Μετράω ανέργους στον πραγματικό κόσμο, όπως οι Άγγλοι μετράνε τρένα. Όχι στην Ελλάδα. Στο Βέλγιο. Και στη Γαλλία. Και στη Βρετανία. Στις “χώρες του κέντρου”. Στην “πολιτισμένη” Δύση. Τους μετράω και δεν βγάινουν τα νούμερα, δεν φτάνουν τα δάχτυλα, τους γνωρίζω προσωπικά.

Μετράω αστέγους στους δρόμους. Όχι στην Αθήνα. Στις Βρυξέλλες. Στην ταχείας κυκλοφορίας “οδό του Νόμου”, τη σπαρμένη με κτήρια της Κομισιόν. Έξω από ένα τέτοιο κτήριο, εκείνο όπου γίνεται η διαχείριση της μερίδας του λέοντος του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, ναι ναι, αυτού για τον οποίο μεταξύ άλλων οι αγρότες κλείνουν την εθνική, έξω από αυτό το κτήριο λοιπόν, υπάρχει ένα πράγμα που εύκολα το ονομάζεις καταυλισμό αστέγων. Όχι τώρα, εδώ και δυο-τρία χρόνια ίσως. Κι είναι καμιά δεκαριά άνθρωποι, άλλοτε λιγότεροι, αναλόγως με την ημέρα, με κουβέρτες, τις κλασικές σακούλες του σούπερ μάρκετ, που τόσο καλά ξέρουμε πλέον , που δεν κουβαλάνε πλεόν τα ψώνια της εβδομάδας, αλλά τα εναπομείναντα ράκη ενός πολιτισμού που τελικά ποτέ δεν υπήρξε αυτό που νομίσαμε μέσα στο συλλογικό μας τρανς. Κουβέρτες, στρώματα, ατάκτως ερριμμένα κάτω από μια αφσα που προπαγανδίζει την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Δίπλα σε γραβατωμένους τεχνοκράτες που τρέχουν βιαστικά από μήτινγκ σε μήτινγκ.

Μετράω λέξεις που χάνουν το νόημά τους. “Παράνομη παραμονή σε δημόσιο χώρο”. Τρεις έννοιες διαστρεβλωμένες. Παράνομη: οριζόμενη από ποιον; Παραμονή: όπως λέμε “καλή παραμονή” σε όποιον φτάνει σε ένα καινούριο μέρος; Δημόσιος χώρος: Σε ποιον ανήκει ο δημόσιος χώρος; Και ποιος αποφασίζει αν είναι νόμιμο, νομότυπο, αποδεκτό να παραμένει κάποιος σε δημόσιο χώρο;

Μετράω πτώματα. Πτώματα στις θάλασσες που χωρίζουν, ενώ ο ρόλος τους είναι να ενώνουν. Πτώματα σε ράγες, που εμποδίζουν τη διέλευση των συρμών. Πτώματα ανθρώπων που επέλεξαν το θάνατο, γιατί δεν άντεξαν την φυσική, ηθική και οικονομική καταστολή. Πτώματα στις ουρές του καπιταλισμού: περιμένουν να πάρουν ένα επίδομα που δε φτουράει, ένα πιάτο φαγητό, ρούχα και φάρμακα.

Μετράω πυροβολισμούς: σε δημόσιες εκδηλώσεις υποστήριξης των πιο ευτελών, καταστροφικών και προδοτικών λογικών και πολιτικών. Πυροβολισμους που στήνουν στα έξι μέτρα τη λογική, την πραγματικότητα και τη σκέψη. Πυροβολισμούς που σκοτώνουν ό,τι έχει απομείνει ζωντανό και αναπνέει έστω και ασθμαίνοντας.

Μετράω το χρόνο που μας τελειώνει. Τις αντοχές που μας τελειώνουν. Τη φρίκη που περισσεύει. Τις αντιστάσεις που δηλώνουν τα συνθήματα. Το πείσμα ενάντια σε ό,τι μας αποκτηνώνει, μας τρομάζει και μας σπρώχνει βαθειά στην κατάθλιψη, την παραίτηση και τον εγκλεισμό. Ποιος είπε πως έγκλειστοι είναι μονάχα όσοι ζουν μέσα σε κελιά;

Μετράω προβλέψεις, αναλύσεις και εκτιμήσεις. Μόνο που κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του το απρόβλεπτο της ιστορίας, που σε συνθήκες πόλωσης και στα γυρίσματά της, γκρεμίζει, χτίζει και αλέθει, αναλόγως με τους συσχετισμούς.

Μετράω επαναστατικά κείμενα, αντικείμενα και υποκείμενα. Που θα μετουσιωθούν σε πράξεις, τη στιγμή που πραγματικά δεν θα υπάρχει πλέον άλλη επιλογή. Τη στιγμή που οι τελευταίοι πρώτοι θα γίνουν. For the better or the worse.

Να μας περιμένετε.

krotkaya