Η συζήτηση γύρω από την κρίση μοιάζει να έχει εξαντληθεί στο οικονομικό της σκέλος. Στην ελληνική περίπτωση θίξαμε και τις “ιδιαιτερότητες” της πολιτικής σκηνής, την κομματοκρατία και την οικογενειοκρατία. Η μεγαλύτερη πληγή είναι η ηθική κατάπτωση. Οι δημοκρατικές, δυτικές κοινωνίες απέτυχαν στον πίνακα αξιών τους να πείσουν πως ο παράγοντας “άνθρωπος” βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων.

Οι πολίτες θεωρούνται είτε πελάτες, είτε καταναλωτές, είτε πιόνια σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας των ισχυρών. Πάντα χειραγωγημένοι και αποπροσανατολισμένοι, ζαλισμένοι από τα media ή από το life style. Η κρίση απλά ξεσκέπασε τις ανισότητες, ξεγύμνωσε τις συγκρούσεις συμφερόντων, αλλά και την επίπλαστη δημοκρατία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψηφοφορία σε reality.

Η δικαιολογία των Ελλήνων, είναι ότι πέρασαν πολέμους, εμφυλίους, χούντα, προσφυγιά και ότι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να στεριώσουν ένα κράτος που να λειτουργεί σωστά. Βέβαια -κι αυτό ισχύει για όλες τις χώρες- σε όλες τις εποχές αυτό που κρατάει όρθιο έναν λαό ή όμάδα ή κάστα κτλ, είναι ο πολιτισμός. Οι κακουχίες, οι καταστροφές και οι δυσκολίες γενούν τέχνη που πρέπει να εκφράζει την εποχή της, να πιάνει τον παλμό και να γαλουχεί τα ήθη.

Θεωρητικά ο λαικός πολιτισμός ή ακόμα και η υψηλή διανόηση, αποτελούν το λίπασμα για την ιδεολογική και αισθητική ενοποίηση. Μέσα από αυτά οι μάζες αποκτούν σημεία αναφοράς για το ζην, την αντίληψη, την νοοτροπία στην καθημερινότητα, και αντανακλάται ο αξιακός τους κώδικας. Εν ολίγοις, βάζουν λιθαράκια για την δημιουργία κουλτούρας. Βάσει αυτού του πλαισίου αντιλαμβάνονται την κοινωνία, την θέση τους μέσα σ’ αυτήν αλλά και την συνύπαρξη με τους άλλους.

Όταν ο λεγόμενος λαικός πολιτισμός, αλώθηκε από τα σκυλάδικα, τον νεόπλουτο, τον νεποτισμό και την δίψα για “αμερικανιά”, τότε οι μικροαστοί και τα εργατικά στρώματα, έγιναν χυλός με τις ελίτ. Αυτή η παρακμιακή ενοποίηση ζυμώθηκε κατά την περίοδο της Χούντας. Ο λαός δεν δύναται να έχει κοινά με τις ελίτ, πολιτικές και οικονομικές, ούτε μπορεί να διασκεδάζει και να εκφράζεται μέσω των ίδιων οδών. Δηλαδή, είναι αλλόκοτο να έχει οικειοποιηθεί τα αισθητήρια του πλουτοκράτη, ο εργαζόμενος. Μέσα σ’ αυτήν την ζάλη, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί των ελίτ πέρασαν στις μάζες, που έφτασαν να πιστεύουν ότι “μαζί τα φάγαμε“. Γιατί η ομοιογενοποίηση κατέληξε να κάνει αφεντικά και δούλους να μοιάζουν τραγικά μεταξύ τους.

Ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας έπεσε σε βαθύ λήθαργο, βρήκε το ταίρι του σε τελειωμένα σκυλάδικα, χορεύοντας πάνω στα τραπέζια κρατώντας στρινγκ, παρέα με τον επαρχιωτισμό και την δουλικότητα. Κι όλα αυτά για να δείξει πως δεν είναι “σνομπ”, ούτε βλοσυρός, αλλά “μοντέρνος”. Μέσα στον διαβρωτικό υλισμό, καταρρέουν οι αξίες που εμφύσησαν τόσα χρόνια τα σκυλοπόπ άσματα και η αισθητική. Αυτά που αποθεώθηκαν από φτηνιάρικα shows και περιοδικά τύπου Nitro, αυτά που έδιναν συνταγές επιτυχίας και “πρέπει”.

Η μεγαλύτερης κλίμακας πτώχευση, θα συμβεί επειδή λόγω συνθηκών, η παιδεία, η εκπαίδευση και η τέχνη θα γίνουν πιο ταξικές προς όφελος των ελίτ. Ο έχων χρήματα μόνο θα έχει πρόσβαση σ’ αυτές. Η υποτιθέμενη τέχνη στην Ελλάδα δεν είναι παρά καπρίτσια κάποιων ψώνιων που πουλάνε ακριβά μπιμπελό σε τυράννους. Τι μπορεί να μας διασώσει; Μα, μια από τα κάτω τέχνη. Αυτή που θα ερμηνεύσει το σκοτεινό παρόν και θα οραματιστεί το μέλλον. Με νέες ιδέες που θα αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά της αλλαγής. Ο καθένας από μας μπορεί να γίνει κοινωνός, αρκεί να αποφαφίσει να δημιουργήσει, όχι για τα χρήματα και το αντάλλαγμα (άλλο τέχνασμα που μας καλλιέργησε ο καπιταλισμός), αλλά για την ειλικρινή έκφραση του πάθους που σου τρώει τα σωθικά.

strange journal