Το 2012 ανήκει πια και επίσημα στο παρελθόν και μια καινούρια χρονιά ήρθε να πάρει τη θέση της στο καλεντάρι της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας. Πολλές ευχές ακούστηκαν και πάλι. Οι μέρες που πέρασαν ήταν γεμάτες από αυτές. Σε αυτές είμαστε πάμπλουτοι. Η αλήθεια είναι ότι έστω και υποσυνείδητα πολλοί έχουν κατανοήσει ότι οι «γιορτινές» μέρες πέρασαν σα νεράκι και η ώρα της αναμέτρησης με τα προβλήματα είναι και πάλι στο προσκήνιο ενός θλιβερού παρασκηνίου. Η νέα χρονιά δεν άλλαξε κάτι.



Δε βιαζόμαστε να κρίνουμε το 2013 αλλά το ξημέρωμά του κάθε άλλο παρά αισιόδοξο μπορεί να είναι. Γιατί να είναι άλλωστε; Σε όσους αρέσκονται να κάνουν μια βόλτα έξω από το σπίτι λίγα λεπτά πριν αλλάξει το έτος και να μπαίνουν λίγα λεπτά μετά και πάλι μέσα είναι σίγουρο ότι διαπίστωσαν για άλλη μια φορά ουρλιαχτά ευχαρίστησης, πυροτεχνήματα και μουσική στη διαπασών, άνοιγμα φελλών κρασιού από τους έχοντες την αυτή ιδιότητα ιδιοκτήτες τους. 

Πέρα από όλα αυτά τα τραγελαφικά που βλέπουμε και θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε από τις τελευταίες (θέλουμε να ελπίζουμε) παραστάσεις του θλιβερού θιάσου της τρικομματικής που σύντομα γίνεται μονοκομματική και «μπετοναρισμένη» για την αποφυγή τυχόν ατυχημάτων, έρχεται άλλο ένα κακόγουστο θέατρο σχετικά με τις λίστες των ληστών.

 Η «υπεύθυνη» συγκυβέρνηση του 48% (τόσοι την ψήφισαν, ας μη το ξεχνάμε αυτό) φαίνεται να βρίσκει άλλο ένα τέχνασμα επιβίωσής της στο πρόσωπο του πρώην «τσάρου» Γ. Παπακωνσταντίνου.



Το έχουμε ξαναγράψει ότι το διαπλεκόμενο σύστημα μιντιοκρατίας – πολιτικής- επιχειρηματικής ελίτ θα «δώσει» πολλούς δικούς του αρκεί να εξασφαλίσει με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα την εξουσία. Το γεγονός αυτό βέβαια από μόνο του μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Το θέμα είναι ότι κοντά σε αυτούς την πληρώνουν και οι μισοί και πλέον Έλληνες. Ξεκίνησαν πάλι οι «πληρωμένες» αναλύσεις των «αυθεντιών» της τηλε – ζούγκλας περί κάθαρσης του πολιτικού συστήματος και άλλων τέτοιων αστείων που αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή θα μας είχαν κάνει να πέσουμε κάτω ξεκαρδισμένοι από τα γέλια. Το «πολιτικό» προσωπικό της χώρας μόλις πριν λίγες ημέρες «έχασε» μια ακόμα ευκαιρία καταψηφίζοντας την πρόταση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο και το πώς φτάσαμε ως εδώ. Τώρα αυτό το «πολιτικό» σύστημα βγήκε ξανά στο σεργιάνι για να πείσει τους χαχόλους ότι πρέπει να γίνει προανακριτική η οποία θα επικεντρώνει τα «πυρά» του σε ένα και μόνο πρόσωπο.

Η περίπτωση του Α. Τσοχατζόπουλου πάλιωσε βλέπετε και χρειάζεται νέο κούτσουρο στη φωτιά. Είναι αλήθεια. Η «αιθαλομίχλη» που πρωταγωνιστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια πάνω από τα κεφάλια μας ετοιμάζεται να «γυρίσει» νέα επεισόδια «κάθαρσης». Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι το «κοινό» θα είναι και πάλι ο λαός. «Τηλεθεατές» υπάρχουν βλέπετε και είναι παντός καιρού. Κοντά στα τούρκικα και στις ατελείωτες εκπομπές μαγειρικής θα πάρουν και ένα «καθαρτικό» έτσι για να υπάρχει και ποικιλία. Χρόνος βέβαια δεν υπάρχει και τα πράγματα είναι ελαφρώς στριμωγμένα.



Ο Ιανουάριος είναι εδώ και οι νέες περικοπές μπροστά μας. Με τόσο «μαγείρεμα» βέβαια υπάρχουν πιθανότητες να γίνει για άλλη μια φορά ένα μεγάλο τίποτε και το πιάτο να παραμείνει άδειο. Θεάματα χωρίς άρτο και όποιος αντέξει. Υπάρχει και το άλλο που «έσκασε» το γνωστό και ως σκάνδαλο ΕΟΤ. Εκεί και αν θα δούμε «κάθαρση». «Επιταγές» των καιρών βλέπετε. Τίποτε δεν έχει μείνει όρθιο. Κι όμως αυτή η «κυβέρνηση» είναι ακόμα εκεί. «Αγέρωχη» και στη θέση της. 

Ο επονομαζόμενος και ως πρωθυπουργός είπε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του: «Δουλειά στους άξιους και ικανούς και οι υπόλοιποι θα απολαύσουν ένα δίκτυ προστασίας». Σαφέστατος και ξεκάθαρος. Τις δουλειές θα παίρνουν οι δικοί μας και οι υπόλοιποι τραβάτε στο «νοιάζομαι – μοιράζομαι». Το αξιοπερίεργο είναι ότι πολλοί ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα ξεχνώντας ότι πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αυτό που απεύχονται και ο τροχός να γυρίσει. Αλήθεια αν η κατάσταση ανατραπεί και αλλάξει πως θα τους φανεί αν οι ίδιοι και τα δικά τους παιδιά πηγαίνουν στα συσσίτια και στις «φιλανθρωπίες»; 

Δε μιλάμε για τους «πολιτικούς». Αυτοί το έχουν κάνει το κουμάντο τους. Μιλάμε για αυτούς που στηρίζουν ακόμα και τώρα αυτή την επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας «κυβέρνηση». Πρέπει να φτάσουμε εκεί ως κοινωνία για να ξυπνήσουμε; Τι άλλο πρέπει να γίνει; Να φτάσει η ανεργία στο 40%; Να χάσουν και άλλοι τα σπίτια τους; Να μεταναστεύσουν και άλλοι στο εξωτερικό; Να χάσουμε ακόμα και εδαφική κυριαρχία; Γιατί; Τι θα έχουμε επιτύχει τότε; Τι θα πούμε; Ότι κάναμε λάθος; Ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη; Όταν θα είναι αργά; Πρέπει να επέλθει κοινωνική ή εθνική καταστροφή για να συνειδητοποιήσουμε το βάρος της ατομικής μας ευθύνης; 

 Κάποιος είπε ότι αυτή η χώρα έχει πολλούς ήρωες γιατί πάντα αυτός ο λαός ήταν δειλός και περίμενε από λίγους «τρελούς» να βάλουν το στήθος μπροστά και να θυσιαστούν κυριολεκτικά για τους πολλούς. Τι πρέπει να γίνει; Εμφύλιος; Ως πότε θα κοιτάζει ο καθένας το προσωπικό του όφελος μπροστά στο κοινό καλό; Δε βλέπουμε το γκρεμό μπροστά μας;



Άσχετα από το πώς διαβιώνει ο καθένας χωριστά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο τρένο και η γέφυρα μπροστά είναι κομμένη. Έχει καμιά σημασία το αν θα είναι κάποιος επιβάτης στην Α’ ή στην Β’ ή στην Γ’ θέση; Το τέλος θα είναι ίδιο για όλους και αυτό θα επέλθει πολύ πιο σύντομα από όσο πιστεύουν κάποιοι. Δε μας αξίζει αυτό. Δε μιλάμε απλά για μια κρίση αλλά για μια παρακμή της κοινωνίας μας. Είναι κάτι πολύ πιο άσχημο. Η κρίση κάποια στιγμή θα περάσει. Οι αξίες όμως, τα όνειρα, τα ιδανικά, η ίδια η ζωή δε θα μπορούν να γυρίσουν πίσω. Θα έχουν χαθεί στο βωμό του εκάστοτε προσωπικού συμφέροντος.

Δε μπορεί να μη γνωρίζουμε την Ιστορία μας. Αυτό δε μπορεί να γίνει αποδεκτό σε καμιά περίπτωση. Δε μπορεί να μη διδασκόμαστε από τα θλιβερά λάθη του παρελθόντος. Αυτό που έρχεται δε θα έχει καμιά σχέση με όσα δεινά έζησε τούτος ο τόπος στο παρελθόν. Δε θα υπάρχει επιστροφή. Αν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει δεν έχουμε γυρισμό. Δε μπορεί οι χρήσιμοι ηλίθιοι να είναι περισσότεροι από αυτούς που έχουν την κοινή έστω λογική. Είναι παρανοϊκό.

Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εμάς. Δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα που έβγαλε τόσους ποιητές, που έδωσε νικηφόρα τόσους πολέμους, που πέρασε τόσα δεινά αλλά άντεξε να πέφτει τώρα αμαχητί. Να παρακολουθεί με καρτερία και παγερά αδιάφορη τον αφανισμό και εξανδραποδισμό της. Δε μπορεί να το χωνέψει ο κοινός ανθρώπινος νους. Ξεπερνά κάθε φαντασία αλλά ταυτόχρονα δείχνει και μια τραγική ασέβεια προς τις γενιές που πέρασαν και κράτησαν αυτόν τον τόπο όρθιο.



Η καινούρια χρονιά που ξημέρωσε οφείλει να ανατρέψει όλο το φαύλο σύστημα αλλά αυτό δε μπορεί να γίνει με ευχολόγια, δε μπορεί να γίνει με λόγια του αέρα αλλά με πράξεις. Δεν είναι δυνατόν να παρέχουμε νομιμοποίηση και κάλυψη σε όσους μας καταστρέφουν τις ζωές. Δε μπορεί στον τόπο που γέννησε την Δημοκρατία να κυβερνά η μιντιοκρατία. 

Δε γίνεται στη χώρα που γέννησε μεγάλους φιλόσοφους, ποιητές και πολιτικούς να κυβερνούν σήμερα κάποια καλοπληρωμένα ανδρείκελα. Δε γίνεται το θύμα να δίνει στον δολοφόνο το όπλο του εγκλήματος. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι ο κόσμος άλλαξε με κουβέντες ή προσευχές. Πάνω από όλα δε μπορούμε να καμωνόμαστε πια ότι δεν ξέρουμε την αλήθεια. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό δεν είναι απλά καλοπληρωμένοι ηλίθιοι αλλά κινούνται και πράττουν με δόλο είτε είναι πολίτες είτε κυβερνήτες. 

Ας μην περιμένουμε λοιπόν να έρθει κάποιος άλλος ήρωας να μας σώσει. Κανείς δεν πρόκειται να μας δώσει ότι αξίζουμε ως αξιοπρεπής και έντιμη κοινωνία αν εμείς δεν το διεκδικήσουμε δυναμικά και ανυποχώρητα. Δε μπορούμε άλλο πια να περιμένουμε την εξέγερση αλλά να την κάνουμε οι ίδιοι ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί στους δρόμους. Έτσι κερδίζεται ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια. Έτσι κάνουν οι ελεύθεροι άνθρωποι όταν τους σκλαβώνουν. Σπάνε τις αλυσίδες. Έτσι μόνο έχουν μέλλον και προκοπή. 

Σε αντίθετη περίπτωση η ύπαρξή τους είναι απλά μια επιβεβαίωση της μίζερης, δυστυχισμένης και χωρίς κανένα νόημα ζωής τους και αυτό μπορεί να είναι δική τους επιλογή αλλά μέχρι του σημείου που δεν καταδικάζουν και τους άλλους ανθρώπους να ζήσουν έτσι.

Τα λόγια του Μπρεχτ μας δείχνουν αναμφίβολα τον δρόμο: «Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται»…