαναβλέπω. Όχι πάλι. Τα μισώ μ΄'ολη τη δύναμη της ψυχής μου. ΟΧΙ
ΠΑΛΙ. Ακόμη εκεί είναι.
Πόσες φορές σου είπα να μη καπνίζεις; Πόσες φορές αγάπη μου;
Λες και το ήξερα. Εκτός από κακό στην υγεία σου,τ ώρα τα σβησμένα σου τσιγάρα κομματιάζουν και μένα.Τα χείλη σου ιδανικά ζωγραφισμένα πάνω στη γόπα
μου θυμίζουν τα φιλιά σου.
Ποτέ δεν έβαλα τσιγάρο στο στόμα μου.
Σήμερα όμως,έτσι σε ΄φερα κοντά μου.
Όπως τότε.
Ξημέρωσε.Λείπει όμως το φως μου.

dubiumn