Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ


Η κυβέρνηση μέρα με τη μέρα διολισθαίνει σε έναν άκρατο και άκρως επικίνδυνο αυταρχισμό που απειλεί τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, η πάση θυσία και με κάθε κόστος τήρηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και η εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας που συνεπάγεται αυτή η επιλογή, συνοδεύονται και από τη στρατηγική της επίδειξης πυγμής, την περιφρόνηση των θεσμικών οργάνων έκφρασης της λαϊκής βούλησης, την ανοικτή υπονόμευση και περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών και τη δημιουργία «παράλληλων κέντρων εξουσίας», στα οποία κυρίαρχο ρόλο έχουν η συνδιαλλαγή κάτω από το τραπέζι με τα κυρίαρχα κέντρα της διαπλοκής.

Το δόγμα «νόμος και τάξη», που διέπει την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, και η αντιμετώπιση των «συντεχνιακών διεκδικήσεων» συνοδεύονται πλέον ανοικτά και από θεσμικές παρεκτροπές με στόχο την περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, όπως είναι το δικαίωμα στην απεργία.

Ο «στρατηγός Δένδιας», από την άλλη πλευρά, επικεφαλής ενός κατασταλτικού μηχανισμού, επιδιώκει να οικοδομήσει ένα σώμα πραιτοριανών στα σώματα ασφαλείας, με ισχυρές διασυνδέσεις με το παρακράτος του νεοναζισμού, ώστε να σταθεί, υπό το πρόσχημα δήθεν της αντιμετώπισης της βίας, ανάχωμα σε οποιαδήποτε απόπειρα ανατροπής της μνημονιακής καθεστηκυίας τάξης.

Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, παράλληλα, έχει περάσει σε μία κλειστή κάστα συμβούλων του πρωθυπουργού -αμφιβόλου ηθικής υπόστασης, καθώς τα ονόματα ορισμένων εξ αυτών φιγουράρουν ακόμη και στη «λίστα Λαγκάρντ»-, οι οποίοι οχυρωμένοι πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μαξίμου έχουν αναλάβει εργολαβικά την επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής.

Η Βουλή έχει απαξιωθεί πλήρως μετά τη «βιομηχανία» των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου που της έχουν αφαιρέσει οποιαδήποτε αρμοδιότητα να νομοθετεί. Ο Α. Σαμαράς δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα και αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να προσέρχεται στο Κοινοβούλιο και να απαντά στην Ωρα του Πρωθυπουργού, ενώ, την ίδια στιγμή, οι βουλευτές καλούνται απλώς και μόνον να επικυρώνουν μέσω μιας καθαρά τυπικής διαδικασίας τις διεθνείς συμβάσεις της χώρας.

Το πρωτοφανές όμως δημοκρατικό έλλειμμα καθίσταται ακόμη πιο επικίνδυνο, καθώς καταβάλλεται συνειδητή προσπάθεια να καλυφθεί το κενό που έχει δημιουργηθεί από τα μέσα της διαπλοκής, που βομβαρδίζουν τους έκπληκτους και εξαθλιωμένους λόγω της οικονομικής κρίσης πολίτες, με μία φθηνή προπαγάνδα της οποίας κυρίαρχο στοιχείο είναι ο ρεβανσισμός. Ετσι, επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο «κυνήγι μαγισσών» με στόχο να απαξιώσουν κάθε φωνή που αμφισβητεί την κυρίαρχη ιδεολογία και, κυρίως, να ελέγξουν τις αντιδράσεις των πολιτών που αντιτίθενται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κάτι που θεωρούν ως «αναγκαίο κακό» για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.