Του Gil-galad



Είδα σπίτια φυλακές, είδα ματιές αυταρχικές, είδα ανθρώπους σκυθρωπούς, είδα σκουπίδια να ζουν σε βίλες και χαμόγελα να πνίγονται για να ψάξουν στα σκουπίδια. Είδα κορμιά ξαπλωμένα στο δρόμο κι είδα κι αναβάτες να σπέρνουν τον τρόμο.

Διάβαζα ένα βιβλίο για τις ιστορίες της ετοιμοθάνατης Γης και ίσως μου κρατούσε παρέα στα φανάρια όταν περίμενα να περάσω, στα ΜΜΜ όταν ο προορισμός μου ήταν μακριά. Ίσως και να γελούσα που δεν είχε να μου μεταφέρει τίποτα πέρα από μαγεία και καμία ιδιαίτερη σοφία. Εκεί έλεγε για πλάσματα που μοιάζαν με ανθρώπους αλλά ήταν μόνο ένα κέλυφος που από μέσα έκρυβε το θάνατο. Να λοιπόν που κυκλοφορούν κι ανάμεσά μας. Είτε με κουστούμια σε έδρανα, είτε στους δρόμους με μαύρα.

Είδα το φόβο να έχει κυριεύσει όσους μπορούν λίγο να σκεφτούν και είδα κι εκείνους που συνεχίζουν να ζουν αλαφρά, λες και τίποτε δε μπορεί να αλλάξει την καλοπέρασή τους. Δεν πειράζει που εκεί που πίνει το κοκτέιλ του μπορεί να δει απέναντί του μια γυναίκα στο πεζοδρόμιο, διπλωμένη από την πείνα. Δεν πειράζει που παρκάρει το ωραίο του αυτοκίνητο μπροστά από τον κάδο που ψάχνουν οικογένειες. Γιατί έμαθε ότι αν δεν τα βλέπει δεν υπάρχουν.

Τα σπίτια μας γεμίσαν κάγκελα! Δες το! Είναι κρύα σαν τα κελιά! Οι άνθρωποι πεινάνε! Δες το! Δεν είσαι ελεύθερος! Δεν είμαι ελεύθερος! Δεν έχεις άποψη! Δες το! Τα καλοκαίρια σου είναι μικρά, χωρίς ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία! Πληρώνεις για τα πάντα! Δεν έχεις δεκάρα τσακιστή για σένα! Σου λένε δε μπορείς να φας, να ζεσταθείς, να σπείρεις, να θερίσεις, να διασκεδάσεις, να ψυχαγωγηθείς, να διαβάσεις, να ακούσεις, να προχωρήσεις, να παίξεις, να σταθείς, να πιστεύεις, να ελπίζεις, να κάνεις κάτι μόνος σου… Δες το!

Δ Ε Ν   Ε Ι Σ Α Ι   Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Σ !                              Δ Ε Ν   Ε Ι Σ Α Ι    Ζ Ω Ν Τ Α Ν Ο Σ !

Τι κι αν γιορτάζεις από συνήθεια, τι κι αν αλλάζει ένας ακόμα χρόνος, όλα τα ίδια είναι γιατί δεν τόλμησες ποτέ το παραπάνω βήμα! Δεν τόλμησες ποτέ να νικήσεις τον εγωισμό σου στον έρωτα, δεν τόλμησες ποτέ να ξεπεράσεις τα όριά σου, δεν τόλμησες ποτέ να πεις στον βασανιστή σου φτάνει, δεν αντέδρασες ποτέ όταν σου είπαν για ποιο πράγμα είσαι ικανός. Δεν έστειλες στο διάολο αυτόν που σε σκοτώνει.

Χτες το βράδυ, στο όνειρό μου με έπιασαν γιατί στα είπα όλα αυτά. Με έστειλαν κάπου στον Υμηττό, μου δέσαν τα χέρια και μου παν να περιμένω. Ήρθαν γυναίκες ντυμένες στρατιώτες, με όπλα θανατερά. Είχαν την εντολή να εκτελέσουν όσους μιλούσαν και τις μανάδες τους, για να μη βγουν κι άλλοι τέτοιοι. Χτες το βράδυ στο όνειρό μου εκτέλεσαν ανθρώπους γιατί έλεγαν το προφανές. Τους σκότωσαν στα όνειρά τους για να γίνουν σαν κι εσένα.


Όμως ο θάνατος δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν είναι αντικείμενο που το χρησιμοποιείς ως θέλεις. Θα έρθει και γι’ αυτόν που τον σπέρνει…

Δε θέλω να ξαναδώ κάγκελα στα παράθυρα, δε θέλω να ξαναδώ διασήμους να μου λένε πως ζουν αντί για θέατρο, δε θέλω να ξαναδώ οπαδούς αντί για στοχαστές.

Κουράστηκα και δεν έχουν ειρμό τα λόγια μου, μόνο σταμάτα να κλείνεις το ξυπνητήρι σε παρακαλώ, γιατί αν δεν το κάνεις ο χρόνος των παιδιών σου μειώνεται κι άλλο…

Αλήθεια σου λέω

Χρόνια πολλά…