Οπως υπάρχουν στο δρόμο τα βαποράκια κι από πίσω τους οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών, έτσι υπάρχουν στα κρατητήρια της Κοζάνης και της ΓΑΔΑ τα βαποράκια των βασανισμών κι από πίσω τους οι μεγαλέμποροι της κρατικής βίας.

Και μεγαλέμπορος δεν είναι μόνο ο αρμόδιος υπουργός. Και μεγαλέμπορος δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός του. Κατεξοχήν μεγαλέμπορος της κρατικής βίας αποδεικνύεται ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Γιατί τα αποτυπώματα στα πρόσωπα των συλληφθέντων δεν είναι μόνο αυτά του Νίκου Δένδια. Είναι τέτοιοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, ώστε δεν θα υπήρχε κανείς Δένδιας αν δεν τον στήριζε ο Κουβέλης. Είναι συνεπώς ο Φώτης Κουβέλης εκείνος που χτυπά πολίτες, όπως δεν έχει χτυπήσει κανένας άλλος από το 1974 και εντεύθεν.

Ολος αυτός ο ιδεολογικός χώρος που ετεροπροσδιορίστηκε σε σχέση με την υπόλοιπη Αριστερά, ως η Αριστερά που δεν ανέχεται τη βία σε οποιαδήποτε μορφή της, όλος αυτός ο ιδεολογικός χώρος που αυτοπροσδιορίστηκε ως λάτρης της Ευρώπης, δεν δυσανασχετεί με τη βία στην πιο αυθεντική μορφή της, δεν δυσανασχετεί με τα καταγγελλόμενα από τη Διεθνή Αμνηστία. Υποτίθεται πως μπήκαν στην κυβέρνηση για να αποτρέψουν τα χειρότερα. Αρα αυτά δεν τους φαίνονται χειρότερα. Κι εδώ δεν υπάρχει καμία τρόικα που να λέει θα σας κόψουμε τη δόση, αν δεν πρήξετε από το ξύλο τα μάτια κρατουμένων. Ανεξάρτητα μάλιστα από το πού οδηγεί αντικειμενικά η μνημονιακή πολιτική, οι πιέσεις από τον διεθνή Τύπο είναι οι αντίθετες: μας κράζουν άγρια εδώ και καιρό.

Αν τον Δεκέμβρη του 2008 το κύριο επιχείρημα ήταν περί μεμονωμένου περιστατικού, το Φεβρουάριο του 2013 η λέξη «μεμονωμένο» έχει εγκαταλειφθεί ως αχρείαστη. Τώρα το μήνυμα πρέπει να είναι το αντίθετο: να τη φοβάσαι την Αστυνομία, γιατί είναι ικανή για πάρα πολλά. Ο,τι κι αν πει κανείς για τον Δεκέμβρη, κανείς δεν έσπευσε να πάρει τα δίκια του Κορκονέα.

Οι προ μηνών καταγγελίες όμως, για τους βασανισμούς στη ΓΑΔΑ, βρήκαν απέναντί τους έναν υπουργό που έδωσε σαφέστατα το στίγμα. Το πολιτικό περιβάλλον είχε κατοχυρωθεί με επίσημη σφραγίδα. Και είχε γίνει απόλυτα ανεκτό από τη ΔΗΜΑΡ. Και εξελήφθη προφανώς ως κάποιου είδους λευκό χαρτί από σώματα της Αστυνομίας: έχουμε κάλυψη, επιτρέπεται, βαράμε πιο άγρια από ποτέ. Κι όσα συμβαίνουν στα κρατητήρια εναντίον, εντός ή εκτός εισαγωγικών, τρομοκρατών, πόσο ουσιωδώς διαφορετικά είναι από όσα συμβαίνουν στους δρόμους στις κρίσιμες διαδηλώσεις; Το κράτος σε αντιμετωπίζει ως εχθρό του και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Τα ατομικά σου δικαιώματα τελούν σε αναστολή, εκείνη την ώρα διεξάγεται κάτι σαν πόλεμος. Κι ακριβώς όπως οι διαδηλώσεις ουσιαστικά απαγορεύτηκαν με τα δακρυγόνα, έτσι πλέον και οι απεργίες ουσιαστικά απαγορεύονται με τις επιτάξεις.

Και είναι δικαίωμα του καθενός να του φαίνονται λαϊκίστικα όλα αυτά, όπως δικαίωμά μου είναι να αμφισβητώ ευθέως πλέον πως είναι είτε καλοπροαίρετος είτε πολιτικά αφελής. Η κατηγορία των ανθρώπων που δεν πιστεύουν με τίποτα οτιδήποτε δεν συνάδει με την εικόνα άψογης δημοκρατικής λειτουργίας της Πολιτείας, είναι η ίδια που αν αποδειχθεί κάτι σπεύδει να το δικαιολογήσει.

Γι' αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, τελικά, ό,τι κάνει η εξουσία είναι καλώς καμωμένο ως αναγκαίο. Η εξουσία μάς καλύπτει με ασφάλεια, η εξουσία έχει πάντα δίκιο.

Οχι λοιπόν, δεν πεινάνε στα αλήθεια όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν για να πάρουν πέντε ντομάτες. Προβοκάτσια ήταν. Οχι λοιπόν, δεν βασανίστηκε κανείς στη ΓΑΔΑ προ μηνών. Μας δυσφημούν οι ξένοι. Οχι λοιπόν, δεν γίνεται να παίρνει τηλέφωνο μεγαλοεπιχειρηματίας και να απειλεί επώνυμα τη ζωή συντάκτη περιοδικού λόγω ρεπορτάζ. Αποκλείεται να συνέβη έτσι. Ε, κι αν βασανίστηκαν λίγο, τους αντάρτες παρίσταναν. Ε, κι αν όντως τον απείλησαν, ας μην έμπλεκε με τέτοιο ρεπορτάζ. Ε, κι αν πεινάνε ... Το κι αν πεινάνε είναι ομολογουμένως πιο δύσκολο να το διαχειριστείς. Καταλήγεις έτσι πως ναι μεν υπάρχει ένα γενικό κι αφηρημένο πρόβλημα επιβίωσης για ποσοστό συνανθρώπων μας, αλλά δεν πρόκειται πάντως γι' αυτό που παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου. Το γενικά και το αφηρημένα χωνεύεται, τα απλωμένα χέρια για πέντε ντομάτες όχι.

old-boy