Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αρχίσει μια συζήτηση σχετικά με τπ γερμανικής έμπνευσης «σύμφωνο για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη». Για την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε κράτη μέλη της ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε να διαπραγματευτεί με επιλεγμένες χώρες συμβάσεις που θα προϋποθέτουν οικονομική στήριξη.

Η ιδέα, για να το θέσουμε ωμά, είναι να δωροδοκήσει απρόθυμες κυβερνήσεις ώστε να δεχτούν την οικονομική αλλαγή. Αντί να προτρέπουν τις κυβερνήσεις μάταια (η ατζέντα της Λισαβόνας ήταν ένα θλιβερό παράδειγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς) και μια χώρα φτάσει στο σημείο όπου δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την τρόικα των διεθνών δανειστών - η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - η ΕΕ θα στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις της με την προσωρινή-υπό-όρους μεταφορά. Θα ερχόταν δηλαδή σε συμφωνία με την εκάστοτε  κυβέρνηση για την παροχή οικονομικών διευκολύνσεων σε αντάλλαγμα για την εφαρμογή της οικονομικής μεταρρύθμισης.

Υπάρχει στήριξη για μια τέτοια προσέγγιση. Οι μεταρρυθμίσεις, ακόμη και οι πιο ευεργετικές για την κοινωνία στο σύνολό της, είναι συχνά σε αντίθεση με το κοινωνικό αίσθημα επειδή διαβρώνουν προνόμια. Όσοι, για παράδειγμα, έχουν προνόμια επειδή η αγορά για τα προϊόντα τους παραμένει κλειστή, έχουν κάθε λόγο να πολεμούν την αλλαγή. Αυτοί που θα ωφεληθούν από τη μεταρρύθμιση δεν είναι οργανωμένοι, και είναι επίσης αβέβαιο ότι στο τέλος θα καρπωθούν τα θετικά αποτελέσματα από αυτό, και άρα δεν αγωνίζονται για αυτό.

Από την πλευρά των εταίρων, μπορεί επίσης να είναι καλύτερα να πληρώσουν λίγα τώρα παρά πολά αργότερα. Η έλλειψη μεταρρυθμίσεων εμποδίζει την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα και είναι πιθανό να καταλήξει σε νέα προβλήματα.

Επενδύοντας στην μεταρρύθμιση των εταίρων μπορεί να είναι μια πολύτιμη επένδυση, αν βοηθά στην αποφυγή αναζωπύρωσης των εντάσεων στις χρηματοπιστωτικές αγορές μεσοπρόθεσμα.

Ωστόσο, υπάρχουν αντιρρήσεις. Οικονομικά η πρόταση μπορεί να είναι πολύ δαπανηρή. Επιπλέον, και σημαντικότερο, η πολιτική πλευρά της πρότασης είναι πολύ άσχημη. Το να διαπραγματευτεί την εσωτερική πολιτική με ξένους εταίρους και διεθνείς οργανισμούς είναι μια ταπεινωτική εμπειρία που καμίαε κυβέρνηση δεν είναι πρόθυμοι να ζήσει, εκτός αν αναγκαστεί να το κάνει από τις αγορές. Εν πάση περιπτώσει, οι οπαδοί της υπάρχουσας κατάστασης θα θεωρούσαν χωρίς αμφιβολία τις μεταρρυθμίσεις ως ξένη έμπνευση, και την κυβέρνηση ως υπηρέτη των Βρυξελλών. Η όλη προσπάθεια θα μπορούσε να αποτύχει παταγωδώς.

Υπάρχει μια καλύτερη επιλογή. Αντί να υπαγορεύει σε χώρες κυβερνήσεις τι πρέπει να κάνουν, η ΕΕ θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει και θα πρέπει να διαθέσει τα κεφάλαια που χρειάζονται για αυτό ακόμα και μέσω νέων εισφορών από τις χώρες μέλη, εάν είναι απαραίτητο. Αλλά θα πρέπει επίσης να αναφέρει σαφώς ότι δεν μπορεί να δαπανήσει χρήματα για συγκεκριμένους στόχους, αν οι πολιτικές κάθε εθνικής κυβέρνησης δεν εναρμονίσουν τις δαπάνες τους. Γι 'αυτό θα πρέπει να δηλώσουν πως οι δαπάνες για ένα συγκεκριμένο στόχο σε μια δεδομένη χώρα εξαρτώνται από τις εθνικές πολιτικές που δεν θα εμποδίζουν την επίτευξη του στόχου.

Ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι η ΕΕ επιθυμεί την ενίσχυση της απασχόλησης των ηλικιωμένων εργαζομένων, υποστηρίζοντας την επανεκπαίδευση και προγράμματα εκ νέου απασχόλησης. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ξεκινήσει την εισαγωγή ειδικών επιχορηγήσεων προς τις εθνικές υπηρεσίες απασχόλησης για να βοηθήσουν τους ανέργους να εγγραφούν στα 50 τους σε ειδικά προγράμματα κατάρτισης και τοποθέτησης. Αυτό θα ωφελήσει κυρίως τις χώρες όπου το ποσοστό απασχόλησης των ηλικιωμένων εργαζομένων είναι χαμηλό. Αλλά θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει την απασχόληση των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας εάν η εθνική νομοθεσία αποθαρρύνει (μέσω, για παράδειγμα, προγράμματα πρόωρης συνταξιοδότησης ή υπερβολικά γενναιόδωρων παροχών αναπηρίας). Γι 'αυτό θα πρέπει η ΕΕ να επιτρέπει πρόσβαση στο πρόγραμμα αυτό μόνο αν η χώρα αναμορφώσει τις διατάξεις που αποθαρρύνουν την απασχόληση των ηλικιωμένων.

Η ίδια προσέγγιση θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλα προγράμματα της ΕΕ, για παράδειγμα, για την προώθηση της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού σε περιοχές και χώρες, για ανειδίκευτους ή τη βελτίωση των προγραμμάτων ακαδημαϊκών σπουδών. Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα της ΕΕ θα πρέπει να είναι προσιτό σε όλα τα κράτη μέλη, υπό τον όρο ότι η πολιτική δεν θα είναι δυσμενείς για την εκπλήρωση των στόχων.

Η διαφορά με το σύμφωνα ανταγωνιστικότητας θα είναι τριπλή. Πρώτον, η ΕΕ δεν θα λέει σε χώρες, τι είναι καλό γι 'αυτές. Θα θέτει τους δικούς της στόχους και την επίτευξή τους. Δεύτερον, ένα πρόγραμμα δεν θα επέλεγε εκ των προτέρων συγκεκριμένες χώρες. Εκ των πραγμάτων, η επιλογή των προτεραιοτήτων θα συνεπάγεται την εστίαση σε μερικές από αυτές (όπως ένα σύστημα που προορίζεται για την αντιμετώπιση της μακροχρόνιας ανεργίας θα στοχεύει κατ 'ανάγκη τις χώρες όπου η μακροχρόνια ανεργία είναι υψηλή), αλλά μόνο εκ των πραγμάτων. Τρίτον, οι προϋποθέσεις δεν θα συνιστούσαν ολόκληρη λίστα αλλά μάλλον σε κάθε περίπτωση θα απευθύνεται σε σημαντικά εμπόδια προς την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μια τέτοια προσέγγιση θα είχε καθορισμένους στόχους και επομένως η αποτελεσματικότητα θα μπορούσε να εκτιμηθεί.