Περιμένοντας να ξημερώσει καλύτερες μέρες, η ζωή μας φεύγει.
Οσο παραμένουμε καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες μας, έχουμε κάνει μέσα μας μια βασική παραδοχή. Το μέλλον μας θα το αποφασίσουν αυτοί.

Στις ατελείωτες συσκέψεις τους, πίνοντας καφέδες και ασελγώντας με ακραίο τρόπο στις συνειδήσεις μας, επειδή ακριβώς εμείς τους το επιτρέπουμε, επειδή ακριβώς εμείς είμαστε ενοχικά διακείμενοι απέναντι στην ύπαρξη μας.
Αναζητώντας τα αίτια αυτής της βαθιά ριζωμένης ενοχής δεν μπορεί κανείς παρά να οδηγηθεί στον τρόπο με τον οποίο η δυτική κοινωνία εμποτίζει με την ιδέα της αμαρτίας, με την ιδέα της εξάρτησης, τα άτομα από πολύ μικρή ηλικία.

Δεν διεκδικήσαμε ποτέ στην πραγματικότητα την ελευθερία μας.
Δεν υπήρξαμε παρά ελάχιστες φορές αξιοπρεπείς.
Συμβιβαζόμαστε διαρκώς σε καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από τα κατά συνθήκην ψεύδη επειδή έτσι νιώθουμε ασφαλείς και αποδεκτοί.
Δεν τολμήσαμε παρά ελάχιστα να αποκλίνουμε από την πεπατημένη. Είμαστε μια κοινωνία συντηρητική και συμβιβασμένη. Δεν έχουμε συνειδητότητα.

Συνηθίσαμε χρόνια ολόκληρα να σκύβουμε το κεφάλι από τότε κιόλας που είμασταν παιδιά.
Δεν στείλαμε στο διάβολο το εμετικό εκπαιδευτικό μας σύστημα που μας διδάσκει πως ότι κάνουμε στη ζωή μας έχει αξία μόνο αν μας αποφέρει ως κέρδος μερικά παραπάνω χαρτονομίσματα.
Που μας μαθαίνει πως ο απέναντι είναι στην ουσία ένας ανταγωνιστής μας, ένας εχθρός.
Γίναμε αναλώσιμο είδος, με την συναίνεση μας μετατραπήκαμε σε αριθμούς.

Μάθαμε στα παιδιά μας να καταντούν, να κλέβουν, να αναζητούν την ευκολία, να ταυτίζονται με το γελοίο,να ακούν χυδαία μουσική, να υπακούουν-κυρίως αυτό-, να έχουν την ψυχολογία του υποτελή.
Ψηφίζουμε για να εξαγοράσουμε το δικαίωμα με παροχές, στήσαμε ικριώματα στην ψυχή μας, την μπουκώσαμε με ψεύτικα συναισθήματα, με ψεύτικους γάμους, με ψεύτικη ηθική αλλά όχι με αληθινό ήθος, σερνόμαστε σαν τα σκουλήκια τόσα πολλά χρόνια ως κοινωνία που έχουμε ξεχάσει πως είναι να περπατάς όρθιος με το κεφάλι ψηλά.

Παραφράσαμε τις αξίες της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, του αυτοσεβασμού, της αλληλεγγύης, της αποδοχής και καταλήξαμε να αποδεχθούμε το έτσι είναι αν έτσι συμφέρει.
Δεν δίνουμε δεκάρα για τους γύρω μας, ψηφίσαμε μια κυβέρνηση που μας κατακρεουργεί για να σώσουμε τις μικροκαταθεσούλες μας, τις μίζερες σκουληκιασμένες ζωούλες μας.
Είμαστε ρατσιστές, χεζόμαστε από τον φόβο μας όταν βλέπουμε χρυσαυγίτες αλλά κατά βάθος πολλοί από μας το θεωρούν μαγκιά να βαράς και να δέρνεις εκ του ασφαλούς.
Η ψευτομαγκιά του έλληνα- και ναι είναι γραμμένο συνειδητά με μικρά γράμματα- που νομίζει πως κάποιος είναι και δεν βλέπει πέρα από την μύτη του.

Του έλληνα που είναι αγράμματος, που χλευάζει ότι δεν καταλαβαίνει, που η αγαπημένη ατάκα ήταν :ξέρεις ποιός είμαι γω ρε;, του έλληνα που θέλει να απολυθούν όλοι οι άλλοι αλλά να μείνει αυτός αλώβητος, του έλληνα που κάνει τον έξυπνο στον κατώτερο ιεραρχικά αλλά δεν βγάζει άχνα στον ανώτερο, του έλληνα που βλέπει ακόμα πρωινάδικα, που συνωστίζεται για να γελοιοποιηθεί στις εκπομπές της Αννίτα Πάνια, που βλέπει dancing with the stars, που τον ενοχλούν οι μετανάστες αλλά ο ίδιος στο σπίτι του βρίζει χυδαία την γυναίκα του και πλακώνει στο ξύλο τα παιδιά του, του έλληνα που του αρέσει κατά βάθος να είναι χυμένος στο καναπέ βλέποντας ποδόσφαιρο και που νοσταλγεί αλλά δεν τολμάει ακόμα να το πει την εποχή της χούντας.

Οι πολιτικοί είναι ακριβώς σαν τα μούτρα μας γι' αυτό καλά θα κάνουμε να πάψουμε να τους κατηγορούμε για να την βγάλουμε πάλι λάδι και να παραδεχτούμε πως είμαστε οι περισσότεροι για φτύσιμο.

Να παραδεχτούμε πως δεν έχουμε πολιτική συνείδηση, πως είμαστε χωριάτες που γίνονται μπάτσοι για να νιώσουν ανώτεροι μέσα σε μια στολή, πως είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι επειδή γλύψαμε κατουρημένες ποδιές, πως είμαστε επίορκοι γιατροί, πως είμαστε απατεώνες ιδιώτες που επενδύουν στην εξολόθρευση του εργατικού τους δυναμικού επειδή τώρα που γυρίζει η μπίλια είναι η χρυσή τους ευκαιρία να κάνουν ότι δεν μπορούσαν ποτέ πριν λόγω των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, πως είμαστε αγράμματοι δάσκαλοι που σκυλοβαριούνται και αυτό μαθαίνουμε και στα παιδιά μας, πως θεωρούμε πως το δικό μας το παιδί είναι το καλύτερο και τα άλλα παιδιά να πάνε να γαμηθούνε, πως  είμαστε τόσο ψεύτες που δεν μπορούμε να παραδεχτούμε πως βλέπουμε τσόντες για να μας φύγει το άγχος, πως δεν έχουμε μάθει να κάνουμε έρωτα αλλά μόνο να γαμάμε και να μας γαμάνε, πως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ούτε ένα όνομα ενός ποιητή ή ενός συγγραφέα, να παραδεχτούμε πως η φραπεδιά είναι το εθνικό μας σπόρ και αναδεικνύει με εξαιρετική ακρίβεια την παντελή έλλειψη πνεύματος και καλλιέργειας που μας χαρακτηρίζει.

Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μέσα σε αυτό τον συρφετό των συμβιβασμένων υπάρχουν ευτυχώς και άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους, που δεν ονειρεύονται το βόλεμα, που αξιολογούν ότι καλύτερο μπορεί να διαθέτει μια ψυχή, που δημιουργούν ομορφιά, αξίες, ελπίδα, οράματα και που θα πληρώσουν την νύφη μαζί δυστυχώς με τους υπόλοιπους γιατί δεν είναι το κατεστημένο, γιατι δεν ανήκουν στο σύστημα.

Εκτιμώ και το δηλώνω ευθαρσώς πως η πορεία της χώρας μας είναι η απολύτως αναμενόμενη αν αναλογιστεί κανείς τις ποιότητες που διαθέτει η πλειοψηφία των κατοίκων της.
Κι έτσι ησυχάζω....
Δεν είναι ζήτημα χρημάτων. Είναι περισσότερο ζήτημα αξιών.
Αυτές δεν έχουμε και γι' αυτό θα πάμε άπατοι.....

rubordolorcalor