Του Μενέλαου Γκίβαλου 


Βιώνουμε μια κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία σημαντικά γεγονότα εξελίσσονται, οξύτατες αντιθέσεις αναπτύσσονται και καθοριστικές για το μέλλον της χώρας αποφάσεις λαμβάνονται. Ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται ασφυκτικά, παράγοντας ένα εκρηκτικό δυναμικό. Τα μνημονιακά συμφέροντα και οι κυβερνητικοί υποτελείς τους οδηγούν την αντιπαράθεση στα άκρα, επιδιώκοντας να πετύχουν ταυτόχρονα δύο στόχους.

Ο πρώτος αφορά στην εξουθένωση, στην παθητικοποίηση, στην πλήρη υποταγή μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε απόγνωση και σε καθεστώς ιδεολογικής βίας και τρομοκράτησης. Ο δεύτερος στόχος, οργανικά συνδεδεμένος με τον πρώτο, αφορά στην ακύρωση, στην απονομιμοποίηση οποιασδήποτε εναλλακτικής πρότασης ή διεξόδου απέναντι στην ακολουθούμενη μνημονιακή στρατηγική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι φορείς που αντιτίθενται στα Μνημόνια, κάθε άποψη που διατυπώνεται κριτικά προς το «κρατούν μνημονιακό καθεστώς» καταγγέλλεται ως περιθωριακή, ως υπονομευτική, και αφορίζεται.

Η ακροδεξιά μετατόπιση της κυβερνητικής εξουσίας τόσο σε οικονομικο-κοινωνικό όσο και σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο είναι παραπάνω από εμφανής. Η κυβέρνηση αποφασίζει, στο πλαίσιο ενός καθεστώτος «έκτακτων εξουσιών». Έχει επιβάλει τη μορφή μιας αυταρχικής Δημοκρατίας και εφαρμόζει τις αρχές μιας κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Μέσω της καθιέρωσης πλέον ως τακτής διαδικασίας της έκδοσης Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου -που «εμφανίζονται» τα Σαββατοκύριακα-, οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας αναγκάζονται να «νομιμοποιούν» τυπικά επιλογές τις οποίες ούτε γνωρίζουν ούτε εγκρίνουν στην πραγματικότητα, απαξιούμενοι και εξανδραποδιζόμενοι.

Καθ’όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης το εθνικό Κοινοβούλιο έζησε πράγματι πολλές θλιβερές και απαξιωτικές για το δημοκρατικό μας πολίτευμα καταστάσεις… Ποτέ, όμως, δεν έφτασε στο σημερινό έσχατο κατάντημα, Έλληνες βουλευτές να ψηφίζουν την κατάργηση του ύπατου δικαιώματος ενός κράτους να διατηρεί την ασυλία πάνω στην εθνική περιουσία. Ποτέ στη νεότερη ιστορία δεν παραδόθηκε η εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα μιας χώρας σε δυνάμεις ξένης πολιτικής και οικονομικής κατοχής με ψήφους της ελληνικής Βουλής.

Σ” ένα δεύτερο, παράλληλο επίπεδο η κυβέρνηση και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν επιδιώκουν την αλλαγή της πολιτικής «ατζέντας», τη μετατόπιση της συζήτησης από τους ενόχους της «λίστας Λαγκάρντ» -τη διαδικασία εξέλιξης της οποίας επιχειρούν να χειραγωγήσουν- στις «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» που διεξάγουν αστυνομικές δυνάμεις σε καταληφθέντα εδώ και δεκαετίες κτίρια και στις «αιφνιδίως» και «τυχαίως» εμφανισθείσες επιθέσεις με γκαζάκια και μηχανισμούς που στρέφονται εναντίον δημοσιογράφων ή στην επίθεση με πυρά εναντίον των γραφείων της ΝΔ…
Ποιος «νομιμοποιεί» τις ενέργειες αυτές; Μα φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατά τον Αντώνη Σαμαρά είναι «κόμμα του περιθωρίου»… Τα μνημονιακά συμφέροντα, οι φορείς της διαπλοκής, τα κομματικά – κυβερνητικά τους φερέφωνα και ενεργούμενα υπέδειξαν, επιτέλους, τους ενόχους της εθνικής καταστροφής…

Η κυβερνητική – μνημονιακή ηγετική ομάδα καλλιεργεί μια οξύτατη πολιτική – κομματική ένταση και επιχειρεί να αξιοποιήσει τις επιθέσεις των αντιεξουσιαστών, διαμορφώνοντας ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Στην τρέχουσα συγκυρία ο εκβιασμός «ευρώ ή δραχμή» μετασχηματίζεται στο δίλημμα «αναρχία και ανασφάλεια ή Νόμος και Τάξη». Μια τρομοκρατημένη κοινωνία, που αγωνίζεται για την καθημερινή της επιβίωση, μπορεί πιο εύκολα να δεχτεί την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, την εξοντωτική λιτότητα, την καταπάτηση των δημοκρατικών θεσμών, την εκποίηση της εθνικής περιουσίας. Αυτή την άποψη έχουν οι «επιτελείς του Μνημονίου» και αυτή εφαρμόζουν.

Το κυβερνητικό επιτελείο σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο δημιουργεί ένα πρωτοφανές κλίμα έντασης και σύγκρουσης. Όμως οι πραγματικοί εκρηκτικοί μηχανισμοί που οδηγούν το λαό στην εξαθλίωση και καταργούν την εθνική κυριαρχία «πυροδοτούνται» με επίσημο τρόπο στο Κοινοβούλιο. Η Δημοκρατία και ο Λαός βρίσκονται απέναντι από το μνημονιακό – κυβερνητικό απόσπασμα.

«Επίκαιρα»