“Η Ελλάδα τελείωσε. Είναι νεκρή” είναι η φράση που αναφωνεί ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας της Χριστίνας Κουτσοσπύρου και του Άριαν Χιουζ με τίτλο “Στο Λύκο” και έμελλε να συζητηθεί όσο καμία άλλη στο φεστιβάλ. Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν διαρκώς τους δημιουργούς για την κατάσταση της χώρας, έβρισκαν αναλογίες ανάμεσα στο ισπανικό και το ελληνικό σινεμά λόγω της κρίσης και έδειχναν να συγκινούνται από μια χώρα που νιώθει την κρίση να αποτυπώνεται στην ψυχή και όχι μόνο στην οθόνη. Η συγκίνηση από την ταινία της Κουτσοσπύρου με τους κατοίκους της ορεινής Ναυπακτίας-σε αντίθεση με το όμορφο, λουξ τοπίο του μεσσηνιακού “Πριν τα Μεσάνυχτα”- ήταν διάχυτη και θα εκκινούσε πολλές συζητήσεις για την αντοχή μιας χώρας που δείχνει να δημιουργεί σινεμά και να αγωνίζεται.

Αντίστοιχος ήταν, άλλωστε, και ο συνειρμός ανάμεσα στις ταινίες των πέντε Ελλήνων δημιουργών-“αγωνιστών” που βρέθηκαν στο Βερολίνο έχοντας γυρίσει ταινίες για την κρίση και την άκρως συγκινητική παρουσία του Γρηγόρη Πολυχρονίδη. Δεν υπήρχε πιο ισχυρός, συμβολικός και άμεσος τρόπος για να τελειώσει αυτό το φεστιβάλ από αυτόν τον περήφανο Ολυμπιονίκη, νικητή του μπότσια, στους Παραολυμπιακούς, παράλυτου από τον λαιμό και κάτω που βρέθηκε δίπλα στο κόκκινο χαλί για την καλύτερη εμφάνιση της ζωής του. Ο λόγος ήταν το πέρασμα του από το ντοκιμαντέρ “Ο δρόμος μου για την Ολυμπία” του Νίκο Βον Γκλάσοου και η μέχρι δακρύων παρέμβαση του σε ένα φεστιβάλ που μοιράστηκε ανάμεσα στο γκλάμουρ των αστέρων και τη συγκινητική παρέμβαση των ερασιτεχνών.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες από τις ταινίες που βραβεύτηκαν ήταν αποτέλεσμα μικρών, ανεξάρτητων παραγωγών και ερασιτεχνών δημιουργών (ακόμη και η “Αρκούδα” για την καλύτερη ερμηνεία πήγε σε έναν ερασιτέχνη δημιουργό!) που προκάλεσαν συγκίνηση και αντιδράσεις όπως η τροπαιούχος ταινία για μια γυναίκα που θυσιάζεται για χάρη του παιδιού της.

Εξ ου λοιπόν και το ανθρώπινο στοιχείο που επικράτησε κατά τη τελετή λήξης-περισσότερο από τα κόκκινα χαλιά και τα ψεύτικα χαμόγελα.

Σε ένα Βερολίνο που φαντάζει άδειο τώρα που οι περισσότεροι από τους επισκέπτες του φεστιβάλ έχουν φύγει, δεν έχεις κανένα λόγο να μην  αποπειραθείς να απολαύσεις τα φοβερά πιάτα στο εναλλακτικό “Μεθυσμένο Καράβι” στην καρδιά του Κρόιτσμπεργκ, την Ουράνιαν Στράσσε, εκεί ακριβώς που έτρωγε με το καστ του ο Ταραντίνο. Μια κυρία πάνω από 60 ετών ήρθε και με αγκάλιασε ομολογώντας μου ότι είναι Ελληνίδα, δουλεύει στο μαγαζί πάνω από 20 χρόνια-το αφεντικό λατρεύει τους Έλληνες!-και δεν μπόρεσε να μην αφήσει ένα δάκρυ όταν μας έγραφε τα στοιχεία της. Τελικά δεν ήταν μόνο συγκινητική η τελετή λήξης αλλά και τα συμβολικά κομμάτια μιας χώρας που κατακτούν τον καθένα με διαφορετικό τρόπο στον παγωμένο και ανήλιαγο-αλλά τελευταία αρκετά φιλόξενο-αυτό τόπο της Γερμανίας.