Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ




Η περίφημη λίστα Λαγκάρντ και ο οξύς κομματικός ανταγωνισμός, που αναπτύσσεται για τον «καταλογισμό των ευθυνών», αποτελεί το επίκεντρο μιας σειράς σκανδάλων διαφθοράς που έρχονται στο φως σε καθημερινή σχεδόν βάση. «Πυρήνας» των σκανδάλων αυτών αποτελεί το πλέγμα της διαπλοκής, της συστημικής διαφθοράς, το οποίο μεταλλάσσεται και αναπαράγεται, προσαρμοζόμενο στις μνημονιακές «συνθήκες» και στις αλλαγές που επιβάλλει η γερμανική κυριαρχία.

Η σημασία της λίστας Λαγκάρντ -όπως και των πολλών άλλων καταλόγων που περιλαμβάνουν καταθέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό, ιδιαίτερα μάλιστα κατά την τελευταία τριετία- δεν εξαντλείται φυσικά στις εξαδέλφες του Γ. Παπακωνσταντίνου ή στις ποινικές και πολιτικές ευθύνες των Ευάγγ. Βενιζέλου και Γ. Παπακωνσταντίνου και όσων άλλων διακίνησαν ή «παρενέβησαν» στη λίστα αυτή. Στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού έχει ήδη εκδοθεί η «καταδικαστική απόφαση» για κόμματα και πρόσωπα που εγκλημάτησαν συστηματικά κατά της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.

Πέρα, λοιπόν, από τη συμβολική σημασία της καταδίκης των υπευθύνων, προκύπτουν δύο στρατηγικής σημασίας συμπεράσματα:

- Πρώτον, το τεράστιο δίκτυο καταλήστευσης του παραγόμενου πλούτου, ο οποίος διοχετεύθηκε στο εξωτερικό, η ασύδοτη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, το «μαύρο χρήμα» και οι υπόγειες συναλλαγές είναι έργο ενός συστήματος συμφερόντων που κυριάρχησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες και επέβαλε στα κόμματα της διακυβέρνησης τις επιλογές του.

- Η μεθοδευμένη προσπάθεια απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ -αλλά και του συνολικότερου δικτύου της φοροκλοπής και της κερδοσκοπίας των συστημικών συμφερόντων- οφείλεται στο γεγονός ότι στη λίστα αυτή περιλαμβάνεται ένα σοβαρό τμήμα της εγχώριας διαπλοκής, που αφορά συγκεκριμένους οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Τα ονόματα των παραγόντων αυτών, όμως, δεν εμφανίζονται, διότι κρύβονται πίσω από «αχυρανθρώπους» ή τυπικές εταιρικές σχέσεις, οπότε η «στεγανοποίησή» τους είναι προφανής. Μια ενδεχόμενη αποκάλυψη του «ονοματεπώνυμου» της διαπλοκής είναι σίγουρο ότι θα οδηγούσε αμέσως σε κατάρρευση το μνημονιακό πολιτικοοικονομικό σύστημα. Σ' αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο «ποντάρουν» τα συστημικά συμφέροντα και σ' αυτήν την κατεύθυνση οδηγούν την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, ελπίζοντας ότι απώλειες της τάξεως του «πολιτικού μεγέθους» του Γ. Παπακωνσταντίνου θεωρούνται «αμελητέες».

Όμως δεν υπολογίζουν δύο σοβαρούς παράγοντες των εξελίξεων: Κατ' αρχάς, η υπόθεση αυτή έχει αποκτήσει μια αυτόνομη δυναμική και πιθανώς στη συνέχεια να μην μπορεί να «χειραγωγηθεί» από την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της.

Κατά δεύτερον, η υπόθεση των λιστών φοροκλοπής και των σκανδάλων έρχεται σε μια περίοδο όπου η επελαύνουσα γερμανική δεσποτεία επιδιώκει την «αναμόρφωση» των δομών της εγχώριας διαπλοκής, τη «γερμανοποίηση» της οικονομικής ελίτ συμφερόντων.

Κατά την πρώτη περίοδο του Μνημονίου, αυτή η εγχώρια ελίτ συμφερόντων διατηρούσε την αυτονομία της, στηρίζοντας με όλα τα μέσα τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου. Μετά και την πλήρη «ενσωμάτωση» του Αντ. Σαμαρά και της ΝΔ στο μνημονιακό σύστημα και μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου άρχισε η τελική φάση επιβολής των δομών της γερμανικής εποπτείας και κυριαρχίας.

Το σύστημα της οικονομικής-μνημονιακής ελίτ, το οποίο μέσω των Μνημονίων πέτυχε την πλήρη ισοπέδωση των μισθών και τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων, βλέπει τώρα ότι ξεκινά η επιχείρηση «εξανδραποδισμού» και ενσωμάτωσης των «προσαρμόσιμων» τμημάτων του στις απαιτήσεις της γερμανικής ηγεμονίας. Σ' αυτήν την, ευρύτερης σημασίας, αλλαγή της ηγεμονικής οικονομικοπολιτικής ελίτ, ο καταιγισμός των σκανδάλων, της διαφθοράς, της φοροκλοπής, της αποκάλυψης των χαριστικών προς επιχειρηματίες δανείων διαδραματίζει έναν επιπλέον σημαντικό ρόλο, πέραν της προσπάθειας αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Γιατί παράλληλα προετοιμάζει το έδαφος για την απονομιμοποίηση, την αναδιαμόρφωση και την πλήρη προσαρμογή τής οικονομικής ελίτ της χώρας στη νέα γερμανική «τάξη πραγμάτων».

Τώρα το μνημονιακό-εξουσιαστικό πρότυπο μεταφέρεται αυτούσιο στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ο κ. Αναστασιάδης αναγορεύεται από την κ. Μέρκελ εκλεκτός του 4ου Ράιχ, έμπιστος και ικανός να εφαρμόσει το Μνημόνιο στην πολύπαθη Μεγαλόνησο. Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς αποτελούν και εκεί το πρόσχημα για την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της Κύπρου. Ίσως όμως ο κυπριακός λαός να διδαχθεί από την καταστροφή τής Ελλάδας και να αντιδράσει στις επερχόμενες εκλογές στη νέα κατοχή που του προετοιμάζεται… Όπως τότε, με το σχέδιο Ανάν.