Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ 


Aπό τον Αύγουστο του 2007, με τις πυρκαγιές που κατέκαυσαν τη χώρα, και στη συνέχεια με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, με την καταστροφή της Αθήνας, ανατράπηκε με απότομο τρόπο το κλίμα ασφάλειας και ηρεμίας στο οποίο βίωνε -με όλες τις εξαιρέσεις του- η ελληνική κοινωνία.


Την κοινωνική ανασφάλεια συμπλήρωσε τον επόμενο χρόνο η πολιτική και οικονομική ανασφάλεια. Η πολιτική κρίση εκδηλώθηκε σε πρώτη φάση με την αποχώρηση της ΝΔ και του Κ. Καραμανλή από την εξουσία και ολοκληρώθηκε με την παράδοση της εξουσίας αυτής έπειτα από λίγους μήνες από τον Γ. Παπανδρέου στο σύστημα των μνημονικών-τραπεζικών συμφερόντων. Η επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας και το πρόγραμμα της απηνούς λιτότητας που επιβλήθηκε έκτοτε ολοκλήρωσαν την καταστροφική πορεία.

Από τότε ο ελληνικός λαός ζει κυριολεκτικά έναν εφιάλτη. Έχασε όλα τα σταθερά πλαίσια αναφοράς του. Δεν αντιπροσωπεύεται από το σύστημα διακυβέρνησης, που εδώ και τρία χρόνια έχει μεταβληθεί σε υποχείριο, σε εντολοδόχο εξωγενών πολιτικοοικονομικών δυνάμεων. Οι κοινωνικοί και εργασιακοί θεσμοί που στήριζαν την κοινωνία καταρρέουν… Η δημοκρατία, το Κοινοβούλιο, το Σύνταγμα υπετάγησαν στο «Δίκαιο του Μνημονίου»… Ο ελληνικός λαός συνειδητοποιεί σήμερα ότι οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές του αξίες, η αλληλεγγύη, η πίστη του στους κανόνες και στο περιεχόμενο της δημοκρατίας δεν υπολογίζονται, αποτελούν περιττά βάρη μπροστά στην αναγκαιότητα του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΤΡΙΠΤΥΧΟΥ:
ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ.

Η ανασφάλεια, οι εκβιασμοί και τα διλήμματα που αντικατέστησαν το πολιτικό επιχείρημα, η οικονομική εξαθλίωση και η αβεβαιότητα για το αύριο συνιστούν στην πράξη τους ιστορικούς όρους, μέσω των οποίων ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΒΙΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Η εγχώρια κυβερνητική εξουσία, στον υποτελή ρόλο που ασκεί, όχι μόνον δεν διαμορφώνει στοιχειώδεις προϋποθέσεις συνεννόησης και διαλόγου με τους εργαζόμενους, τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την κρίση, αλλά αντίθετα θεωρεί ως ΕΧΘΡΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ως αντίπαλους και φορείς «βίαιας» «αντιδημοκρατικής» και «αντικοινωνικής» συμπεριφοράς όσους επιχειρούν να αντιδράσουν στην εξοντωτική πολιτική που εφαρμόζεται. Το ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ενεργοποιείται σύμφωνα με τη μνημονική-κυβερνητική «λογική» προκειμένου να καταστείλει τις αντιδράσεις. Ακόμα και το μέτρο της επιστράτευσης εντάχθηκε στο καθημερινό κατασταλτικό οπλοστάσιο των θλιβερών κυβερνητικών εταίρων…

Η πολιτική εξουσία και οι προπαγανδιστικοί-ιδεολογικοί μηχανισμοί της καλλιεργούν καθημερινά την ένταση στην κοινωνία και «νομιμοποιώντας» την κυβερνητική-κρατική βία καλλιεργούν το έδαφος, δημιουργούν το υπόστρωμα, ώστε κάποιες κοινωνικές ομάδες, ή κάποια «εξωσυστημικά» στοιχεία, να αντιδράσουν με βίαιες ή και ακραίες μεθόδους.

Κανένας δεν επικροτεί και δεν αποδέχεται πράξεις τυφλής βίας και εγκλήματος, όπως αυτές των «τεσσάρων εικοσάρηδων» με τα Καλάσνικοφ… Όμως μια κοινωνία, μια πολιτική εξουσία θα πρέπει να αναζητήσει, να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει το πολιτικοϊδεολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο μέσα από το οποίο «παράγονται» αυτές οι πράξεις «τυφλής βίας».

Αντίθετα, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα περιστατικά αυτά για να αιτιολογήσει τη γενικευμένη πολιτική της καταστολής, για να επιβάλει την αντίληψη ότι στην «εποχή του Μνημονίου» Δημοκρατία σημαίνει κράτος έκτακτων εξουσιών, κράτος του Νόμου και της Τάξης.

Σε μια περίοδο καθολικής κρίσης, το μόνο ενοποιητικό στοιχείο μιας κοινωνίας είναι η συλλογική δράση, η αντιμετώπιση της κρίσης με δίκαιη κατανομή των βαρών, η συνεννόηση και η σύγκλιση των κοινωνικών ομάδων με την πολιτική εξουσία πάνω σε κοινά αποδεκτές δημοκρατικές αρχές και πεποιθήσεις. Αυτές είναι οι μόνες σοβαρές προϋποθέσεις για την εκτόνωση της κοινωνικής έντασης, για να διαφυλαχθεί η αξιοπρέπεια των πολιτών, για να υπάρξει εκλογικευμένη, ψύχραιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι κυβερνήσεις των Μνημονίων όμως επέλεξαν τον αντίθετο δρόμο: Παρέδωσαν τη χώρα, την περιουσία και την εθνική της κυριαρχία στους δανειστές και στο 4ο Ράιχ, διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό και τους θεσμούς, οδήγησαν στην ανεργία και στην εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. Δεν τους άρκεσαν όμως αυτά. Πρέπει να απαξιώσουν, να ταπεινώσουν, να εξευτελίσουν, να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Μόνο όταν ο πολίτης απολέσει την αξιοπρέπεια του, την ατομική και συλλογική του ταυτότητα, τη δυνατότητα του να αντιδρά σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος, θα υποταχθεί και θα αναγνωρίσει τη «νέα θρησκεία», τη «νέα τάξη πραγμάτων» που επιβάλλεται στη χώρα μας.

Αυτή ακριβής είναι και η απεχθέστερη μορφή βίας και ασκείται κατά του ελληνικού λαού. Ας κατανοήσουν όμως οι περιδεείς και θρασύδειλοι υπηρέτες του Μνημονίου, ότι σ' αυτόν τους τον στόχο έχουν ήδη αποτύχει.