Ο ΣΥΡΙΖΑ, το βουνό κι ο Μωάμεθ
Επομένως εμείς που βρισκόμαστε από την άλλη πλευρά, αυτή τη στιγμή καλούμαστε να κάνουμε διαχείριση της ήττας μας και όχι αντεπανάσταση.
Αυτά τα αναφέρω ως εισαγωγή σε όσα θέλω να πω περί ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον οι μισοί κατηγορούν ότι παραείναι ακραίος για τα γούστα τους, αφού στους κόλπους του έχει αναρχικούς και άλλες δυνάμεις ανατροπής του συστήματος και οι άλλοι μισοί τον κατηγορούν ότι παραείναι ελαφρύς για τα γούστα τους καθώς συμπλέει με απόψεις νοικοκυραίων και άλλες δυνάμεις ήπιας διαχείρισης του συστήματος.
Ποια είναι η αλήθεια;
Ότι είναι και τα δύο!
Έχει ειπωθεί ξανά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στη θέση που είναι επειδή παράτησε τις δικές του θέσεις και υιοθέτησε τις απόψεις, τις επιδιώξεις και την ψυχολογία των πλατειών, των κοινωνικών και εργασιακών κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων.
Δεν πήγε ο κόσμος στον ΣΥΡΙΖΑ. Πήγε ο ΣΥΡΙΖΑ στον κόσμο.
Και αυτό συνεχίζει να κάνει και σήμερα.
Πηγαίνει με τα νερά του κόσμου που αντιτίθεται από μερικώς έως και ολικώς στην κυβερνητική διαχείριση της κρίσης.
Τα γκάλοπ είναι μισοστημένα, αλλά περιλαμβάνουν και κάποιες αλήθειες αξιοποιήσιμες, τις οποίες επιβεβαιώνουμε όσοι κινούμαστε στην κοινωνία και συνομιλούμε με αρκετό κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει ταβάνι, προς το παρόν τουλάχιστον.
Αν δε γίνει κάτι συνταρακτικό, πέρα από τα γνωστά που, αν και συνταρακτικά, δε μας συντάραξαν όσο θα νομίζαμε, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περνά το 30% ούτε με σφαίρες.
Και αν δεν το περάσει και αρκετά μάλιστα, κυβέρνηση δε βλέπει ούτε με κυάλι.
Το μνημονιακό στρατόπεδο είναι ευέλικτο και έχει και πανίσχυρα όπλα, με κυριότερο όλων τα ΜΜΕ.
Εξάλλου έχει αλλάξει πλέον τακτική και καταστέλλει εν τη γενέσει του οποιοδήποτε ξέσπασμα κάποιας εστίας κοινωνικής διεργασίας. Δεν ξανακανει το λάθος της ανοχής, όπως το διάστημα 2010-11, ανοχή που επέτρεψε να ζυμωθεί πολιτικά ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που προηγουμένως κοιμόταν ατάραχο.
Όταν εξάλλου πολλοί κάναμε αγώνα να ξεσηκώσουμε κόσμο να αντισταθούμε, να προλάβουμε το κακό της υπογραφής ιδίως της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης το Φεβρουάριο, προειδοποιώντας ότι, αν αυτή υπογραφεί και ψηφιστεί, τότε τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα, δεν το λέγαμε για πλάκα ούτε προπαγανδίζαμε κάτι ούτε κάναμε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής.
Απλώς έτσι είχαν τα πράγματα. Όταν μπει η ταφόπλακα από πάνω, μετά οι δυνατότητες λιγοστεύουν.
Όπως φωνάζαμε και τότε, έτσι λέω και τώρα ότι μετά από εκείνη την υπογραφή τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με πριν.
Υπάρχουν πολύ μικρότερα περιθώρια στην ομαλή ανατροπή τους.
Η πρώτη Δανειακή ήταν κωλόχαρτο και μάλιστα πέρα ως πέρα παράνομο.
Η δεύτερη όμως είναι πολύ δεσμευτικότερη και ορισμένες διατάξεις της καθιστούν την ομαλή ανατροπή της πάρα πολύ δύσκολη.
Και απαιτεί τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο και πλατύ λαϊκό μέτωπο για να αντιμετωπιστεί από μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ένα όπλο μόνο μπορεί να έχει και να επικαλεστεί: το λαό που αντιστέκεται. Και όχι μόνο ποιοτικά. Κυρίως ποσοτικά.
Εδώ όμως υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: ο λαός μας δεν αντιστέκεται.
Αποδέχθηκε την ήττα και πλέον στην πλειοψηφία του, αντιλαμβάνεται πως έτσι θα ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της κρίσης και ίσως της ζωής του, και περιμένει μπας και τσιμπήσει κάνα ξεροκόμματο από την παρούσα κατάσταση.
Άλλοι μένουν υπομένοντας, άλλοι έφυγαν ή ετοιμάζονται να φύγουν όπως-όπως στο εξωτερικό και άλλοι ψάχνουν να βρουν πώς θα τη βολέψουν.
Αυτοί που αντιστέκονταν, στην πλειοψηφία τους έχουν απογοητευθεί, διότι ενθουσιάστηκαν την εποχή των μεγάλων κινητοποιήσεων και η απότομη προσγείωση στη μικροαστική ανεκτικότητα τούς τραυμάτισε το ηθικό, ίσως και ανεπανόρθωτα.
Και τώρα τι ζητάμε από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Να ικανοποιεί σχεδόν 2 εκατομμύρια "θέλω", όσα και τα "θέλω" κάθε πολίτη που τον στήριξε;
Πρώτα απ' όλα αυτό είναι ανέφικτο, λόγω του ετερόκλητου χαρακτήρα αυτού του πλήθους.
Μια ματιά στα ευρήματα των exit poll του Ιουνίου αρκεί για να καταδείξει πως ήμασταν όλοι μας διαφορετικοί: αριστεροί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, πατριώτες, διεθνιστές, σοσιαλδμοκράτες, αναρχικοί, κομμουνιστές μέχρι και... εθνικιστές ήταν που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.
Σε κάποιες έρευνες μάλιστα αναδείχτηκε κι ένα άλλο θέμα: ότι π.χ. στο μεταναστευτικό έχει μετατοπιστεί σημαντικά η άποψη του μέσου ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Παλιότερα ήταν το αμιγώς φιλομεταναστευτικό, διεθνιστικό κόμμα, αλλά τώρα εισρέοντας στους κόλπους του πολίτες από διαφορετικές ιδεολογίες, αναγκαστικά τον μετατόπισαν.
Ομοίως στα ζητήματα πολιτικής κάλυψης ακραίων μεθόδων κοινωνικής αντίστασης.
Οι παλιοί τάσσονταν εν συνόλω υπέρ, ενώ τώρα έχει ενταχθεί στο κόμμα αυτό ένα μεγάλο ποσοστό μετριοπαθέστερων πολιτών, που δεν ενστερνίζονται τέτοιου είδους ενέργειες και που αν δεν είχαν ενταχθεί αυτοί, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα ήταν ακόμη το μικρό άτακτο αδερφάκι του ΚΚΕ με ένα ποσοστό το πολύ 5-6%.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ περίμενε πολύ.
Από τον Ιούνη μέχρι το Δεκέμβρη περίμενε να δει τις διαθέσεις του λαού.
Είδε ανεκτικότητα, διάθεση για διαχείριση και όχι για ακραίες και ακαριαίες πολιτικές ενέργειες.
Είδε υποτονικότητα στο εργασιακό μέτωπο.
Σε ορισμένες περιπτώσεις προσπάθησε να βγει μπροστά και να τραβήξει τον κόσμο, αλλά αυτό δεν τράβηξε.
Είδε απ' την άλλη, τις δημοσκοπήσεις και το εν γένει κλίμα στην κοινωνία να διαμορφώνεται υπό την ατζέντα του "φρόνιμου κι υπάκουου παιδιού" στα μνημονιακά ζητήματα και την ατζέντα του "νόμου και της τάξης" στα άλλα ζητήματα.
Κακά τα ψέματα, ο κόσμος τσιμπάει. όλοι μας τσιμπάμε.
Το σύστημα είναι παντοδύναμο.
Μας πάει και μας φέρνει όπου, όποτε και όπως θέλει.
Μας επιβάλλει το θέμα συζήτησης, το ύφος και το όριο των απόψεων που δύνανται να γίνουν ανεκτές.
Καλείται ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει στο προαιώνιο ερώτημα αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα.
Δηλαδή να απαντήσει στο ερώτημα: θα μένει σταθερός στις θέσεις του και θα περιμένει το λαό να τον προσεγγίσει;
Ή θα μετακινείται αυτός προς τα κει που κινείται ο λαός;
Δεν υπαρχει σωστή απάντηση.
Την πρώτη τακτική την ακολουθεί δεκαετίες τώρα το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα της δημιουργία μιας μικρής μειοψηφίας χωρίς ιδιαίτερο ρόλο στην κοινωνία. Είναι ιδεολογικά κάθαρό, αλλά είναι και στο 6-7% μια ζωή.
Η δεύτερη τακτική είναι οππορτουνιστική και φυσικά διατρέχει κινδύνους αφομοίωσης, λαϊκισμού κλπ.
Δεν υπάρχει κάτι σωστό απ' τα δύο.
Όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις, ενέχει το ρίσκο του να μην πιάσει και να κατηγορηθεί ότι αν έκανε το αντίθετο, θα ήταν καλύτερα και σίγουρα θα βρεθούν ουλάχισοτν οι μισοί να σε κατηγορήσουν γιατί δεν διάλεξες τον άλλο δρόμο.
Πάντοτε ο καλύτερος παικτης μιας ομάδας εξάλλου, είναι αυτός που δεν έπαιζε στον αγώνα χθες.
Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται διαρκώς για να βρει το λαό, τους πολλούς. Το όριο αυτών που αποφασίζουν να ρισκάρουν στα εκβιαστικά διλήμματα των κυβερνώντων ήταν το 27% και μάλλον βαίνει μειούμενο, καθώς η καθεστωτική προπαγάνδα αφενός και η αριστερή μίρλα αφετέρου έχουν πάντοτε εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Οι υπόλοιποι δεν γουστάρουν σπασμωδικές κινήσεις και είναι μεγάλο ρίσκο το να περιμένεις να ξυπνήσει ο Βελουχιώτης μέσα τους.
Ε, και ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, προκειμένου να μην καταντήσει ΚΚΕ, ακολουθεί την τάση της κοινής γνώμης για μετριοπαθέστερη στάση.
Αφού ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ.
Το αν κάνει καλά το βουνό, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος δυστυχώς.
Διότι ακόμη κι αν το βουνό περίμενε αιωνίως τον Μωάμεθ, πάλι θα το κατακρίναμε για δογματισμό και νωχελικότητα.
Το ένα ζήτημα, οπότε, είναι αν θα καταφέρουν να συναντηθούν το βουνό και ο Μωάμεθ και το σημαντικότερο είναι, αν και όταν συναντηθούν εν τέλει, προς τα πού θα πάνε μαζί. Αν και πόσο θα παρεκκλίνουν από τον αρχικό τους προορισμό.
Πάντως είναι καλύτερα, αν δε γίνεται αλλιώς, να παρεκκλίνεις κάπως από τον αρχικό σου προορισμό και να πας λίγο παραπέρα, παρά να μην πας καθόλου.
Εάν εξάλλου επιθυμούμε και ετοιμάζουμε την επανάσταση, δε χρειαζόμαστε σε κάτι τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάμε και μόνοι μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοινοβουλευτικό κόμμα και επομένως είναι επιλογή πολιτικής και κοινοβουλευτικής διαχείρισης της κατάστασης και όχι επιλογή επανάστασης με την κυριολεκτική έννοια του όρου τουλάχιστον.
Δεν κατηγορώ λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε γιατί ενστερνίζεται κάποιες φορές άτακτες μεθόδους ούτε γιατί έχει στους κόλπους του αναρχικούς.
Από πότε εξάλλου το να είσαι αναρχικός αποτελεί ποινικό αδίκημα; Μια ιδεολογία, όπως όλες οι άλλες είναι και μάλιστα η κατ' εξοχήν υποστηρικτική στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες.
Αλλά δεν τον κατηγορώ ούτε γιατί δείχνει πολλές φορές να ενστερνίζεται τη φρασεολογία και την κοσμοθεωρία του μικροαστού νοικοκυραίου.
Ούτε αυτό εξάλλου είναι εξ ορισμού κακού. Στην πραγματικότητα, όλοι μικροαστοί νοικοκυραίοι είμαστε, που απλώς κάνουμε κάποια διαλειμματάκια σε καταστάσεις κοινωνικής έντασης.
Και δεν τον κατηγορώ για ένα λόγο: γιατί προσπαθεί από κάπου να μας "πιάσει", να πάει με τα νερά μας, εμάς των πολλών.
Αλλά δε μας πιάνει πουθενά!
Γιατί εμείς, μπροστά στο να μην αποδεχθούμε επιμέρους απόψεις ή πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ με τις οποίες δε συμφωνούμε, είμαστε ικανοί να αποδεχθούμε να μας κυβερνά επ' αόριστον η ληστρική συμμορία των μνημονίων!
Έχουμε εθιστεί ως λαός σε μια παράδοξη διαδικασία:
Όταν πρόκειται για την αριστερά, βάζουμε τον πήχυ στο.... Θεό και της ζητάμε να περάσει πάνω απ' αυτόν. Αν δεν τα καταφέρει, μαύρο φίδι που την έφαγε. Δεν την δικαιολογούμε λάθη, αστοχίες, μικρότητες, φιλοδοξίες, διαφορετικές επιμέρους τακτικές ή απόψεις. Δεν της δικιολογούμε τίποτα.
Όταν πρόκειται για ΟΛΕΣ τις άλλες παρατάξεις, τότε βάζουμε τον πήχυ στο πάτωμα και προκειμένου να τις ανεχτούμε, ζητάμε μόνο να κάνουν το ελάχιστο βήμα-άλμα, για να το περάσουν!
Έτσι έχουμε ως λαός πάντοτε διαφορετική μονάδα μέτρησης της ανοχής και της υποστήριξης ενός πολιτικού χώρου.
Η αριστερά πρέπει να πιάνει και να ξεπερνά το μέγιστο, ενώ οι υπόλοιποι αρκεί να ξεπερνούν το ελάχιστο.
Έτσι, ποτέ δε θα αλλάξει τίποτα σ' αυτόν τον τόπο.
Θα ανεχόμαστε δεκαετίες, και αιώνες ίσως, την ίδια καθεστωτική ελίτ να εγκληματεί κατά των ζωών μας κι εμείς, όσο θα τσακωνόμαστε για το αν θα πρέπει να στρίψουμε το πηδάλιο λίγο πιο αριστερά ή λίγο πιο δεξιά, τόσο θα καθίσταται πιο βέβαιο πως θα πέσουμε στο βράχο που βρίσκεται μπροστά μας.
Θα βριζόμαστε μεταξύ μας για το αν πρέπει η αριστερά να υπηρετεί στην πολιτική της καθημερινότητα τον ιδεολογικό της ρόλο της ανατροπής ή τον θεσμικό της ρόλο ως κοινοβουλευτικό κόμμα και...
Μέχρι να το λύσουμε το ζήτημα, θα μας έχουν πάρει και τα σώβρακα.
Υγιαίνετε.
toixo-toixo
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
