Ας υποθέσουμε ότι αναζητούμε εργασία σε ένα οποιοδήποτε «τριτοσκοσμικό» μέρος του πλανήτη μας. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ως «τριτοκοσμικοί» είναι να φτιάξουμε ένα βιογραφικό με τις σπουδές μας, τις δεξιότητές μας, τα ενδιαφέροντά μας, τα μέχρι τούδε επαγγελματικά μας βήματα.

Το δεύτερο πράγμα είναι να επισκεφτούμε μια ιστοσελίδα που αναρτά αγγελίες εργασίας. Εξετάζουμε προσεκτικά όλες τις πιθανές επιλογές και στέλνουμε το βιογραφικό μας σε εταιρείες που αναζητούν εργαζόμενους. Ξαναλέμε ότι όλα αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα αλλά σε μια «τριτοκοσμική» χώρα με «τριτοκοσμικούς» κατοίκους. Το τρίτο βήμα δεν ανήκει σε εμάς αλλά στον υποτιθέμενο εργοδότη που νομίζει ότι βρήκε στο δικό μας βιογραφικό όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία που τον κάνουν να θέλει να μας δει από κοντά για μια συνέντευξη.

Παίρνουμε μια πρώτη ικανοποίηση. Θεωρούμε ότι η μέχρι τώρα πορεία μας στον επιστημονικό και κοινωνικό στίβο τυγχάνει κάποιας θεωρητικής σε πρώτη φάση αναγνώρισης των κόπων μας αλλά και της παρουσίασής μας στα μάτια των άλλων. Μένει η εκ του σύνεγγυς επαφή για να διαπιστωθεί και από κοντά, δια ζώσης που λένε και οι μορφωμένοι ότι τα δύο μέρη που μέχρι τώρα επικοινωνούν ηλεκτρονικά είναι υπαρκτά πρόσωπα και δεν κρύβονται πίσω από κάποια άψυχα, άνευρα χαρτιά και ηλεκτρονικά μηνύματα. Μέχρι εδώ όλα φαίνονται μια χαρά. Είναι όμως έτσι; Ας αφήσουμε λίγο πίσω μας τις «τριτοκοσμικές» χώρες και κατοίκους και ας πάμε σε μια αναπτυγμένη χώρα σαν τη δική μας. Τι έχει μια τέτοια χώρα; Να ξεκινήσουμε από τα βασικά.



Έχει τρία χρόνια Μνημόνια και ετοιμάζεται για το τέταρτο. Έχει γύρω στο ενάμιση εκατομμύριο άνεργους πολίτες στα επίσημα κιτάπια της. Φήμες (λέμε τώρα) αναφέρουν ότι είναι κοντά στα δύο εκατομμύρια. Άλλοι 500.000 ανήκουν στην κατηγορία των εργαζόμενων που δουλεύουν αλλά δε πληρώνονται. Άλλοι τόσοι περίπου ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία που δουλεύουν αλλά παίρνουν μια πολύ μικρή αμοιβή. Σχεδόν συμβολική. Άλλοι τόσοι ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία που λέγεται και κατηγορία της κινητικότητας. Είναι μια ειδική «επαγγελματική» τάξη που είναι γνωστοί και ως γυρολόγοι. Αλλάζουν μέχρι και τρεις δουλειές σε διάστημα ενός μήνα γιατί καταλαβαίνουν ότι ο εργοδότης τους είναι παιδί «διαμάντι». Καλεί αρκετές δεκάδες εργαζομένων μέσα από το Τμήμα Ανθρώπινων Πόρων (H.R. λέγεται για τους μορφωμένους) κάθε μέρα.

Χρησιμοποιώντας ως βάση δεδομένων του την στατιστική υπολογίζει πως από αυτούς τους δεκάδες που θα πάνε καθημερινά στα γραφεία του μερικοί θα «τσιμπήσουν» το δόλωμα και θα «πιστέψουν» τα λεγόμενα και τις υποσχέσεις του εργοδότη τους ότι «ξεκινάμε δοκιμαστικά» ή το άλλο το πετυχημένο «και τι έχεις να χάσεις;» ή το ακόμα καλύτερο «αν δείξεις πίστη και αφοσίωση θα πας μπροστά κάποια μέρα». Κάποια μέρα ναι. Ίσως εκείνη τη μέρα που θα βγάλει ο ήλιος κέρατα. Μάλλον για αυτή τη μέρα μιλάμε. Μιλάμε βέβαια και για μια χώρα που έχουν καταργηθεί οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, έχει γίνει παρελθόν το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, συζητείται η κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας. Με λίγα λόγια και για να μη μακρηγορούμε δεν υπάρχει τίποτε όρθιο σε ότι αφορά τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα. Κάποιος μας ανέφερε αρκετά πρόσφατα ότι πήγε σε μια από αυτές τις καινούριες τις συνεντεύξεις που έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα τελευταία δύο κυρίως χρόνια. Ειδοποιήθηκε, λοιπόν, να παραστεί σε μια τέτοια συνέντευξη. Το ραντεβού κλείστηκε για πρωινή ώρα. Αυτός ο κάποιος συνεπής στο ραντεβού του πήγε δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα. Όπως πάντα.



Η ώρα περνούσε και  περίμενε έστω μια ειδοποίηση. Μάταιο. Κάποια στιγμή και ενώ η ώρα συνέχισε να περνά η πηγή άρχισε να χάνει την υπομονή της. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν αλλά κανείς δε μιλούσε. Μια φωνή ακουγόταν μόνο. «Ο επόμενος». Εκεί άρχισε να εκνευρίζεται. Σηκώνει το χεράκι του και λέει με στεντόρεια φωνή, ευγενικά πάντα: «Συγγνώμη, εδώ δεν υπάρχουν ραντεβού για συνέντευξη; Τι σημαίνει επόμενος;». «Με συγχωρείτε» απάντησε η φωνή από το βάθος «έχετε δίκιο αλλά βλέπετε τι γίνεται». «Τι γίνεται;» ρώτησε ο άνθρωπός μας. «Ανοίξατε και μας περιμένετε;». Δίπλα του καθόταν μια πολύ όμορφη ύπαρξη και λέει στην πηγή «Τι να πεις; Εγώ περιμένω μια ώρα νωρίτερα από εσάς». Η άνθρωπός μας ζήτησε να "συνεντευξιαστεί" άμεσα η πολύ όμορφη ύπαρξη και αμέσως μετά να πάρει σειρά. Όπερ και εγένετο. Ο άνθρωπός μας λόγω του πλήθους δέχτηκε να "συνεντευξιαστεί" μαζί με άλλον έναν ταλαίπωρο που νόμιζε πως επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Το αποτέλεσμα; Άνθρακες ο θησαυρός. Telemarketing που λένε και οι μορφωμένοι. Πωλήσεις μέσω τηλεφώνου όπως λένε και στο χωριό μου. Ναι, καλά καταλάβατε από αυτές τις γνωστές που αν μείνει κάποιος στο σπίτι το πρωί θα τον πάρουν τουλάχιστον 20 φορές τηλέφωνο μέχρι το μεσημέρι και θα του πουλάνε τηγάνια, κατσαρόλες, ντιβάνια, καναπέδες, συνδέσεις, καλσόν, ζαρτιέρες, στηθόδεσμους και άλλα χαριτωμένα.

Καμιά συζήτηση για σύμβαση ή για κάποια έστω αξιοπρεπή αμοιβή ή έστω για κάτι που να καλύπτει τα έξοδα των εισιτηρίων μετακίνησης. Καμιά δέσμευση για ωράριο. Μόνο ένα ψέλλισμα πως αν πουλάμε τότε μπορεί σε βάθος εικοσαετίας να αποκτήσουμε ένα φοβερό και τρομερό προνόμιο. Να γίνουμε οκτάωροι με το αμύθητο ποσό των 500 μεικτών ευρώ μηνιαίως. Τα λόγια είναι περιττά. Ο άνθρωπός μας αντέδρασε και άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Εις μάτην. Ο σχεδόν αμούστακος και άπειρος συνεντευξιάζων άρχισε να ψελλίζει κάτι περί μιας αρχής. Να γίνει η αρχή και μετά όλα θα φτιάξουν. Ο άνθρωπός μας το είχε ξαναδεί το έργο βέβαια. Δύο χρόνια το βλέπει. Δεν «τσιμπάει» πια. Ίσως να έχει αρχίσει να διασκεδάζει πια τη δυστυχία της και να συνειδητοποιεί όχι για το τι κακοί εργοδότες κυκλοφορούν γύρω του αλλά για το πόσο χρήσιμοι ηλίθιοι είναι κάποιοι εργαζόμενοι που περιστοιχίζουν τον εργοδότη αυτόν και εκμεταλλεύονται έναντι πινακίου φακής άλλους συνανθρώπους τους προκειμένου να έχουν την εύνοιά του ή και να νομίζουν πως ασκούν παρόμοια εξουσία με αυτή του εργοδότη τους.



Το παραπάνω περιστατικό και τα πρόσωπα είναι φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Δε θα μπορούσαν να συμβαίνουν σε μια χώρα με τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης όπως η δική μας. Σε μια χώρα όπου όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις φεύγουν, τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα τσακίζονται. Υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα (πώς να μην υπάρχει όταν υπάρχει εσωτερική στάση πληρωμών), οι επενδυτές από τις αραβικές χώρες ετοιμάζονται να έρθουν να κάνουν συγκλονιστικές επενδύσεις χωρίς κεφάλαια βέβαια (τι χρειάζονται τα κεφάλαια στον καπιταλισμό;). Όλα αυτά είναι η ανάπτυξη που έρχεται σύμφωνα με την κυβέρνηση, τους υπουργούς της, την σάπια και παρηκμασμένη επιχειρηματική ελίτ, τη διαπλεκόμενη μιντιοκρατία και τους ολίγους πια απατεωνίσκους που έχουν ρευστό (αγνώστου προέλευσης και νομιμότητας) και κάνουν τις τελευταίες αρπαχτές έτσι για να περνά ευχάριστα η ώρα τους. Έτσι και αλλιώς οι εργαζόμενοι σύμφωνα και με τον νόμο δεν πληρώνονται και ούτε υπάρχει και κάποια νομική συνέπεια για αυτό. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός «δημοκρατικού» πολιτεύματος με «ξεκάθαρους» και «δίκαιους» όρους και κανόνες.

Καλά θα κάνουν οι «κυβερνώντες» και οι «γνωρίζοντες να αλλάξουν γρήγορα ρότα και να σοβαρευτούν άμεσα γιατί ο λαός θα στείλει γρήγορα και αυτούς αλλά και τις εταιρείες τους εκεί που τους αρμόζει. Το καζάνι βράζει επικίνδυνα και τα αδιάφορα ή και προκλητικά σφυρίγματα σύντομα θα τινάξουν με απίστευτη μανία το καπάκι με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ας μη ξεχνάμε τα λόγια του ποιητή: «Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ. Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα…Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξύδι…Δημοκρατία κι αξιοκρατία πλέον πωλούνται σε πανέρια σε ευκαιρία…Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα…Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω. Θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!»…

periodista