Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη 


" Αν τα παρακλητικά υψωμένα χέρια γίνονταν υψωμένες γροθιές, πόση δύναμη θα είχαν…"

Ε, νοικοκυραίοι μου, άνθρωποι ασφαλείς! Κοιτάζετε μόνο τη δουλίτσα σας, όσο την έχετε! Κρατάτε τη θεσούλα σας. Μη νοιάζεστε για όσα συμβαίνουν γύρω σας!

Ε, νοικοκυραίοι μου!

Ανάμεσα στην επίσκεψη στην τράπεζα, στην καφετέρια, στην ταβέρνα, μετά τη δουλειά, ανάμεσα στις μακάριες στιγμές της ασφάλειάς σας, ανάμεσα στις στιγμές που κοιτάτε μόνο τη δουλειά σας, θα είδατε τις εικόνες με τα υψωμένα χέρια για μια σακούλα τομάτες. Έδειξαν κάποια στιγμιότυπα στην τηλεόραση, μετά που τελείωσαν, ο Σουλεϊμάν, τα τούρκικα και τα άλλα σίριαλ, η Μενεγάκη, η τρομοκρατία των συγκυβερνητών, οι δηλώσεις των υποκριτών Βενιζέλων ότι δεν πάει άλλο με τη λιτότητα (λες κι εγώ την αποφάσισα…), μετά την τρομοκρατία των Πρετεντέρηδων, των Ευαγγελάτων, των Καψήδων, της κάθε Παναγιωταρέα (αναρωτήθηκες, νοικοκυραίε μου, πόσο χρυσοπληρώνονται όλοι αυτοί για να σε κρατούν τρομαγμένο και σκυμμένο;). Ανάμεσα στις «αναλύσεις» και τα διαγγέλματα υποταγής και παραπλάνησης, θα είδατε καμιά εικόνα με τα χέρια που ικέτευαν για μια τομάτα. Ή κάπου, αναζητώντας τις ειδήσεις του χρηματιστήριου στο διαδίκτυο, θα πέσατε πάνω στην εικόνα.

Νοικοκυραίοι σαν κι εσάς ήταν πιθανώς όλοι αυτοί πριν 3-4 χρόνια. Ίσως ήταν από εκείνους που έδιναν άδεια στον κάθε ψευταρά πολιτευτάκο να κάνει ό,τι γουστάρει και να καταστρέφει το μέλλον τους, το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών και της πατρίδας μας. Γιατί η στάση σας ασφαλώς καθορίζει και όλων των άλλων το μέλλον. Αυτοί λοιπόν οι νοικοκυραίοι, νοικοκυραίοι μου, σήμερα δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο παρά να υψώνουν ικετευτικά τα χέρια. Για το φαγητό της ίδια ή της επόμενης ημέρας.

Αλλά τι σας νοιάζει, νοικοκυραίοι μου; Μόνο τη δουλίτσα και την ασφάλεια της θέσης να κοιτάζετε. Εσάς δεν πρόκειται να σας πειράξει κανείς. Έτσι νομίζετε…

Χθες βράδυ έμαθα ότι ένας πρώην νοικοκυραίος, σαν και σας δηλαδή, με καλή δουλειά – τα χέρια του να ’ναι καλά- οικογένεια που δεν της έλειπε τίποτε όσο είχε δουλειά, με αυτοκίνητο και σπίτι, είναι πλέον άνεργος και χωρίς εισόδημα. Νόμιζε κι εκείνος πως ήταν ασφαλής, ως νοικοκυραίος, αλλά έπεσε έξω. Οι συνέπειες της βαρβαρότητας τον άγγιξαν κι αυτόν. Τα 4 παιδιά του δεν πολυτρώνε πλέον. Είπαμε, τα δυο χέρια του που ζούσαν την οικογένεια, δεν βρίσκουν δουλειά να αποδώσουν. Τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας, τέλειωσαν προ πολλού. Τώρα έμεινε και χωρίς ρεύμα. Το έκοψε η ΔΕΗ. Χρωστούσε. Πώς να πληρώσει;

Αλλά τι σας νοιάζει, νοικοκυραίοι μου; Μόνο τη δουλίτσα και την ασφάλεια της θέσης να κοιτάζετε. Εσάς δεν πρόκειται να σας πειράξει κανείς. Έτσι νομίζετε…

Έμαθα και για κάποιον άλλο. Σοβαρό επιστήμονα. Από τους κορυφαίους. Έναν Κύριο, που χρόνια προσφέρει τη γνώση και την αξιοσύνη του, την ανθρωπιά του, για να ζήσουν άλλοι, που επιλέγει να πεινάσει για να δώσει σ’ όποιον έχει ανάγκη. Που δηλώνει, «ας πεινάσω, ο φτωχός άνθρωπος δεν θα με πληρώσει ποτέ», που επέλεξε, από λόγους αρχής, να μείνει φτωχός, αν και κορυφαίος, αν και απόλυτα επιτυχημένος. Μα φτωχός ο ίδιος. Γιατί ξέρει καλά ότι η επιτυχία δεν είναι να έχεις χρήμα.

Ε, νοικοκυραίοι μου, αυτού του Ανθρώπου των φτωχών, του έκοψε η ΔΕΗ το ρεύμα, επειδή επέλεξε να είναι φτωχός με συνείδηση καθαρή, παρά να κοιτάξει το πουγκί και την ασφάλειά του. Κι η ΔΕΗ, που χαρίζει στον κάθε «επιτυχημένο πλούσιο», αρνείται να έχει ανοχή σ’ εκείνον που δεν έχει, επειδή δίνει στον άλλο, εκείνον που θεωρεί ότι έχει περισσότερη ανάγκη.

Όπως αρνείται η κοινωνία να αναγνωρίσει και να προστατεύει εκείνους που βγαίνουν μπροστά για να στηρίξουν τα πιο αδύναμα από τα μέλη της.

Έχει κι η ΔΕΗ έχει πολλούς νοικοκυραίους που κοιτάζουν τη θεσούλα και την ασφάλειά τους, και κοιμούνται το βράδυ ήσυχα επειδή η δουλειά τους και η θεσούλα τους απαιτεί να κοιτάζουν μην τυχόν και προκύψει πρόβλημα στη δουλειά τους…

Αλλά τι σας νοιάζει, νοικοκυραίοι μου; Μόνο τη δουλίτσα και την ασφάλεια της θέσης να κοιτάζετε. Εσάς δεν πρόκειται να σας πειράξει κανείς. Έτσι νομίζετε…

Έμαθα και γι’ άλλα πολλά θύματα αυτής της κατάστασης, που δεν σας απασχολεί, επειδή κοιτάζετε τη δουλίτσα σας μόνο. Έμαθα για έναν άλλο, άγνωστο μέχρι τώρα σε μένα. Νοικοκυραίος κι αυτός μέχρι προχτές. Αλλά τώρα με μισερή δουλειά, όπως οι περισσότεροι. Επικοινώνησε μαζί μου να μου πει ότι όχι μόνο δεν φτάνουν πια τα λεφτά του να ζήσει αξιοπρεπώς, όχι μόνο δεν μπορεί να συντηρηθεί, αλλά ούτε στην άρρωστη μάνα του δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα. Η σύνταξή της, στα 300 ευρώ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη για την ασθένειά της. Και μέρα με τη μέρα σβήνει ο ίδιος μαζί με τα παιδιά και την άρρωστη μάνα του. Με πήρε να μου πει ότι είναι απογοητευμένος, αφού δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό. Νοικοκυραίος κι εκείνος προηγουμένως, σαν κι εσάς…

Αλλά τι σας νοιάζει, νοικοκυραίοι μου; Μόνο τη δουλίτσα και την ασφάλεια της θέσης να κοιτάζετε. Εσάς δεν πρόκειται να σας πειράξει κανείς. Έτσι νομίζετε…

Οι περιπτώσεις αυτές είναι απόλυτα – δυστυχώς- πραγματικές. Κι απλά ενδεικτικές. Είναι ο σημερινός κανόνας, αν δεν το έχετε αντιληφθεί…

Ακούσατε και για τους άλλους νοικοκυραίους μέχρι πρόσφατα, που πηδούν από τα μπαλκόνια; Από την απόγνωση.

Για τους άλλους που κλείνουν τα μαγαζιά, αφού από την έλλειψη δουλειάς και τα χρέη κινδυνεύουν να μπουν φυλακή, μάθατε κάτι;

Για τα παιδιά των άλλοτε νοικοκυραίων που γίνονται νέοι μετανάστες για να καταφέρουν να ζήσουν, διαβάσατε τίποτε;

Δεν απευθύνομαι τώρα σε όλους εκείνους που με εξοργίζουν με τις αποφάσεις τους για την καταστροφή της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Δεν απευθύνομαι σε εκείνους τους πολιτευτάκους που και σήμερα ακόμη έχουν το θράσος να μας χτυπούν «φιλικά» την πλάτη, με το ίδιο χέρι που ψηφίζουν την καταστροφή μας. Ίσως και να είσαι υπερήφανος – ακόμη…- που αυτοί ανήκουν στο ίδιο κόμμα που ψηφίζεις. Ή που είσαι κουμπάρος τους, νοικοκυραίε μου, και βλέπει η γειτονιά πως σε χτυπά στην πλάτη φιλικά…

Δεν απευθύνομαι στους τσαρλατάνους του σάπιου πολιτικού συστήματος, που λες και δεν συμβαίνει τίποτε συνεχίζουν να καταθέτουν ερωτήσεις, να μιλούν για τα προβλήματα του κόσμου, ενώ οι ίδιοι ψηφίζουν την καταστροφή του. Μόνη αγωνία τους, η επανεκλογή τους.

Δεν απευθύνομαι σε εκείνους τους περιγέλαστους της ίδιας πολιτικής που δηλώνουν με τόση υποκρισία ότι βγαίνουν φτωχότεροι από την πολιτική, ξεχνώντας να μας πουν πώς απέκτησαν τη βίλα με την πισίνα, το καλό αυτοκίνητο, τα εκατομμύρια στην τράπεζα.

Δεν απευθύνομαι στις χρυσοπληρωμένες, ναυλωμένες πένες της «αστεράτης δημοσιογραφίας», που έχουν στόχο να ελέγξουν το νου και την αντίδρασή μας, συνεργαζόμενοι με τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος.

Σε σας απευθύνομαι, νοικοκυραίοι μου. Που συνεχίζετε να κοιτάτε μόνο τη δουλίτσα και τη θεσούλα σας. Που δεν σας νοιάζει τι γίνεται γύρω ή τι παθαίνουν οι άλλοι... Που θεωρείτε ότι δεν είναι δικό σας θέμα και δεν σας αφορά η αυτοκτονία του απογοητευμένου, η απόλυση του συναδέλφου, τα πεινασμένα παιδιά που λιποθυμούν στην τάξη... Μπορεί και να θεωρείτε ότι είναι και λαϊκισμός η αναφορά της ύπαρξης αυτών των φαινομένων και των περιστατικών. Γιατί αυτοσυστήνεστε ως «σώφρονες νοικοκυραίοι»…

Δεν είναι δικό σας θέμα, σκέφτεστε, φτάνει που εσείς τα βολεύετε. Αλλά όταν θα γίνει και δικό σας θέμα, γιατί θα έλθει κι η σειρά σας εφόσον κοιτάζετε μόνο τη δουλίτσα σας, μπορεί να μην υπάρχει πλέον κανείς να ενδιαφερθεί για σας... Ή να μην γίνεται τίποτε…

Σκέψου, λοιπόν, νοικοκυραίε μου, τι θα μπορούσες να κάνεις, πριν φτάσεις να απλώνεις το χέρι ικετεύοντας βοήθεια…

Μην αδιαφορείς.

Μη νιώθεις ασφαλής, επειδή απλά δεν μιλάς.

Μη νιώθεις ασφαλής επειδή αδιαφορείς, επειδή σιωπάς, επειδή δεν ακούς, επειδή δεν κοιτάζεις.

Η μεγαλύτερη ασφάλεια είναι να σταματήσεις να διαχειρίζεσαι απλά την καθημερινότητά σου, να σταματήσεις απλά να αποδέχεσαι τη μιζέρια σου, να σταματήσεις να κάνεις μικρά όνειρα ή να μην ονειρεύεσαι. Να σταματήσεις να σιωπάς σε ό,τι σε ενοχλεί.

Να σταματήσει να δωρίζεις τον εαυτό σου για να τον χρησιμοποιούν οι άλλοι.

Να σταματήσεις να τους παραχωρείς τη σιωπή και την αδιαφορία σου και να γίνονται, η δική σου σιωπή και αδιαφορία, η δική τους δύναμη καταστροφής σου.

Σκέψου μόνο:

Αν αυτά τα παρακλητικά υψωμένα χέρια μετατρέπονταν σε υψωμένες γροθιές, πόση δύναμη θα είχαν…

Αν όλοι σπάγαμε τις σιωπές μας, πόσο δυνατά θα φωνάζαμε…

Αν όλοι σταματούσαμε να είμαστε αδιάφοροι, πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα…

Αν σταματούσαμε να φοβόμαστε….

Αν σταματούσαμε να κοιτάζουμε μόνο τη δουλίτσα μας…