Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ



Την εβδομάδα που διανύσαμε ο πολιτικός χρόνος, μέσα από μια σειρά κρίσιμων γεγονότων και αποφάσεων, συμπυκνώθηκε ασφυκτικά, παράγοντας ένα εκρηκτικό δυναμικό.

Η Δημοκρατία ακρωτηριάζεται και ευτελίζεται. Έχει επιβληθεί ένας τύπος αυταρχικής δημοκρατίας, ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας, σύμφωνα με το οποίο οι βουλευτές της πλειοψηφίας σύρονται να εγκρίνουν Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, «νομιμοποιώντας» με τη μέθοδο αυτή διατάξεις, επιλογές και αποφάσεις που ελήφθησαν από την «τρόικα» και τους κυβερνητικούς «επιτελείς». Στην πράξη οι δυνάμεις -πολιτικές και οικονομικές- που ελέγχουν τη χώρα, μέσω των εγχώριων υποτελών τους, επιβάλλουν «ξένους νόμους», ευτελίζοντας τον θεσμό του Κοινοβουλίου και το ίδιο το Σύνταγμα…

Το έσχατο κατάντημα… έλληνες βουλευτές να καταργούν με την ψήφο τους το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να διατηρεί την ασυλία του πάνω στην εθνική περιουσία, και μάλιστα να αίρεται η ασυλία αυτή με απόφαση του δικαστηρίου του Λουξεμβούργου, την οποία και επιβάλλει στους ελληνικούς δικαιικούς θεσμούς…

Η νομοθετική και η δικαστική εξουσία, μετά την εκτελεστική -η οποία έχει μετατραπεί σε όργανο, σε εργαλείο των δυνάμεων της ξένης κατοχής-, ενσωματώνονται βίαια στην ίδια διαδικασία.

Η υποβάθμιση, ο ευτελισμός, η υποταγή των ύπατων δημοκρατικών θεσμών αποτελούν βασική προϋπόθεση για να προωθηθούν και να εφαρμοσθούν τα «κύματα» των εξοντωτικών μέτρων, για να σαρωθούν οι κοινωνικοί θεσμοί, για να καταργηθούν στην πράξη οι Συλλογικές Συμβάσεις, τα δικαιώματα των εργαζομένων… Όταν μια κοινωνία -ένας ολόκληρος λαός- χάνει τα δημοκρατικά και θεσμικά της ερείσματα, τότε καθίσταται περισσότερο ευάλωτη, παθητικοποιείται και υποτάσσεται στη μοίρα της… Αυτή είναι η αντίληψη της ηγετικής ομάδας που «κυβερνά» τη χώρα…

Ζούμε στην πράξη σε «δύο κόσμους»… Ο ένας, ο πραγματικός κόσμος, είναι ο «κόσμος του Μνημονίου»… Εκατομμύρια ανέργων, διάλυση της οικονομικής και παραγωγικής δομής, φτώχεια και εξαθλίωση, απόγνωση και οργή.

Αυτόν τον πραγματικό κόσμο, που τον δημιούργησαν οι αλληλοδιάδοχες μνημονιακές κυβερνήσεις, επιδιώκει να τον αποκρύψει η σημερινή «τριμερής», να μεταθέσει την πολιτική αντιπαράθεση σ' ένα δεύτερο επίπεδο, σ' έναν «δεύτερο κόσμο», εκείνον των εντυπώσεων και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Ο δεύτερος αυτός «κόσμος» είναι περισσότερο ανώδυνος για τα κυβερνητικά επιτελεία και την οικονομικο-πολιτική μνημονιακή ελίτ, καθ' όσον απομακρύνεται από τις άμεσες επιπτώσεις των Μνημονίων και μεταφέρεται στη σφαίρα του τυφλού και χωρίς αρχές κομματικού ανταγωνισμού.

Γι' αυτό και οι «επιχειρήσεις αρετής» κατά των υπό κατάληψη, εδώ και δεκαετίες, κτιρίων, όπως και οι επιθέσεις με «γκαζάκια» κατά δημοσιογράφων και κατά του αδελφού του κυβερνητικού εκπροσώπου, με αποκορύφωμα την επίθεση κατά των γραφείων της ΝΔ, αποτέλεσαν το «κατάλληλο υλικό», ώστε τόσο οι ψηφοφορίες στη Βουλή όσο και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες για τη λίστα Λαγκάρντ να περάσουν σε δεύτερη μοίρα… «Η Δημοκρατία κινδυνεύει, οι συνένοχοι και ηθικοί αυτουργοί θα πρέπει να αναζητηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και στις ''παραφυάδες'' του. Απαιτείται να ενεργοποιηθεί το δίπτυχο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ». Αυτό αποτέλεσε το «κεντρικό επιχείρημα», το κεντρικό θέμα της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Πράγματι, τα συστημικά ΜΜΕ το βράδυ της κρίσιμης Δευτέρας δεν έκαναν καμία αναφορά στην κατάργηση της ασυλίας και της εθνικής κυριαρχίας, αλλά ασχολήθηκαν αποκλειστικά με τις σφαίρες κατά των γραφείων της ΝΔ, προσπαθώντας να εξηγήσουν μάλιστα πώς μία εξ αυτών βρέθηκε στην ταράτσα του κτιρίου… Μ' αυτόν τον τρόπο κατασκευάζεται η θεματική, η «ατζέντα» της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας…

Όσο πιο πολύ απέχουν οι δύο αυτοί «κόσμοι» μεταξύ τους τόσο περισσότερο η κυβερνητική εξουσία καθίσταται έωλη και μετέωρη. Μια ολόκληρη κοινωνία, όμως, που υποφέρει και υφίσταται καθημερινά πλήγματα, δεν μπορεί να κυβερνηθεί με τους εκβιασμούς, τα διλήμματα, τον φόβο και την απόγνωση.

Το κλασικό και πολυμεταχειρισμένο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» αντικαταστάθηκε στην τρέχουσα συγκυρία από το εκβιαστικό δίπολο «αναρχία και χάος ή αυταρχική Δημοκρατία». Και αντί για ψύχραιμη και συλλογική αντιμετώπιση των όποιων φαινομένων, η κυβέρνηση επέλεξε την ένταση και την πολιτική σύγκρουση.

Ο άθλιος χειρισμός την Πέμπτη στο Κοινοβούλιο, εκ μέρους της «τριμερούς», της υπόθεσης Λαγκάρντ και η συνειδητή προσπάθεια για την ουσιαστική κατάργηση της μυστικότητας της ψήφου των κυβερνητικών βουλευτών αποκαλύπτουν ότι βαθύτερη και πιο επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου είναι η ηθική και πολιτική κρίση, που οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.