Στο δρόμο για τα Όσκαρ


Όσκαρ, Όσκαρ, Όσκαρ και... Κάννες. Τρεις υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες και μία βραβευμένη (με δύο βραβεία) στην Κρουαζέτ σπρώχνονται για να προλάβουν την τελετή της απονομής. Δεν είναι απαραίτητα οι καλύτερες ταινίες της σεζόν, αλλά είναι απαραίτητες αν θέλετε να έχετε άποψη για τα βραβεία. Ιδίως για την ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου: Τι θέση παίρνει το «Zero Dark Thirty» απέναντι στα στρατιωτικά βασανιστήρια; Η απεικόνισή τους συνεπάγεται και προώθησή τους; Πόση αλήθεια κρύβει η ιστορία της σύλληψης του Μπιν Λάντεν; Έχει σημασία; Πόσα ωραία αντρικά κορμιά μπορούν να χωρέσουν σε μια ταινία;

(3) Zero Dark Thirty

Της Κάθριν Μπίγκελοου. Δραματική, 2012, ΗΠΑ. 2 ώρες και 37 λεπτά. Με τους: Τζέσικα Τσαστέιν, Μαρκ Στρονγκ, Κρις Πρατ, Τζένιφερ Ιλ



Η Κάθριν Μπίγκελοου γεννήθηκε για να σκηνοθετεί σκηνές δράσης – υπόκωφης ενίοτε, εκρηκτικής άλλοτε – σα να είχε πέσει σε καζάνι με τεστοστερόνη όταν ήταν μικρή (θυμηθείτε την - καλύτερη - ταινία της «Point Break»). Με την επιτυχία του «Hurt Locker», η Μπίγκελοου απέκτησε το στάτους της αυθεντίας σε θέματα απεικόνισης του αμερικανικού στρατού και προσέλκυσε ένα κάρο αντιδράσεις όταν, περνώντας πια στο «Zero Dark Thirty», έδειξε σκηνές βασανιστηρίων ως μέρος της διαδικασίας αναζήτησης του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η αλήθεια είναι πως οι σκηνές των βασανιστηρίων, άσχετα με το αν τελικά είχαν ή δεν είχαν καταλυτική επίδραση στο αποτέλεσμα της έρευνας της CIA, ανήκουν σε μια άχαρη πρώτη εισαγωγή στην ιστορία καθώς η Τζέσικα Τσαστέιν, μοναχική καουμπόι στην έρημο των κακών Αράβων (όπως δείχνει η ταινία), αναλαμβάνει το μακρύ δρόμο της εύρεσης του Μπιν Λάντεν.

Η πρώτη αυτή ώρα είναι άχαρη κυρίως γιατί δεν περιέχει δράση. Και σε όσα σημεία υπερτερεί ο διάλογος, η ταινία της Μπίγκελοου απλά δεν πείθει, λόγω είτε απροσδιόριστης κατεύθυνσης, είτε ασαφούς ρυθμού. Είναι κρίμα γιατί, αν και σε σαφώς πιο μαζεμένους τόνους απ’ ό,τι υπαγορεύει το αμερικανικό πάθος – και το τραύμα –, το «Zero Dark Thirty» πραγματικά αποστομώνει όταν ανεβαίνουν οι παλμοί. Στην τελική σεκάνς δε, κατά την οποία εισβάλλουν οι στρατιώτες στην κρυψώνα του Μπιν Λάντεν, δεν τίθεται καν θέμα πειστικότητας: νιώθεις πως βλέπεις ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν πολλές ενστάσεις, όπως το τελευταίο απογοητευτικό πλάνο, αλλά το σημαντικό τελικά είναι πως το «Zero Dark Thirty» στρέφει, εκτός αίθουσας, τη συζήτηση σε σημαντικά ζητήματα περί ηθικής και ευθύνης. Μπορεί να μην ξέρει πώς να «μιλήσει», αλλά με κάποιον τρόπο καταφέρνει να κάνει τους άλλους να μιλήσουν γι’ αυτό. Χωρίς κανένα βασανιστήριο.

(3) Μαθήματα ενηλικίωσης / The Sessions

Του Μπεν Λούιν. Δραματική κομεντί, ΗΠΑ, 2012. 1 ώρα και 35 λεπτά. Με τους: Τζον Χοκς, Έλεν Χαντ, Γουίλιαμ Χ. Μέισι.



Μια φωτεινή ταινία βασισμένη στην πραγματική ιστορία του Μαρκ Ο’ Μπράιαν, ενός παραπληγικού συγγραφέα, ο οποίος αποφασίζει στα 38 του, κόντρα στις καθολικές πεποιθήσεις του, να κάνει για πρώτη φορά έρωτα – εκτός γάμου φυσικά - με τη βοήθεια μιας σεξο-θεραπεύτριας. Παρά τη μια κάποια δόση τηλεοπτικής χροιάς στην κινηματογράφιση, τα «Μαθήματα ενηλικίωσης» είναι μια ενήλικη ταινία για έναν ενήλικα με αναπηρία – χιουμοριστική και γλυκιά και, φυσικά, ωραιοποιημένη.

(3) Ο έρωτας της βασίλισσας / A Royal Affair

Του Νίκολαϊ Άρσελ. Δραματική, 2012, Δανία. 2 ώρες και 17 λεπτά. Με τους: Αλίσια Βικάντερ, Μαντς Μίκελσεν, Μίκελ Μπο Φέλσγκαρντ



Ο «Έρωτας της βασίλισσας» αφηγείται την ιστορία της Βασίλισσας Καρολίνας της Δανίας, η οποία βρέθηκε από ανέμελο κοριτσάκι στην Αγγλία να παντρεύεται τον Βασιλιά Κρίστιαν τον 7ο της Δανίας, να παραμελείται απ’ αυτόν και να ερωτεύεται εν τέλει τον γιατρό και σύμβουλό του, Γιόχαν Στρούνζε. Συμβατική αφηγηματικά, αλλά καθ’ όλα απολαυστική, με τον πάντα υπέροχο Μαντς Μίκελσεν.

(2) Λώρενς για πάντα / Laurence anyways

Του Ζαβιέ Ντολάν. Δραματική, 2012, Καναδάς. 2 ώρες και 48 λεπτά. Με τους: Μελβίλ Πουπό, Σουζάν Κλεμάν, Ναταλί Μπαΐ



Ο Ζαβιέ Ντολάν αγαπά πολύ το ρητό «Οι καλοί καλλιτέχνες δε δανείζονται, αλλά κλέβουν» (αλλά μάλλον δεν το έχει καταλάβει πλήρως). Η ταινία του για έναν άντρα, ο οποίος αποφασίζει να αλλάξει φύλο και να παραμείνει παντρεμένος με τη γυναίκα του, είναι ένα άκρως πληθωρικό, φορμαλιστικό συνονθύλευμα χαοτικών αναφορών. Όχι τίποτα άλλο, αλλά με όλη αυτή την προσοχή στο στιλ και παρά τις σχεδόν τρεις ώρες αφήγησης, δε μαθαίνεις ουσιαστικά τίποτα για αυτόν τον άνθρωπο με την τόσο ενδιαφέρουσα – δυνητικά – ιστορία. Χαζεύεις όμως ρούχα, σκηνικά και μουσικές.