Η παραπάνω φωτογραφία έκανε τον γύρω του διαδικτύου την προηγούμενη εβδομάδα, όταν και δημοσιεύτηκε από τον Guardian. Ενώ κόσμος συνωστίζονταν έξω από το Υπουργείο Ανάπτυξης (τι πράγμα;) σαν μπουλούκι για να πάρει μια σακούλα πορτοκάλια δωρεάν, οι κονδυλοφόροι του Σατανά, εργαζόμενοι σε πύργους διαφθοράς, μιλούσαν για Καμπερνέ και χαβιάρι. 

Μάλιστα, είχαν το θράσος, δίνοντας αβάντα σε πολιτικάντηδες, να παπαγαλίσουν πως αυτές οι σκηνές “δεν κάνουν καλό στην εικόνα της χώρας“! Πάλι καλά δηλαδή που δεν κατηγόρησαν τους αγρότες που μοίρασαν τα προϊόντα τους, ότι είναι στημένοι. Αντί να προβληματιστούν με την κατάντια της πολιτικής τους που έχει οδηγήσει την κοινωνία σε τέτοια επίπεδα καταπάτησης της αξιοπρέπειας, εκείνοι πάλι ενδιαφέρθηκαν για την βιτρίνα. Σαν γριές πόρνες που έχουν χρόνια να γευτούν σπέρμα, χρησιμοποιούσαν την γλώσσα τους για να γίνουν αρεστοί στα μεγάλα αφεντικά της “ανάπτυξης”.

Μάλιστα κάπου άκουσα τον όρο “λαϊκισμός” από χείλη μισθοφόρου για να περιγράψει το γεγονός. Αυτό σε συνδυασμό με την απόφαση του ΕΣΡ η ΕΡΤ να μην προβάλει εικόνες εξαθλίωσης και φτώχειας  μας οδηγεί σε επικοινωνιακή προπαγάνδα που θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ασίας και της Λ. Αμερικής. Βέβαια, θα πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο πότε χρησιμοποιείται η έννοια λαϊκισμός από το στόμα της εξουσίας.

Λαϊκιστής λοιπόν, είναι ο καθένας από εμάς, ο οποίος τολμάει να βάζει στην ίδια μοίρα τον πολιτικό με τον απλό πολίτη. Θες ίση εφαρμογή του νόμου για όλους, θες μεγαλύτερο μισθό και θέτεις ως επιχείρημα τα προνόμια του βουλευτή, θες να εκφράσεις την απογοήτευσή σου και την αγανάκτηση; Ε, λοιπόν είσαι λαϊκιστής! Γι’ αυτό ακριβώς οι Έλληνες πολιτικοί είναι ολιγάρχες. Έχουν διαφορετική αντίληψη περί δημοκρατίας, απ’ ότι έχεις εσύ. Ακόμη και οι νόμοι φτιάχνονται σαν να μην περιλαμβάνουν μέσα και τους ίδιους.

Αυτό που κάνουν όλα αυτά τα χρόνια, είναι να βάλουν την κοινωνία αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Να στραφεί η κάθε ομάδα απέναντι στην άλλη. Να μην ανέχεσαι το γεγονός ότι έχεις εξαθλιωθεί και να θες να μπουν κι άλλοι στο club. Οι άλλοι είναι όλοι όσοι δεν έχουν μπει ακόμη (πχ απεργοί ενός κλάδου) και συνάμα πανηγυρίζεις όταν μπαίνουν. Οι πολιτικοί και οι τσιλιαδόροι τους που εργάζονται σε εκδοτικούς οργανισμούς, ξέρουν πολύ καλά τι πολιτικές εφαρμόζουν γι’ αυτό αντιδρούν και συνάμα καλλιεργούν ενοχικά σύνδρομα.

Η μέγιστη πολιτική ανηθικότητα και ο γιγαντιαίων διαστάσεων λαϊκισμός, είναι ο λόγος των βουλευτών. Γιατί με το πρόσχημα ότι “μας ψήφισε ο λαός” δικαιολογούν τα τερατουργήματά τους, τα σκάνδαλα και την αλητεία τους, προσπαθώντας να αποκρύψουν ότι εκεί που βρίσκονται δεν βρέθηκαν μόνο από τους ψήφους, αλλά από μηχανισμούς που τους έχουν αναθρέψει ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό. Για να αποκτήσουν αξίωμα. Και είναι οι χειρίστου είδους λαϊκιστές, καθώς κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία ότι είναι ανήθικη και τους ανέδειξε, για να δώσουν άλλοθι στην δική τους αθλιότητα. Ο έσχατος λοιπόν λαϊκισμός, είναι να βλέπουμε χωρίς ίχνος μεταμέλειας, αυτούς που ισοπέδωσαν την χώρα να γίνονται τιμητές της εξυγίανσης.

strange journal