Είναι εκείνες οι μέρες που θες να απλώσεις το χέρι μέσα από το κρύο γυαλί της τηλεόρασης και να στραγγαλίσεις τον υπουργό που κομπάζει σαν παγόνι για το πως σώζει τη χώρα ,είναι και οι μέρες που πειρατικά από λεωφορείο σε μετρό ,μέσα στο τρόλεϋ και στο τράμ και έπειτα στο δρόμο περπατάς κοιτώντας κάτω .


Τα παπούτσια σου τρυπάνε και το παντελόνι σου παλιώνει και αριστερά και δεξιά φωτεινά μαγαζιά σου φέρνουν την εικόνα από κείνο το παραμυθάκι με το κορίτσι με τα σπίρτα που κοίταζε μέσα από τα παράθυρα των σπιτιών όσα δεν θα μπορούσε να ‘χει και ονειρευόταν δέντρα και σόμπες. Ηungry but Chic και κοιτάς λάγνα μια πέτρα πάνω στο διάζωμα.

Γελάς σκεφτόμενος τα καντήλια που θα ‘ριχνες στους αστυνόμους και στους δικαστές .Θα φώναζες “Δεν μετανιώνω τίποτα” και θα τους έφτυνες . Έπειτα το χαμόγελο σου σβήνει ."Iσως θα ‘ταν καλύτερα να φύγω"....” Χρειάζονται λεφτά για να φύγω” ...”Δεν έχω ανθρώπους έξω”...”Δεν ξέρω τη γλώσσα”...”Δεν...”

Μετά σκέφτεσαι ότι είσαι εγκλωβισμένος ..και φοβάσαι .Φοβάσαι τη νέα χρονιά ,φοβάσαι τον εαυτό σου.Να μην αρρωστήσεις,να μην ερωτευτείς ,να μη θες...να μην επιθυμείς,να μην είσαι βάρος. Γιατί οι μέρες θα δυσκολεύουν και εσύ θα είσαι μόνος.
Μόνος και φτωχός. Ζητιανεύοντας δουλειά και επιβιώνοντας ,μην έχοντας τίποτα να προσφέρεις σε κανένα .Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. και το κάθαρμα της γης.

Κανείς δεν θα σε βοηθήσει ...κανείς δεν θα νοιαστεί. Ο καθένας για τον εαυτό του.Πρέπει να ‘σαι έξυπνος τώρα, πρέπει να’σαι εγωιστής. Μονό η λαμογιά σώζει.

Είναι αυτό το τέρας ..που φύτεψαν μέσα σου..Τώρα γδέρνει και γρυλίζει σκίζοντας λυσσασμένο να βγεί έξω ουρλιάζοντας :

Θα πράξω για μένα και θα λειτουργώ για μένα ,θα φροντίσω για μένα και θα προστατεύσω εμένα. Η καλοσύνη με οδήγησε πουθενά και η ιδεολογία το ίδιο.
Η λαμογιά σώζει.

...και κάπως έτσι η αγωνία για αξιοπρέπεια σε κάνει αναξιοπρεπή ,τον ευαίσθητο απαθή και τον ιδεολόγο σκουπίδι. Αυτή είναι η οδός για το μαχαίρι του φασίστα εθνοσωτήρα και το όπλο του ληστή που επιτίθεται σε αδύναμους.Αυτή είναι η δικαιολογία για να πουλάς πρέζα και να λιώνεις βαφτιστικά σταυρουδάκια....και αν δεν μπορεί να το αντέξει η καρδούλα σου τότε αυτή η ομίχλη είναι που σε τυφλώνει ,που κινεί τα δάχτυλα σου ασυναίσθητα να πλέξουν θηλιές και κόμπους και οδηγεί τα βήματα σου σε ταράτσες και γκρεμούς.

Θα το φανταζόσουν ποτέ εσύ που όλοι οι ήρωες σου ήταν φτωχοί και ορφανοί ότι μαζί με τα λεφτά ,σου παίρνουν την ψυχή σου ,μέρα με τη μέρα κάτω από τη μύτη σου ;

Γινόταν καιρό τώρα,δεν είναι καμιά καινούρια ιστορία.Απλά το σκοτάδι μας αυτή η ασθένεια, τώρα σωματοποιείται και σίγουρα δεν θα αργήσεις να δεις ότι είμαστε πιο άρρωστοι από κάθε που σταυρώσαμε στα παράθυρα των καναλιών.

Σε κάνουν ίδιο με αυτούς .Εσένα που ονειρευόσουν παλάτια στον ήλιο και την αρμύρα της θάλασσας, εσύ που' θελες ένα ζεστό σπιτικό με αγάπη ,ταξίδια και περιπέτεια και μεθύσια και μουσική.Εσένα λέω που' θελες ζωή.

Σταμάτα να κοιτάς κάτω .

Προσπάθησε να δεις τα μικρά πράγματα. Αυτά που σου ξεφεύγουν κάτω από το χρυσό φως των πολυκαταστημάτων.

Κοίτα τα εισιτήρια που σου αφήνουν στο μετρό νοικοκυρές με συνωμοτικά βλέμματα.

Κοίτα τα ρούχα που διπλώνουν άνεργοι στα χαριστικά παζάρια όλα δικά σου να δώσεις και να πάρεις.

Κοίτα τα τρόφιμα που δίνονται από τις συνελεύσεις γειτονιών από τους δικούς σου γείτονες παρά από κοιλαράδες χορηγούς και καναλάρχες.

Κοίτα τους δασκάλους που επιμένουν να δώσουν γνώση χωρίς λεφτά

Κοίτα εκείνο το μεσόκοπο που σηκώνει τη μπάρα στα διόδια με το χαμόγελο της σκανταλιάς.

Τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς που σκίζονται να μην αφήσουν κανένα άρρωστο χωρίς φάρμακα και φροντίδα άμισθη.

Κοίτα επιτέλους όσους κατεβαίνουν στο δρόμο .

Όλους αυτούς που ήταν σαν και σένα και τώρα παλεύουν.Η χαρά τους ,είναι και δική σου για να τη μοιραστείς.Η ζεστασιά τους είναι και δική σου για να τη νιώσεις.Η οργή τους είναι και δικό σου παιδί.

Κοίτα τα χαμόγελα τους και δες τη δύναμη που κρύβουν .

Με αυτούς είμαι. Αιώνια προβληματισμένος και τσαντισμένος να μελετάω και να κτίζω το νέο κόσμο.

Γιατί οι άρχοντες κάναν το λάθος να σκεφτούν ότι το κτήνος που φύτεψαν στη καρδία μου δεν μπορώ να το στρέψω εναντίον τους.Να χρησιμοποιήσω τη λύσσα του και τα δόντια του για να φυλάξει όσα καλά μείναν μέσα μου.



Γιατί το μέλλον έρχεται .

Είναι χτισμένο από ιδρώτα και έμπνευση, όχι ευχολόγια ...

.... είναι αλεξίσφαιρο .
... και μόνοι του κληρονόμοι είναι όσοι έχουν τιθασεύσει τη δύναμη να ονειρεύονται.

Ευτυχισμένο λοιπόν το νέο έτος , τίποτα δεν θα ‘ναι πια το ίδιο.
Αυτά είναι τα πύρινα χρόνια .
Καλή χρονιά.



Δημήτρης Ροβόλας...ένας από αυτούς.