...του Θωμά Καλοκύρη


Σε καιρούς ελλείμματος πολιτικής νομιμοποίησης, οικονομικής ακαμψίας και πολιτιστικής κρίσης, είναι λογικό και ,ως ένα βαθμό, ευκταίο να κλονίζονται και να αναθεωρούνται αξίες και ιδανικά, σφυρηλατημένα επί χρόνια στο εργαστήρι της κοινωνίας. Τι είναι η ηθική; Έννοια αφηρημένη, σχετική και διαφέρουσα ανά το χρόνο και την εποχή. Ότι είναι ηθικό, είναι νόμιμο; Ότι είναι νόμιμο, είναι ηθικό; Ηθική και νόμος αλληλεπικαλύπτονται σε μια σχέση επαλληλίας.


Ηθική, κατά τη γνώμη μου, είναι η σκέψη μετά ορθού λόγου, η οποία λαμβάνει υπόψη της τις χρονικές και τοπικές παραμέτρους μέσα στις οποίες εκφράζεται. Και τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η κοινωνία κραυγάζει και αξιώνει αυτόν τον ορθό λόγο. Από την πολιτική, από την ειδησεογραφία, από την διανόηση, από όλους τους φορείς της. Και αυτό το χάος ιδεών, αυτός ο σκόπιμος συσκοτισμός από την αλήθεια, όσο σχετική κι αν θεωρηθεί, μέσα από φράσεις σχετικές και αέρινες, όπως «η σωτηρία της χώρας», υποσκάπτει αξίες και ιδανικά, βαθιά ριζωμένα στην νοοτροπία του ελληνικού λαού.

Όλους τους ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας μας τρομάζει, τόσο το μέγεθος της προσπάθειας συγκάλυψης των πραγματικών δρωμένων, όσο και η ολοένα αυξανόμενη ξενοφοβία και ο ρατσισμός, που, τόσο εύμορφα, αποκρύπτουν από τον Έλληνα πολίτη τις σάπιες ρίζες του «ελληνικού προβλήματος». Η άγνοια αυτή μας οδηγεί σε κατασκευή θεωριών συνωμοσίας ∙ άλλοι υποστηρίζουν πως όλα αυτά γίνονται για το ξεπούλημα των εθνικών μας πόρων (π.χ. πετρελαίου, που είναι άφθονο στο Αιγαίο), άλλοι πως είναι το έργο μιας υποχθόνιας μασονίας (εβραϊκής, τραπεζιτών, πολυεθνικών), που στόχο έχει την οικονομική ,καταρχήν, υποδούλωση κρατών και εθνών ∙ άλλοι πως είναι το αποτέλεσμα ανεξέλεγκτων (νομικά και πολιτικά) κερδοσκοπιών, χρηματιστηριακών συμπαιγνιών, ή τραπεζικών επενδύσεων, όπου οι αφανείς επενδυτές επιβάλλουν τη θέληση τους, με στόχο να κερδίσουν το τζόγο ∙ σαν να πρόκειται για ένα στημένο αγώνα ποδοσφαίρου. Άλλοι δέχονται πολλές θεωρίες, άλλοι καμία, άλλοι δέχονται αυτό που προβάλλεται ως μοναδική αλήθεια (πρόβλημα χρηματοδότησης και διαχείρισης χρέους). Αλλά κανείς τους και κανείς μας δεν μπόρεσε να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, με αποδείξεις, με στοιχεία, με διαφάνεια και με συνέπεια, πώς φτάσαμε ως εδώ, και γιατί αυτά τα ,ισοπεδωτικά για όλους, μέτρα θεωρούνται ως η πλέον πρόσφορη λύση.

Η δημοκρατία μας πάσχει, η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη, κι όση ελεύθερη μας απέμεινε, είναι ανεπαρκής και αναπόδεικτη. Η λύση για μια κακή δημοκρατία, όμως, δεν μπορεί να είναι η κατάλυση της, αλλά η θεμελίωση της σε στέρεες βάσεις νομιμοποίησης και ηθικής. Δε πρέπει να αφήσουμε τη Δημοκρατία του νέου Ελληνικού έθνους του 21ου αιώνα να παρακμάσει και να καταλυθεί, -όπως αυτή τόσων και τόσων κοινωνιών, σε παρόμοιες συνθήκες απαξίωσης της ανά τους αιώνες- οδηγώντας τους πολίτες της (και) σε πολιτική υποδούλωση.

Στην ιεράρχηση των αξιών, αν μου επιτραπεί, της νεότερης ιστορίας μας, μία θα έβαζα πρώτη και δεύτερη και τρίτη. Την Ελευθερία. Με αυτήν μεγαλώσαμε, για αυτήν αγωνιζόμαστε και σ’ αυτήν ελπίζουμε. Η κινδυνολογία περί χρεοκοπίας δε πρέπει να σκιάζει την κρίση μας. Χρεοκοπήσαμε τέσσερις φορές ως νέο κράτος και ,σε κάθε περίπτωση, στεκόμασταν στα πόδια μας και βαδίζαμε αισιόδοξα, μέσα στα επόμενα έτη. Η πολιτική αυτή ,όμως, της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, και της οικονομικής εξαθλίωσης υποθηκεύει τους πόρους και τις ελπίδες μας, τουλάχιστον για μια δεκαετία. Και η αίσθηση ότι δεν αποφασίζουμε εμείς, δε χαράζουμε εμείς τη δική μας πολιτική, αλλά μας επιβάλλεται εκ των προτέρων μέσω συμφωνιών μεσοπρόθεσμης συνεργασίας με απειλή οικονομικού πολέμου, πλήττει, κατά τη γνώμη μου, την βαθύτερη πεποίθηση πως είμαστε, πάνω από όλα, Ελεύθεροι Άνθρωποι. Και θα κάναμε όλοι μας, πιστεύω, ακόμη σκληρότερες θυσίες, αν νιώθαμε, πραγματικά, πως καταλαβαίνουμε, πως αυτοκαθοριζόμαστε, και πως πράττουμε, τελικώς, ενσυνείδητα και ελεύθερα.

dubiumn