του  Ιάσονα Κάντα


Καταδικάζω τη βία! Καταδικάζω τη βία! Καταδικάζω τη βία! Φωνασκώντας τρις το ευαγγέλιο της ημέρας μπορώ πλέον να περάσω κι εγώ τις πύλες της νομιμοφροσύνης και να ενταχθώ στις τάξεις των ενάρετων πολιτών; Μπορώ πλέον κι εγώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια για τις σφαίρες που δεν με πέτυχαν και τη βία που τάχα δεν προκάλεσα; Μπορώ άραγε να γίνω επιτέλους αρεστός στον Άδωνη, τον Μάκη, τον Φώτη, τον Ευάγγελο, τον Αντώνη, την Όλγα και τον Μπάμπη;


Κι όμως… Θα αντισταθώ και θα προβώ σε μία πράξη ηρωική όσο και ανόητη. Θα αγνοήσω την επιταγή της ημέρας γιατί πολύ απλά δεν έχω ανάγκη από την πολιτική τάξη που (δεν) με εκπροσωπεί να πράξει το αυτονόητο. Δεν έχω ανάγκη από τους συμπολίτες μου κι από τον εαυτό μου να προβούμε στο αυτονόητο: την καταδίκη της βίας. Δεν έχω ανάγκη βέβαια κι από κανέναν για να μου υπενθυμίσει ότι το ίδιο το κράτος παράγει βία, η οποία ξεφεύγει από την ωμή εκείνη βία που περιγράφεται στο περίφημο κρατικό μονοπώλιο… Δεν χρειάζομαι κάποιον φωστήρα για να μου υπενθυμίσει ότι η ανεργία, η φτώχια και οι κατεπείγουσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προς υποθήκευση γενεών είναι βία.

Αντικείμενο μελανιού στα παλαιότερα των υποδημάτων μου αποτελεί η λεκτική καταδίκη της βίας, εάν αυτή μένει ορφανή από σκέψη και κυρίως πράξεις. Η καταδίκη της βίας δεν είναι η απάντηση στη βία, όσο κι αν αυτό το παιχνίδι βολεύει κάποιους. Η απάντηση στη βία δεν είναι ο συμψηφισμός αλλά ούτε και η απλούστευση. Η απάντηση στη βία δεν είναι η βία αλλά ούτε και η αφασία.

Η απάντηση στη βία είναι να σκύψεις το κεφάλι και να σκεφτείς. Να σωπάσεις και να αναρωτηθείς. Να συνειδητοποιήσεις ότι η βία σίγουρα δεν είναι η απάντηση σε τίποτα αλλά ταυτόχρονα θέτει ερωτήματα απέναντι σε όλα. Τα μικροκομματικά συμφέροντα και η ιδεολογική ένδεια μιας πολιτικής τάξης, τα λογιστικά φύλλα εσόδων των καναλιών, οι ανασφάλειες μιας ολόκληρης κοινωνίας που έμεινε μετέωρη μετά τη διάτρηση του ήδη διάτρητου και ιδιότυπου ελληνικού, κοινωνικού συμβολαίου… Όλα αυτά τα παραπάνω, δημιούργησαν ένα κοινωνικό μόρφωμα, έναν βολικό και στείρο δημόσιο διάλογο που το μόνο που παράγει είναι «πλευρές». Απέναντι πλευρές και εχθρούς. Κι αν δυσκολεύεσαι να διαλέξεις πλευρά, είσαι προδότης και εχθρός – ή αδιάφορος κι ασήμαντος - για όλους.

Καταδικάζω τη βία, στερώντας από τους κάθε λογής θιασώτες της, το φιλοθεάμων κοινό τους… Καταδικάζω τη βία, με ενέσεις αλληλεγγύης στη μοναχική μου καθημερινότητα… Καταδικάζω τη βία, υψώνοντας τείχος εγκεφαλικό απέναντι στον εμπορεύσιμο φόβο… Καταδικάζω τη βία, μη διαλέγοντας πλευρά από εκείνες τις έτοιμες που μου σερβίρουν… Καταδικάζω τη βία, πολεμώντας ένα σύστημα που παράγει και καταναλώνει μόνο βία…