Είναι γνωστό σε όλους ότι στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησε η κοινωνία. Εκείνο που χρεοκόπησε είναι το κράτος. Η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς οι πολίτες είχαμε τις δουλειές μας, έχουμε ακόμα (όχι όμως για πολύ) τις όποιες περιουσίες μας και γενικά όλοι είχαμε κάνει τον προγραμματισμό μας για να εξυπηρετούμε τις ανάγκες μας και τις οφειλές μας. Και ξαφνικά...
χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε το μέσο ανταλλαγής στις μεταξύ μας οικονομικές δοσοληψίες, δηλαδή το ρευστό στέρεψε.

Το ρευστό στέρεψε γιατί αφενός δεν βασιζόταν σε μια πραγματική παραγωγική διαδικασία, αφετέρου γιατί η δημιουργία του ήταν τεχνητή από τις τράπεζες μέσω του δανεισμού. Πίσω από όλα αυτά ήταν το κράτος που δανειζόταν το ίδιο συνεχώς από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική «φούσκα» προκειμένου να εξασφαλίζει ρευστότητα σε μια αντιπαραγωγική αγορά. Και όπως ήταν επόμενο, το κράτος χρεοκόπησε και τώρα δεν υπάρχει πραγματική παραγωγή για να διασώσει την κατάσταση. Απεναντίας, παρά τα συνθήματα περί ανάπτυξης, το οικονομικό «σπιράλ του θανάτου», σπρώχνει σε περαιτέρω ύφεση. Τρέχουμε πανικόβλητοι να μας σώσει ο Εμίρης του Κατάρ και πετάμε τη δημόσια περιουσία μας βορά στα διεθνή συμφέροντα. Σύντομα θα έρθει και η σειρά των ιδιωτικών μας περιουσιών.

Το απόλυτα υπεύθυνο πολιτικό σύστημα που διοικεί το κράτος έρχεται τώρα και μεταφέρει την πτώχευση του κράτους στην κοινωνία, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το εντελώς παράλογο, που όλοι καθόμαστε και παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, είναι ότι ενώ το κράτος χρεοκοπεί την κοινωνία, εντούτοις αμετανόητο το ίδιο, επιδιώκει θρασύτατα να διατηρήσει ανέγγιχτη όλη την κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα του, δηλαδή τόσα τα κρατικοδίαιτα πρόσωπα του ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος όσο και τις δομές που το αποτελούν.

Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε. Αυτό είναι πολιτικό casus belli για την κοινωνία. Πρέπει να προχωρήσουμε σε άμεση κοινωνικοποίηση του κράτους τώρα, μέσα από την αλλαγή του καταστατικού του χάρτη από τον ίδιο το λαό. Διαφορετικά, αν δηλαδή ο έλεγχος του κράτους δεν περάσει στην κοινωνία, κανένα φως διάσωσης δεν πρόκειται να φανεί.

hassapis-peter