Έτυχε να διαφωνήσουμε πάλι με τον φίλο μου τον Αντώνη – όχι τον Σαμαρά λέμε, ο Αντώνης που μιλάω εγώ είναι σοβαρός άνθρωπος. Το θέμα μας ήταν η φωτισμένη πρόταση του Πέτρου Δούκα για τη δημιουργία ταξιαρχιών εργασίας, δηλαδή εργαζομένων που θα εργάζονται χωρίς αμοιβή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, ο Αντώνης χαρακτήρισε την πρόταση του Δούκα περίπου ως αντιπερισπασμό με το επιχείρημα πάνω – κάτω ότι αυτά δε γίνονται. Η γνώμη μου είναι ότι γίνονται και πιθανόν να γίνουν πολύ σύντομα. Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι στο παρελθόν το εν λόγω εργασιακό μοντέλο έχει υπάρξει σε διάφορα καθεστώτα.

Είναι πιθανόν η πρόταση του Πέτρου Δούκα να υλοποιηθεί ως εξής: Ο Αντώνης Σαμαράς είχε υποσχεθεί αύξηση του χρόνου καταβολής των επιδομάτων ανεργίας. Εδώ όμως θα τεθεί ένα ζήτημα από τους υπερασπιστές της μνημονιακής πολιτικής, το οποίο θα είναι «ως πότε θα ταΐζει το Κράτος τους τεμπέληδες;». Σε αυτό το σημείο η πολιτικά ορθή σκέψη, θα θεωρήσει λογικό και αναγκαίο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεχωρίσουν οι τεμπέληδες από εκείνους που πραγματικά επιθυμούν να εργαστούν, αλλά δε βρίσκουν δουλειά.

Η λύση είναι πολύ απλή. Αντί για 7-12 μήνες που καταβάλλεται σήμερα το επίδομα ανεργίας, να επεκταθεί σε 12 – 16 μήνες υπό την εξής  προϋπόθεση: Ο άνεργος δικαιούχος επιδόματος να δίνει εξετάσεις καλών προθέσεων. Θα πρέπει, λοιπόν, όταν τελειώνει ο χρόνος που λαμβάνει το επίδομα, να εργάζεται για 3-6 μήνες ΕΣΤΩ και δωρεάν σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Θα απαγορεύεται να εργάζεται στο Δημόσιο, αλλά θα επιτρέπεται να απασχολείται σε εταιρείες που έχουν αναλάβει δημόσια έργα ή τομείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως είναι η καθαριότητα.

Ο Πέτρος Δούκας δεν πέταξε μια πέτρα για να κάνουμε πλάκα εμείς στα social media. Ο Πέτρος Δούκας έριξε μια άμεσα υλοποιήσιμη ιδέα. Μέσα στο 2013 θα ξεκινήσουν κάποια μεγάλα έργα, όπως η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, για τους οποίους ήδη πληρώνουμε διόδια στους ιδιοκτήτες τους. Τι καλύτερο λοιπόν για τον κύριο Τόμπολα που έχει αναλάβει το έργο, να μπορεί να απασχολεί εργαζόμενους εντελώς δωρεάν που του παραχωρούνται από τον ΟΑΕΔ. Μειώνει το κόστος του, αυξάνει τα κέρδη του.

Το ίδιο χαρούμενος θα ήταν και ο κύριος Πλάτσης, ο κύριος Μπαρδινογιάννης, ο κύριος Σόκκαλης και αρκετοί άλλοι που εκπροσωπούν την υγιή επιχειρηματικότητα του τόπου. Ο ΟΑΕΔ θα τους προμηθεύει δωρεάν εξειδικευμένο και ανειδίκευτο προσωπικό, έτσι ώστε η ανάπτυξη να έρθει πιο γρήγορα, τα έργα να ολοκληρωθούν συντομότερα και μπλα, μπλα, μπλα…

Προσωπικά πιστεύω ότι όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο, δυστυχώς είναι προγραμματισμένο στα πλαίσια της τρικομματικής κυβέρνησης. Δε φοβάμαι πλέον να ρισκάρω τέτοιες προβλέψεις, διότι ποιος πίστευε πριν από 3 μόλις χρόνια ότι θα φτάναμε σε μισθούς 300 ευρώ; Ποιος πίστευε ότι η Γερμανία θα ζητούσε δημόσια την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας χωρών που έχουν προβληματική οικονομία; Ποιος πίστευε ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα παραχωρούσαν την εθνική κυριαρχία; Ποιος πίστευε ότι η «Χρυσή Αυγή» θα έμπαινε στη Βουλή; Αυτά και πολλά άλλα ήταν «εφιαλτικά σενάρια» που μέσα σε τρία χρόνια έγιναν εφιαλτική πραγματικότητα.

Το δικό μου εφιαλτικότερο, δεν είναι ένα τέτοιο σενάριο ταξιαρχιών εργασίας. Το δικό μου έχει να κάνει με την άμεση αποδοχή της πρότασης Δούκα από μικρή έστω μερίδα πολιτών, κυρίως επιχειρηματιών. Δεν έχει σημασία αν εγώ άκουσα το «δεν είναι κι άσχημη ιδέα» μέσα σε λίγες ώρες από δύο ανθρώπους. Εσύ φίλε αναγνώστη ίσως άκουσες ένα «και γιατί όχι;» από άλλους δύο ανθρώπους. Κι ένας άλλος να άκουσε ένα «πού είναι το κακό;» από κάποιον άλλον φιλομνημονιακό.

Ο δικός μου εφιάλτης έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Υπάρχει ένα ενιαίο μνημονιακό μέτωπο νεοφιλελεύθερων opinion makers, ένα ισχυρό μέτωπο επιχειρηματιών που δεν ντρέπεται πλέον να βαφτίζει σκλάβους τους εργαζόμενους και ένα μέρος της κοινής γνώμης που έχει πειστεί ότι τέτοιου είδους μέτρα θα φέρουν την ανάκαμψη. Αυτός είναι ο μεγάλος μου εφιάλτης γι’ αυτό και στεναχωριέμαι όταν βλέπω ακόμη και σήμερα ρομαντικούς, καλοπροαίρετους, αγνούς ανθρώπους να ελπίζουν σ’ έναν «ξεσηκωμό του λαού». Στεναχωριέμαι επειδή φοβάμαι ότι θα στεναχωρηθούν.

Όταν ο άλλος έχει αποδεχθεί την εξαθλίωσή του ως μονόδρομο κι όταν ακόμη δηλώνει ότι εμπιστεύεται τον Σαμαρά «επειδή αγωνίζεται», γιατί να μη δεχθεί να δουλέψει τζάμπα επί 3 μήνες για να πάρει άλλους 8 μήνες επίδομα ανεργίας; Θα το κάνω, όμως, ακόμη πιο δελεαστικό το σενάριο του Πέτρου Δούκα. Ας πούμε ότι ο Τόμπολας, ο Πλάτσης, ο Μπαρδινογιάννης, ο Σόκκαλης κι όσοι άλλοι επιχειρηματίες ευλογηθούν από τη δωρεάν εργασία, ανακοινώσουν ότι από τους 300 δωρεάν εργαζόμενους που θα απασχολούν σε κάθε φουρνιά –ναι, της γνωστής φουρνιάς του Άουσβιτς- θα προσλαμβάνονται οι 5 καλύτεροι.

Ξέρετε τι ρουφιανιά έχει να πέσει; Ξέρετε τι εθελοντικό 12ωρο αντί για 8ωρο έχει να πέσει; Ξέρετε τι γλείψιμο σε βουλευτές έχει να πέσει για να καταφέρουν να αναδειχθούν οι 5 καλύτεροι; Μιλάμε για αγώνα επιβίωσης εδώ. Η πείνα και η απελπισία κάνει το μάτι να γυαλίζει.  Ο εφιάλτης δεν είναι τα σενάρια του Δούκα και του κάθε Δούκα. Ο εφιάλτης είναι ότι αποδεχτήκαμε την καταστροφή μας. Για μένα, λοιπόν, δεν υπάρχει το «αυτά δε γίνονται». Μετά τα τόσα πολλά που έγιναν ένα έμαθα. Ότι όλα γίνονται.

Υγ: Είναι τόσο δειλοί αυτοί οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις ζωές μας και μας περνούν για τόσο ηλίθιους, ώστε θεωρούν έξυπνο και ηθικό ν’ αλλάζουν τις λέξεις τους. Όπως θα δείτε στο σύνδεσμο της σελίδας του Πέτρου Δούκα, στο κείμενό του δεν αναφέρονται ΠΛΕΟΝ οι λέξεις «ταξιαρχίες εργασίας» όπως και αρκετές άλλες που παρέπεμπαν σε πρακτικές Μουσολίνι. Τις διέγραψε! Τις άλλαξε! Τις έκανε πιο εύπεπτες μετά τις αντιδράσεις.

Ευτυχώς ο χρήστης του twitter @blacktom1961 είχε προνοήσει να κρατήσει το πρωτότυπο εμετικό κείμενο του Πέτρου Δούκα.
Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας πάνω στη φωτό ή εδώ.
Τόσοι είναι. Αυτό είναι το μέγεθός τους. Μπροστά σε αυτούς σκύβουμε. Δε μας αξίζει. Αν όχι σε όλους, σε πάρα πολλούς δε μας αξίζει.

kartesios