Η ερασιτεχνική συγκάληψη καθιστά το χέρι -που πιάνει με τη βία τον λαιμό- αόρατο.
Το χέρι που πιάνει τον λαιμό.
Που τον σφίγγει.
Με βία.
Το χέρι που γίνεται αόρατο.

Αυτό το χέρι είναι το χέρι που σφίγγει τον λαιμό σου.

Το ξέρεις καλά αυτό το χέρι. Είναι το ίδιο χέρι που φιλούσες τόσα χρόνια αλλά επειδή σε χάιδευε για λίγο αντί να σε χαστουκίζει, σε έκανε να ζεις στη ψευδαίσθηση της ισότιμης χειραψίας. Τώρα που η ψευδής χειραφέτηση κατέρρευσε, νιώθεις το χέρι να σε πιάνει απ' το πηγούνι και να σε σφίγγει, ακούς τη φωνή να σε διατάζει και δε καταλαβαίνεις τίποτα, θέλεις να στρέψεις το κεφάλι σου μα το χέρι σε κρατά σφικτά απ' το πηγούνι, στο απαγορεύει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δε πάει καλά, και τότε νιώθεις το χέρι να σε χαστουκίζει, μέχρι να συμβιβαστείς με τον εγκλωβισμό το χέρι ήδη έχει αρπάξει το λαιμό σου, ναι, για το ίδιο χέρι πρόκειται, που τώρα σε καταδικάζει στην αβοηθησία.

Αυτό το χέρι είναι το χέρι που σφίγγει τον λαιμό σου.
Η μόνη σου επιλογή πλέον είναι το αν θα το βλέπεις ή όχι.

Γιατί, για ακόμα λίγο το πόσο ορατό θα είναι το χέρι της εξουσίας που σου σφίγγει το λαιμό θα καθορίσει τελικά και το πόση δημοκρατία αυτή η εξουσία σου δίνει. Η δημοκρατία στην Ελλάδα, προς το παρόν, αποφασίζει το χέρι που σου σφίγγει το λαιμό να παραμένει αόρατο. Αν θα μπορούσες να το δεις, με τις τεταμένες του φλέβες, τα δάκτυλά του να πιέζουν απειλητικά τη καρωτίδα, τους συσπασμένους μύες του αντιβράχιου, τις τρίχες μιας ωμής αρρενωπότητας, ένα μόνο χέρι, αποκομμένο από το υπόλοιπο σώμα, χωρίς κεφάλι, χωρίς πρόσωπο, αν μπορούσες να δεις αυτό το χέρι να σφίγγει το λαιμό, ίσως ένιωθες περισσότερο ανάλαφρος από την υποψία που αρχίζεις να αποκτάς ότι η δημοκρατία που νόμιζες ότι είχες δεν είναι δημοκρατία.

Δεν υπάρχει καλύτερο στιγμιότυπο του ποια είναι σήμερα η Ελλάδα από αυτό.