Αν η ζωή σου δεν έχει νόημα, αλλά υπάρχει αφθονία υλικών, η κατανάλωση μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις το κενό ή και να σου δώσει την ψευδαίσθηση ότι το καλύπτει. Αν η αφθονία αυτή χαθεί, αν έρθουν αίφνης εποχές αγωνίας και στέρησης, το κενό που δημιουργεί η απουσία νοήματος, θα φανερωθεί να χάσκει μπροστά μας. Δεν μπορούμε πλέον να κρυβόμαστε πίσω από γουίκέντ στο εξωτερικό ή την Αράχωβα, ούτε από το καινούργιο γκάτζετ της απλ· είτε θα βρούμε τρόπο να καλύψουμε το χάσμα για να προχωρήσουμε, είτε θα πέσουμε μέσα του και θα εξαφανιστούμε.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί για μένα το πιο φοβιστικό δεν είναι η οικονομική κρίση. Ναι, οι ζωές μας ήρθαν τα πάνω κάτω μέσα σε δυο χρόνια. Και, ναι, ο δρόμος φαντάζει ακόμα μακρύς και κακοτράχαλος. Αλλά τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν. Το νερό μπαίνει στ’ αυλάκι κι απομένει να φανούμε πιο σοφοί ετούτη τη φορά και να το διοχετεύσουμε εκεί που πρέπει, να μην το αφήσουμε να σκορπίζεται εδώ κι εκε.

Το πιο φοβιστικό για μένα λοιπόν είναι η πνευματική κρίση. Κι όταν λέω πνευματική κρίση δεν αναφέρομαι στα Πανεπιστήμια ή τα σχολειά, τα πολιτιστικά ιδρύματα και τους συλλόγους, την ιντελιγκέντσια και τους καλλιτέχνες –όλοι αυτοί επιμέρους συνισταμένες είναι. Εννοώ αυτό που παράγουμε όλοι, σαν κοινωνία και πρώτα-πρώτα με την καθημερινή μας συμπεριφορά, τις προτεραιότητες και τις αξίες μας. Το ότι δεν χαιρετάμε τον γείτονά μας, το ότι έχουμε το ζωνάρι μας λυμένο για καυγά όταν περπατάμε στον δρόμο, το πνευματικό μας έλλειμμα φανερώνει. Ένα πνευματικό έλλειμμα που διαβρώνει κάθε θεσμό και κάθε πλευρά του κοινωνικού και προσωπικού μας βίου.

Το μεγάλο στοίχημα νομίζω ότι είναι από αντιμαχόμενες ομάδες, συντεχνίες και φατρίες να ξαναγίνουμε πάλι κοινωνία, δηλαδή σώμα αποτελούμενο από διαφορετικά, ολοκληρωμένα άτομα, τα οποία επενδύουν σε έναν ελάχιστο κοινό στόχο και τον υπηρετούν ο καθένας από την πλευρά του και με τις ιδέες του. Και βέβαια να ξαναβρούμε την ομορφιά στις ζωές μας, την χαρά και την ισορροπία· να ξαναθυμηθούμε την τέχνη του να κάνουμε την λύπη μας χαρά.

Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απλό. Δύσκολο, αλλά απλό –σε αυτό το επίπεδο, οι περιπλοκές μόνο τους πολιτικάντηδες και τους επαγγελματίες της επικοινωνίας εξυπηρετούν. Χρειάζεται μόνο καθαρή θέληση να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να μην κρυβόμαστε δηλαδή πίσω από την δίκαιη οργή ή τις παράλογες προφητείες περί συντελείας, και να θέσουμε τον στόχο που θα μας συνεγείρει όλους –οι παππούδες μας, για παράδειγμα, ονειρεύονταν τα παιδιά τους να ζήσουν καλλίτερα από τους ίδιους και το πέτυχαν.



Τώρα, στην αυγή του νέου έτους, οι εντάσεις στην επιφάνεια της επικαιρότητας παραμένουν, αλλά αισθάνομαι ότι στις καρδιές των ανθρώπων έχουν αρχίσει να καταλαγιάζουν. Αυτό δεν πρέπει να το ερμηνεύουμε ως δείγμα αρρωστημένης παραίτησης και μοιρολατρίας, αλλά υγιούς συστολής απέναντι στο καινούργιο και σκεπτικισμού απέναντι στο μίσος και την οργή. Γιατί το μέσα έρεβος αν το απελευθερώσουμε και του παραδοθούμε χωρίς όρια, θα μας καταστρέψει ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα –το έχουμε δει και ξαναδεί να επαληθεύεται σε κοινωνίες, αλλά και πρόσωπα. Έχουμε αρχίσει πιστεύω να αποδεχόμαστε την νέα πραγματικότητα, την σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώθηκε κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να την υπερβούμε. Πιστεύω, είμαι βέβαιος δηλαδή, ότι σιγά-σιγά θα κάνουμε και το επόμενο.

Πιστεύω, είμαι βέβαιος δηλαδή, ότι του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχουμε εσωτερικεύσει την παρούσα κατάσταση, τον παρόντα χρόνο και θα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε προς το μέλλον δημιουργικοί και παραγωγικοί.

Πιστεύω, είμαι σίγουρος δηλαδή, ότι θα τα καταφέρουμε.

 fvasileiou