Η κατάσταση στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι χειρότερη –η Ισπανία διαθέτει λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες και πολύ μεγάλο τμήμα των στρατιωτικών δαπανών πηγαίνει σε μισθούς ή συντάξεις όχι σε εξοπλισμό. Οι Βέλγοι είχαν διακριθεί στην εκστρατεία στην Λιβύη το 2011. Αλλά το 75% των στρατιωτικών δαπανών του Βελγίου κατευθύνεται σήμερα σε προσωπικό – γεγονός που έκανε έναν επικριτή να αποκαλέσει τον βελγικό στρατό «ένα ασυνήθιστα καλά εξοπλισμένο συνταξιοδοτικό ταμείο».

Ολα αυτά ίσως να μην είχαν καμία σημασία, αν οι ΗΠΑ παρέμεναν διατεθειμένες να βγουν μπροστά εκεί όπου οι Ευρωπαίοι μένουν πίσω. Η Αμερική, όμως, χάνει την υπομονή της με την αδυναμία της Ευρώπης να αντιδράσει μόνη της. Η κυβέρνηση Obama ήταν εμφανώς απρόθυμη να εμπλακεί στην Λιβύη. Και όταν οι Γάλλοι κατάλαβαν ότι χρειάζονται αμερικανική βοήθεια για τον από αέρος ανεφοδιασμό των επιχειρήσεων στο Μαλί, ανακάλυψαν με δυσφορία ότι οι Αμερικανοί αρχικά ήθελαν να τους χρεώσουν.

Στο τέλος, οι ΗΠΑ συμφώνησαν να διαθέσουν τις εγκαταστάσεις δωρεάν. Αλλά είχαν περάσει το μήνυμα. Βαρέθηκαν μια κατάσταση όπου η Αμερική μόνη καταλαμβάνει τα τρία τέταρτα των αμυντικών δαπανών του ΝΑΤΟ.

Μια μέρα, ίσως σύντομα, οι Ευρωπαίοι ξυπνήσουν και βρουν ότι ο αμερικανικός στρατός απλά δεν βρίσκεται εκεί για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε απειλή χτυπάει τα σύνορα της Ευρώπης.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι και η Αμερική ετοιμάζεται για μια νέα εποχή στρατιωτικής λιτότητας. Αν επιβληθούν οι αυτόματες περικοπές των δαπανών τον επόμενο μήνα, το Πεντάγωνο θα πρέπει να κόψει 1 τρισ. δολ. από τις αμυντικές δαπάνες στην επόμενη δεκαετία. Ακόμη κι αν αποφύγουν οι ΗΠΑ τόσο δραστικά μέτρα, η μακροπρόθεσμη τάση είναι σαφής.

Επιπλέον οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να επικεντρώσουν περισσότερη στρατιωτική δύναμη στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το αμερικανικό ναυτικό αφιερώνει 50% των πόρων του στον Ειρηνικό και 50% στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή –αλλά στο μέλλον η Ασία θα καταλαμβάνει το 60%. Για τους Αμερικανούς, είναι λογικό. Ενώ οι αμυντικές δαπάνες της Ευρώπης έχουν μειωθεί σχεδόν 20% στην τελευταία 10ετία, οι αμυντικές δαπάνες της Κίνας έχουν αυξηθεί σχεδόν 200%. Πέρσι, για πρώτη φορά σε πολλούς αιώνες, τα ασιατικά κράτη δαπάνησαν περισσότερα σε στρατιωτικές δυνάμεις απ’όσα οι ευρωπαϊκές χώρες.

Αν οι ΗΠΑ αφιερώσουν περισσότερο από τον μειούμενο προϋπολογισμό τους στην περιφέρεια Ασίας – Ειρηνικού, η παρουσία του Θείου Σαμ στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, είναι σαφές ότι πρέπει να μειωθεί.

Μήπως δεν έχει σημασία; Η απειλή χερσαίας εισβολής στην ηπειρωτική Ευρώπη έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί μαζί με την Σοβιετική Ένωση. Η αντάρα που φοβούνται περισσότερο οι Ευρωπαίοι είναι η ζημιά που μπορεί να κάνει η λιτότητα στο πληγωμένο κοινωνικό μοντέλο της ηπείρου, και όχι μια στρατιωτική απειλή. Οι πολιτικοί αντιδρούν στην λαϊκή απαίτηση, προσπαθώντας να προστατεύσουν τους προϋπολογισμούς για την υγεία και το κράτος πρόνοιας περισσότερο από τους αμυντικούς. Ακόμη και οι νέες απειλές στην εθνική ασφάλεια, όπως η τρομοκρατία, προφανώς δεν υπόκεινται στην συμβατική στρατιωτική δύναμη. Η δεκαετία της πικρής εμπειρίας στο Αφγανιστάν ήταν μεγάλο μάθημα για τις δυσκολίες χρήσης του στρατού στην αντιμετώπιση ενός «αποτυχημένου κράτους».

Οπότε υπάρχει οπωσδήποτε η δυνατότητα οι Ευρωπαίοι να την γλιτώσουν με μια σύγχρονη εκδοχή της στρατηγικής Glistrup, όπου διαλύουμε τις ένοπλες δυνάμεις μας, διατάσσουμε υποχώρηση και βάζουμε τον αυτόματο τηλεφωνητή.
Ωστόσο, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε πολύ μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης για να δούμε μια σειρά από πιθανές απειλές να εκτυλίσσονται στην ερχόμενη δεκαετία. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε αναταραχή και χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στην Συρία, απειλώντας την σταθερότητα σε όλη την περιοχή. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μπορεί κάλιστα να καταλήξει σε σύγκρουση και να απειλήσει τις ενεργειακές προμήθειες της Ευρώπης. Οι ρωσικές στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται. Και οι κλιμακούμενες διενέξεις της Κίνας και τον γειτόνων της μπορεί μια μέρα να διαταράξουν τον ελεύθερο διάπλου, από τον οποίο εξαρτάται το ευρωπαϊκό εμπόριο.

Ο κίνδυνος είναι ότι οι Ευρωπαίοι μπορεί ξαφνικά να ανακαλύψουν ότι εντέλει χρειάζονται τις ένπολες δυνάμεις, αλλά τότε να ανακαλύψουν, επίσης, ότι δεν τις διαθέτουν πλέον.