Του Ολύμπιου Δαφέρμου

Συχνά εκπλήσσομαι από την επιθετική μνημονιακή συμπεριφορά κάποιων από τους παλιούς συναγωνιστές μου στο Πολυτεχνείο τον καιρό της χούντας. Ολοι μας ήμασταν τότε τοποθετημένοι ως ανένταχτοι στην Αριστερά. Δηλαδή ήμασταν κοινωνικά ευαίσθητοι. Σήμερα κανείς τους δεν είναι ιδιωτικός ή δημόσιος υπάλληλος. Είναι ελεύθεροι επαγγελματίες ή έχουν άλλες διακεκριμένες θέσεις. Είναι επιτυχημένοι, με τη συμβατική έννοια του όρου.

Η επιλογή επαγγέλματος, βέβαια, υπέκρυπτε εξ αρχής και το αξιακό σύστημα του καθενός. Το σύστημα λειτούργησε θετικά γι” αυτούς. Ξεπέρασαν την κοινωνική τάξη προέλευσής τους. Η όποια επιτυχία όμως προϋποθέτει να δεχτείς τους όρους και την ηθική του συστήματος. Του διεφθαρμένου συστήματος, όπως οι ίδιοι το καταγγέλλουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Τιμητές τώρα, επαγγέλλονται την εξυγίανσή του. Πώς θα γίνει αυτό; Μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν.

Γι” αυτούς οι άνεργοι είναι ένας αριθμός, όπως είναι το έλλειμμα ή το χρέος. Οι άστεγοι δεν είναι καν αριθμός.

Στηρίζουν τη δημοκρατία ενάντια στις «επιβουλές» της Αριστεράς και χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου: Υποστηρίζεις τις επεμβάσεις της αστυνομίας; Αν ναι, είσαι δημοκράτης. Ποια δημοκρατία όμως; Αυτή που τα κόμματα εξουσίας άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα πράττουν μετά; Αυτή τη δημοκρατία που η επέμβαση της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα;

Αυτή τη δημοκρατία που οι αμοραλιστές κυβερνώντες λογοδοτούν στις αγορές μέσω Ε.Ε. και ΔΝΤ και όχι στην κοινωνία; Ψιλά γράμματα. Δεν τους απασχολούν τέτοιες λεπτομέρειες. Εξάλλου ούτε οι πατέρες του νεοφιλελευθερισμού είχαν δημοκρατικές ευαισθησίες. Συνεργάστηκαν εξίσου καλά τόσο με τον Πινοσέτ όσο και με την Κίνα.

Θέλουν να σταματήσει να γιορτάζεται το Πολυτεχνείο, το πνεύμα του οποίου εξακολουθεί να πυροδοτεί αντιδράσεις απέναντι στις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Βέβαια! Πλήθος οι αυθαιρεσίες του Μνημονίου: παρακάμπτονται δικαστικές αποφάσεις, νομοθετούν αντισυνταγματικά, καλύπτουν σκάνδαλα (λίστα Λαγκάρντ, προσφυγή στο ΔΝΤ, βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ κ.ά.), δεν φορολογούνται τα υψηλά εισοδήματα, δεν πιάνουν τη φοροδιαφυγή. Γιατί άραγε; Διαλύουν την κοινωνία και την οικονομία.

Κλείνουν τα μάτια ακόμη και στον διορισμό χουντικού σε κυβερνητική θέση. Εξισώνουν τη συμπεριφορά (απαράδεκτη) φοιτητών με τη χούντα, στην προσπάθεια τους να καταλάβουν θέση διοίκησης. Στηρίζουν δύο κόμματα απολύτως διεφθαρμένα και παρηκμασμένα. Εχουν όμως το άλλοθι της ΔΗΜΑΡ (κάποιοι άλλοι πήγαν στον Μάνο). Αριστερά στον τίτλο και νεοφιλελεύθερη στο περιεχόμενο. Ιδανικό κομματικό κατασκεύασμα από κουρασμένους πρώην αριστερούς, που κάπως αργά ανακάλυψαν τη γοητεία της εξουσίας.

Γιατί όμως στηρίζουν την επέκταση της δυστυχίας στην κοινωνία; Γιατί στηρίζουν μια πολιτική απάτη; -και οι τρεις της κυβέρνησης άλλα υποσχέθηκαν και άλλα κάνουν. Μήπως επειδή ωφελήθηκαν από το σύστημα; Του χρωστούν ευγνωμοσύνη; Είναι συστατικά στοιχεία του συστήματος; Δεν ξέρω. Δεν κινδυνεύουν πάντως να μείνουν άστεγοι ή άνεργοι. Πορεύονται στα σίγουρα. Δυστυχώς δεν έμεινε τίποτα από τον ιδεαλισμό των νιάτων.

Είναι χρόνια που αμφισβήτησα τη ρήση «το είναι καθορίζει τη συνείδηση». Και τώρα κάθε τόσο μου “ρχεται κατάμουτρα.


ΥΓ.: Η σκληρότητα του Μνημονίου είναι τέτοια που διαλύει φιλικές σχέσεις 40 και πλέον χρόνων.