Του Κώστα Βαξεβάνη – Hot Doc


Η ερώτηση είναι απλή. Πρέπει τελικά να είμαστε νόμιμοι, ή νόμιμοι με τον τρόπο που θέλει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δένδιας; Γιατί αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα η νομιμότητα δεν έχει τα πορτρέτα που κυκλοφόρησε η Ελληνική Αστυνομία με τους κατηγορούμενους για ληστεία, ίσως και για τρομοκρατία, αιμόφυρτους, μελανιασμένους, πρησμένους.
Η νομιμότητα του Νίκου Δένδια δεν είναι μόνο επιλεκτική, σπάζοντας κεφάλια ανάλογα με την προσωπική διαβάθμιση που αποδίδει στο έγκλημα, είναι και προσβλητική για όσα κατάφερε να κατακτήσει αυτή η κοινωνία.

Το πιο ανησυχητικό δεν είναι που κακοποίησαν κάποιους νεαρούς ισχυριζόμενοι αντίσταση κατά της αρχής, όπως κάποτε ισχυρίζονταν πως εκπυρσοκρότησαν τα υπηρεσιακά περίστροφα και σκότωναν Αλβανούς. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι πως, αφού επέδειξαν τη βαρβαρότητα σε αυτούς που είχαν συλλάβει, δεν δίστασαν να την διαφημίσουν ως το αποτέλεσμα που μπορεί να έχει ο καθένας αν δεν συμμερίζεται τη νομιμότητα Δένδια. Δηλαδή δεν αναρωτήθηκαν αν πρέπει να δημοσιοποιήσουν τις φωτογραφίες που αποδείκνυαν την κακοποίηση, αλλά το έκαναν απροκάλυπτα για να δώσουν το μήνυμα. «Εμείς είμαστε η νομιμότητα, με τον τρόπο που την εννοούμε».

Δύο από τις φωτογραφίες είναι εμφανές πως έχουν περάσει από fotosop για να σβηστούν σημάδια κακοποίησης. Χοντροκομμένα και προκλητικά. Είναι κι αυτό ένα μήνυμα: «Έχουμε τον τρόπο μας να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να μην δίνουμε σημασία». Ο κύριος Δένδιας θα μπορούσε να μην δημοσιοποιήσει καν τις φωτογραφίες και να γλιτώσει την κατακραυγή για την εικόνα αλλά και το ρετούς. Δεν τον ενδιαφέρει. Τον ενδιαφέρει να παγιώσει τη νομιμότητα όπως την ονειρεύεται. Προφανώς δεν μασάει από σχόλια εναντίον του, αφού σώζει τη χώρα στο πεδίο της πάταξης του εγκλήματος. Σε εκείνο το έγκλημα όμως που επιλέγει να θεωρεί ο ίδιος έγκλημα. Σε αυτή την εγκληματολογική ανάλυση ενός κράτους που σκέφτεται αλά Δένδια, χωρίς ένδεια, το παράνομο Mall, οι φοροφυγάδες, οι τοκογλύφοι δεν είναι ακριβώς εγκληματίες, αλλά κοινωνικές συμπεριφορές. Πολλές από αυτές οικείες στην πολιτική κουλτούρα που εκπροσωπεί το κόμμα του κυρίου Δένδια.

Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών της φρίκης είναι σημειολογικές. Τέτοια σημάδια βίας δεν είχε ούτε ο αποδεδειγμένα βίαιος Πάσσαρης όταν συνελήφθη. Δεν δείχνουν ποιος είναι το κράτος, αλλά πώς είναι το κράτος. Ίσως ο επόμενος Δένδιας του υπουργείου να έχει τελικά άλλα μέτρα και σταθμά από τον νυν Δένδια. Να αποφασίσει πως έχει άλλο μέτρο επικινδυνότητας και να σαπίσει στο ξύλο το παιδί του κυρίου Δένδια ακόμα και για μια παράβαση που για τον ίδιο είναι σημαντική. Ο κύριος Δένδιας για μια ακόμη φορά εκθέτει τη χώρα διεθνώς, αντιπροσωπεύοντας όχι τη νομιμότητα, αλλά την παρανομία της κακοποίησης ανθρώπων.

Ο κύριος Δένδιας, εκπροσωπώντας αυτές τις παρεκτροπές και την αδικία, δεν κάνει τίποτε άλλο απ” το κατασκευάζει οργισμένους ανθρώπους που μπορούν να διακρίνουν στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης και του διαδικτύου τι σημαίνουν ανθρώπινα δικαιώματα. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κατασκευάζει με ακρίβεια την αταξία και τον εξευτελισμό των δικαιωμάτων που παράγει ο δημόσιος χώρος σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Είναι ηθικός αυτουργός της ανομίας. Στο σύστημα της προσωπικής του αξιολόγησης μπορεί να βαφτίζει όποιον θέλει επικίνδυνο, στην προσωπική του φαντασίωση μπορεί να τον αποκεφαλίζει, στο προσωπικό του απωθημένο μπορεί ακόμη και να τον κακοποιεί σεξουαλικά. Δεν μπορεί όμως να το κάνει σε μια χώρα με νόμους και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να την εκπροσωπεί. Σε όλα αυτά μπαίνει ένα ακόμη θέμα.

Αν ο κύριος Δένδιας έχει συνειδητά επιλέξει να λειτουργεί όπως λειτουργεί, σπρώχνοντας τη χώρα στην ανασφάλεια και το χάος. Επιδεικνύοντας επικίνδυνους κακοποιούς ή τρομοκράτες από τους οποίους μας προστατεύει. Και επειδή η επικινδυνότητα τους απαιτεί και μια νομική απόδειξη, τους καθιστά επικίνδυνους δείχνοντας τα σημάδια της βαρβαρότητας που άξιζαν. Σε κάθε περίπτωση, ο κύριος Δένδιας είναι επικίνδυνος. Και δεν μπορεί να είναι υπουργός.

vathikokkino