Η πραγματικότητα...
ώστε να δράσει ως συμπαγές "όλον", δηλαδή συνειδητό "όλον", εναντίον του πολυσχιδούς αποτυπώματος δραστηριοτήτων, συμφερόντων και αισθητικών συλλήψεων, όλου αυτού του πολιτικού "είδους" που ονομάζουμε λαό??? ο καθένας με τον τρόπο του και ο καθένας κατά το συμφέρον του.
Δεν είναι λοιπόν που η ταξικά άνετη και συμπαγής συνείδηση της άρχουσας τάξης κατορθώνει -και μάλιστα με ευκολία, όσο κι αν ακούγεται (και είναι) πικρό- να διαχωρίσει τον λαό σε επιμέρους οντότητες που επικίνδυνα ισορροπούν μεταξύ τους, επικίνδυνα ακροθιγώς αντιλαμβάνονται το ένα, το άλλο, ανάλογα με τα τρέχοντα.
Δεν είναι που έτσι γίνονται θυματικά υποκείμενα που ετεροκαθορίζονται ως προς τη σύνολη αφήγηση του καθημερινού κόσμου.
Δεν είναι καν που ο θεμελιώδης διαχωρισμός σε τάξεις είναι ένα ρευστό ιστορικό γεγονός, εύκολο να το κατανοήσει εκείνος που κανονίζει την ποιότητα και την ταχύτητα της ροής προκειμένου να υπάρξει ο ίδιος και δύσκολο να το κατανοήσει ο υφιστάμενος τα κεκανονισμένα. Γιατί η ιστορία δεν είναι βέβαια πεδίο άσκησης της ισοτιμίας.
Η ιστορία είναι πεδίο αέναης διεκδίκησης της ύπαρξης που διαρκώς οργανώνεται και διαρκώς υπολείπεται στην κατανόηση του μέσα και του έξω κόσμου της.
Αυτό, για τις πάσχουσες συνειδήσεις, για εκείνους που νιώθουν την πληγή της ώρας και την επωμίζονται ως αιώνα. Άλλοτε σαν μηδέν που πάει προς το άπειρο και άλλοτε σαν άπειρο που πάει προς το μηδέν. Αυτό το ζείδωρο αμφίστομο, ο δίκοπος κίνδυνος που μας κρατάει εν ζωή, πάει να πει πατώντας το χώμα του θανάτου. Ωραίοι υπάρχοντες και γι' αυτό απέραντα ευάλωτοι. Εδώ ακριβώς, στο ευάλωτο, είναι που στηρίζεται και δρα η συμπαγής ταξική ύλη που αυτοκαθορίζεται από οντολογική τυφλότητα, αισθητική κώφωση και λογική αλαλία.
Αυτό το πράγμα που δεν νοιάζεται και δρα σα να μην υπάρχει ο κόσμος, ο ίδιος κόσμος χάρις στον οποίο υφίσταται... προϊστάμενη. Δεν έχει λοιπόν κανένα πρόβλημα να κόψει τον κόσμο σε κομμάτια. Αυτό είναι το λυγρό "διαίρει και βασίλευε". Αυτό είναι το έρεβος του ταξικού κέρδους: το ότι διαιρεί την πραγματικότητα -όχι τους επιμέρους πληθυσμούς, τα συναποτελούντα τμήματα τον λαό-, διαιρεί την ίδια την πραγματικότητα, την ίδια τη ζωή, επομένως, σε κομματάκια "πραγματικής" πραγματικότητας τα οποία δεν έχουν ουδεμία σχέση το ένα με το άλλο.
Έτσι όμως χωρίζεται ο εαυτός και δεν αποτελεί πλέον μονάδα ή μέλος κάποιας συλλογικής μονάδας της συνύπαρξης, γιατί η πραγματικότητα δεν αναφαίνεται μία, δεν είναι σύνθεμα, αντίφαση, ετερότητα ομοιοτήτων και ομοιότητα ετεροτήτων, αλλά μια παράταξη κανονικότητας που απλώς διακόπτεται, ενώ πρέπει να μην διακόπτεται. Άνευ λόγου, άνευ αιτιατού, άνευ αιτίου, άνευ εν τέλει λόγου ύπαρξης.
Δηλαδή, η πραγματικότητα δεν έχει κανένα λόγο να υπάρχει. Ως όλον εννοείται??? ως απείκασμα του όλου κόσμου, άρα και του όλου θριαμβικού, μαζί και τραγικού εαυτού. Και έτσι η πραγματικότητα χρησιμεύει μόνο για να μοιράζεται από το ιερατείο της εξουσίας σε κομματάκια. Σαν αντίδωρο παραχωρήσεων. Κάτι σαν έκπληξη σ' ένα θηριώδες πάρτι υποταγής.
Η πραγματικότητα που σκλαβώνεται σ' ένα απίθανο εύρος από το στόμα του Δένδια μέχρι το στόμα (φευ) του Ρουπακιώτη. Η πραγματικότητα που χαρίζεται στον Λάτση, στον Μελισσανίδη και στο κάθε ρίνισμα σκληρότητας και αφαιρείται με τη βούλα του Συμβουλίου Επικρατείας από 200.000 παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, μορφώθηκαν με τα δικά μας γράμματα και τώρα τα γράμματα του φασισμού τα διώχνουν από τη μόνη πατρίδα που έχουν. Η πραγματικότητα που επιτρέπει στον υπουργό Οικονομικών Στουρνάρα να κυβερνάει ερήμην της Βουλής, ερήμην του Συντάγματος, ερήμην του ιδίου του πρωθυπουργού της χώρας και την ίδια στιγμή "επιτρέπει" σε εκατοντάδες (ετησίως) κατοίκους μιας άλλης πραγματικότητας να αυτοκτονήσουν.
Η πραγματικότητα που είναι άλλη στη μία περίπτωση και άλλη... στην άλλη. Εδώ βρίσκεται το "διαίρει" και "βασίλευε" αυτού του είδους δημοκρατίας στην επαρχιώτικη, αγρίως πρόχειρη και αγρίως κερδοφόρα έκφανσή του που ονομάζεται Δημοκρατία της Ελλάδας. Ας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Το πείραμα είναι πετυχημένο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Η πραγματικότητα σ' αυτή τη χώρα δεν υπάρχει. Είναι απλώς ένα συμπίλημα, ένα σύμφυρμα απ' όπου η λύπη περισσεύει. Θέλει πολλή δουλειά ώσπου η λύπη να γίνει ένας κοινός διαιρέτης της πραγματικότητας με διαιρετέα οργή. Έως τότε, το ταξικό σύστημα δημοκρατίας θα νικάει.
Καναβούρης Κ.
e-erkyna
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
