Άνοιξες το απαγορευμένο συρταράκι.

Σαν να πέρασαν χρόνια.  Σαν να μην πέρασε στιγμή, όταν το σκέφτεσαι. Κι όταν επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, σαν να μη συνέβη ποτέ..

 Ένα όνειρο. Ένα παραμυθάκι που δημιούργησε το μυαλό σου για να ξεφύγει. Κι όμως.. Στην προσπάθεια να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις ζήσει κάτι τόσο αληθινό κι όμορφο, πόσο τυχερός, περήφανος και γεμάτος μπορείς να νιώσεις;  10 μήνες μακριά από εδώ, τη χώρα, το σπίτι, τους φίλους, την οικογένεια. Μια “μικρή” ζωή με αρχή, μέση και ίσως τέλος. Μια ζωή που, ενώ προσπάθησες όσο μπορούσες για να την αποκτήσεις, όταν τελικά σου δόθηκε, σάστισες. Ένα δώρο που το κέρδισες μόνος σου και θα αναπολείς για όσο πάει. Να φύγεις ήθελες. Να σωθείς. Κι έτσι έγινε.

 Έφυγες.

 Μόνος. Εσύ κι ο εαυτός σου. Πήγες φτωχός από εμπειρίες και γύρισες πιο πλούσιος από ποτέ. Τα κέρδη άμεσα και αφορολόγητα. Πλούτη που, όπου κι αν πας πλέον σε ακολουθούν. Μέρη μαγικά, άνθρωποι όλων των φυλών και των χρωμάτων. Ο ουρανός όπου κι αν πήγες είχε διαφορετικό μπλε. Ο ήλιος διαφορετική ζεστασιά. Το φεγγάρι σε κοιτούσε με άλλο βλέμμα. Ή μήπως εσύ το κοιτούσες αλλιώς; Περπάτησες χιλιόμετρα χαμένος σε πόλεις μακρινές. Στάθηκες σε γωνιές να μαζέψεις ομορφιά από τριγύρω. Έψαχνες, παρατηρούσες, μάθαινες, άκουγες, ανακάλυπτες.. Το σώμα κουραζόταν, η ψυχή με τίποτα. Μίλησες με ανθρώπους που είχαν άλλη μητρική από τη δική σου, ωστόσο το χαμόγελο και η αγκαλιά μπορούν να εκπέμπουν το ίδιο φως και την ίδια ενέργεια απ ‘όπου κι αν προέρχονται. Πρόσωπα που πλέον τα θεωρείς δικά σου. Μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν. Μόνο αυτοί θυμούνται, γιατί ήταν εκεί. Μοιράζονταν μαζί με σένα. Δίπλα σε σένα. Ψυχές ξεχωριστές. Μοναδικές. Φωτεινές. Άλλαξες και σε άλλαξαν.

Δρόμοι, πάρκα, πλατείες, καθεδρικοί, σοκάκια, ποτάμια, λίμνες, γέφυρες, παραλίες, βουνά, μουσεία, πανεπιστήμια, ταβερνάκια, μπαράκια, κάστρα, παλάτια… όλα εκεί για σένα. Βόλτες ατελείωτες, χρώματα παντού. Η αλήθεια και το όνειρο μαζί.  Ό,τι ζήτησες κι ακόμη παραπάνω, που ποτέ όμως δεν σου είναι αρκετά. Γιατί την ευτυχία δεν μπορείς να την χορτάσεις. Θες να βυθίζεσαι μέσα της ολοένα και περισσότερο με μάτια ανοιχτά για να μην χάνεις τίποτα.

 Νοσταλγία, λένε, είναι ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού. Αλλά και  γυρισμός να υπάρξει, δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Αλλιώς ήταν τότε, αλλιώς τώρα κι αλλιώς θα είναι μετά, αν το μετά υπάρξει. Η γεύση όμως μιας δυνατής εμπειρίας δεν θα φύγει ποτέ απ’ τα χείλη σου. Κι αυτό μετράει. Μυρωδιές γνώριμες πάντα θα σου θυμίζουν το τότε. Οι ίδιες μουσικές δεν ηχούν πια το ίδιο. Σου προκαλούν αυτούς τους κόμπους στο λαιμό. Τίποτα δεν σβήνεται. Μια παρένθεση στη ζωή που γράφτηκε με γράμματα κεφαλαία γιατί έτσι της άξιζε..

Ξέρω… Όσο κι αν μου εξηγήσεις, όσο κι αν μου περιγράψεις, όσες φωτογραφίες κι αν μου δείξεις, δεν θα βρεις ποτέ αυτές τις λεξούλες που θα καταφέρουν να ντύσουν κατάλληλα κι επαρκώς αυτό που θέλεις να πεις. Γι’ αυτό και θα ‘ναι το μυστικό σου. Από ανάγκη δηλαδή. Φύλαξέ το σα τον μικρό σου θυσαυρό. Για αυτές τις στιγμές ευτυχίας που ευχήθηκες να κρατήσουν για πάντα.

Η ευχή δεν έπιασε όμως και η ζωή συνεχίζεται. Μην αρκείσαι στη θύμηση της ευτυχίας.

Κυνήγα τα όνειρά σου. Άσε τις ευχές.

Χτίζεις και χτίζεσαι να θυμάσαι.

Hasta luego !