Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Δεν είναι μόνο η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής, δεν είναι η πείνα και η ανεργία που θολώνουν το νου και λύνουν τα φρένα, τη τελειωτική μαχαιριά τη δίνει η αδικία. Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που διακήρυσσαν τη δανεική ευμάρεια, κάνοντας το λάιφ στάιλ ιδεολογία, τρόπο ζωής και ρυθμό των νεοελλήνων, οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν τώρα την αποτυχία τους βραδινή τηλεοπτική αφήγηση, την οποία πωλούν με τον ίδιο ευτελή τρόπο και λόγο, με την ίδια αποκρουστική εικόνα όπως και πριν.

Οι ίδιοι άνθρωποι στην τηλεοπτική οθόνη, οι ίδιοι στην οικονομία, οι ίδιοι στα μίντια, οι ίδιοι και στην πολιτική. Γι’ αυτό η κρίση δεν γίνεται ευκαιρία για κάθαρση και μία νέα αρχή, αλλά γίνεται ευκαιρία για να γίνουν οι πλούσιοι (σε αγαστή συνεργασία με τους ξένους επικυρίαρχους), πλουσιότεροι, και κάποιοι κρίσοι. Η πολυαναμενόμενη μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας σε μία πιο δίκαιη βάση δεν υφίσταται. Γι’ αυτό η κοινωνική συνοχή τίθεται εν αμφιβόλω. Αντιθέτως, αν υπήρχε μία δίκαιη κατανομή των βαρών ακόμα και η πιο σκληρή πείνα θα αντέχονταν.

Τώρα ο πλούτος συγκεντρώνεται σε ακόμα λιγότερα χέρια, ενώ η μεσαία τάξη τείνει να εξαφανισθεί πλήρως. Κάποιοι φαίνεται ότι έχουν δει την κρίση ως ευκαιρία για να «εξοντώσουν» τους ανταγωνιστές τους, κυρίως τους μικρούς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο φόρος του 20% για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις αναστέλλεται για ένα ακόμα χρόνο, ενώ την ίδια στιγμή η απόφαση για μη δημοσίευση των ισολογισμών στις μικρές εφημερίδες ακούγεται ότι θα εφαρμοσθεί. Με ποια κριτήρια, άραγε, σκέφτεται την πρώτη περίπτωση το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και με ποια τη δεύτερη;

Σύμφωνα με πληροφορίες αυτό επιθυμούν τα μεγάλα συγκροτήματα Τύπου. Αν αυτό επιθυμεί και η κυβέρνηση τότε τίθεται πρόβλημα συγκεντροποίησης του Τύπου και, συνεπώς, δημοκρατίας στην ελεύθερη πληροφόρηση. Κι αν κάποιος ανιτείνει, μιλώντας για τον ανταγωνισμό στην ελεύθερη αγορά, το ερώτημα που τίθεται είναι με ποια κριτήρια τα μίντια που χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες θεωρούνται επιτυχημένα(πουλώντας κουπόνια αντί ειδήσεων), ενώ αυτά που δεν χρωστούν ή χρωστούν ελάχιστα πρέπει να εξαφανιστούν;

Με ποια κριτήρια άραγε οι τράπεζες που ανακεφαλαιώνονται με το «αίμα» του ελληνικού λαού χαρίζουν νέα τεράστια δάνεια σε συγκροτήματα Τύπου, ενώ σε άλλες εφημερίδες αρνούνται τη δανειοδότηση; Αυτό ως γνωστόν αποκαλείται αθέμιτος ανταγωνισμός και την ευθύνη την έχει απολύτως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Δεν μπορεί ο κ. Στουρνάρας αλλά και το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης να παίζουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όσο για τον υποτιθέμενο έλεγχο της πληροφόρησης, κάνουν μεγάλο λάθος όσοι θεωρούν ότι αυτός θα υφίσταται εσαεί, ενώ ο πληθυσμός θα αισθάνεται απελπισμένος και αδικημένος.

Την αντικατάσταση της πολιτικής με την πολιτική επικοινωνία την επιχείρησε πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Η δεύτερη φορά δεδομένων των συνθηκών θα είναι όχι φάρσα αλλά τραγωδία. Τέλος, ο «πόλεμος» μεταξύ των παρατάξεων φανερώνει αδυναμία, καθώς παραπέμπει σε μία προσπάθεια απόκτησης πολιτικής ταυτότητας δια του ετεροκαθορισμού, δηλαδή μέσα από τον καθρέφτη του «μεγάλου Άλλου», του διαχρονικού, του ιστορικού αντιπάλου.

Αν, συνεπώς, η πολιτική ηγεμονία επιδιωχθεί με τους όρους του εμφυλίου πολέμου πριν 60 χρόνια, τότε αλίμονο για την Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μία ιδεολογία που θα εμπνέεται πρωτίστως από την κοινωνική δικαιοσύνη για όλους(με ίση συμμετοχή στα βάρη). Μόνο αυτή θα αποτελέσει το καύσιμο αφύπνισης και κινητοποίησης.