Άξιος ο μισθός σου αλήτη και ρουφιάνε που τολμάς να συστήνεσαι ως δημοσιογράφος, αυτός δλδ που γράφει για τα δημόσια. Άξιος ο μισθός που παίρνεις από τα τσιράκια αυτών που αποφάσισαν να ταπεινώσουν και να καταστρέψουν έναν ολόκληρο τόπο για να υπηρετηθούν αλλότρια φίλια συμφέροντα που χρωματίζονται από το μωβ του πεντακοσάρικου. Άξιος ο μισθός σας, καθάρματα που φουσκώνετε τραπεζικούς λογαριασμούς, για να γκώσετε από ακριβά καταναλωτικά αγαθά, αναλώσιμα γαμήσια και διεγερτικά παραισθησιογόνα, δίνοντας εύσημα σε βασανιστές και σπιλώνοντας ανθρώπους, τιμές και συνειδήσεις.

Ξεπουλημένοι σφουγγοκολάριοι, πορωμένοι και κοινωνικά μιάσματα μιας κάστας που τρέφεται από τις σάρκες και το αίμα όσων ονειρεύονται δικαιοσύνη, όσων παλεύουν για ελευθερία ή όσων απλά αγωνίζονται για να επιβιώσουν. Λυσσάξτε λίγο ακόμα στα κανάλια και τις φυλλάδες σας, μπας και συντηρείστε γα λίγο ακόμα ένα σύστημα γαγγραινιασμένο και σάπιο όσο και η ηθική που πουλάτε από τα μικρόφωνα και τις δηλητηριασμένες πένες σας. Πόσο ακόμα;

Πόση ακόμα λάσπη, πόση ακόμα βρομιά θα σκορπίσετε, για να αποπροσανατολίσετε μια κοινωνία που αγωνίζεται να αναπνεύσει, ενώ συνεχίζετε να την καθιστάτε θάλαμο δηλητηριωδών αερίων και ιδεολογημάτων του ξεπουλήματος; Επιστρατεύστε την κάθε ανομία, τη δική σας ανομία, γιατί μόνο δική σας είναι. Το κουρελιασμένο σύνταγμα της δημοκρατίας που ποτέ δεν ήταν αυτό που σημαίνει η λέξη, οι σημαίες και τα σύμβολα που πρώτοι εσείς φτύνετε κι ατιμάζετε, η κίβδηλη ηθική που μας πουλάτε, το βλέπουμε πως έχουν απεκδυθεί κάθε νοήματος και ουσίας . Ατιμάστε και το τελευταίο ψίχουλο αξιοπρέπειας και ζωής, μόνο και μόνο για να ξεπουλήσετε με κάθε τρόπο ό,τι ακόμα παραμένει να ανήκει σε αυτούς που ζουν και δημιουργούν. Αυτό που δε θα μπορέσετε να ατιμάσετε και να λερώσετε είναι τα μυαλά.

Σ’αυτόν τον τόπο που η ομορφιά περισσεύει, η ασχήμια σας δεν χωράει. Τη χυδαιότητα επιστρατεύετε ενάντια σε κάθε κατατρεγμένο, ταπεινωμένο και εξουθενωμένο, για να υπερασπιστείτε την τράπεζα που κατακλέβει και όσους την υποστηρίζουν με το αζημίωτο και εις βάρος αυτών ακριβώς που κατακλέβει. Αλλοιώστε λίγο ακόμα τις αρχές και τις αξίες του δικού σας του συστήματος, αυτού που κάποτε (ακόμα και τώρα στα χαρτιά) αναγνώριζε την αθωότητα του κατηγορουμένου μέχρι αποδείξεως του εναντίου, το δικαίωμα σε βασικά αγαθά για αξιοπρεπή διαβίωση για όλους κι όλα εκείνα που με περίτεχνες νομικίστικες εκφράσεις περιγράφουν συνθήκες και πρωτόκολλα, ονοματισμένα από πολυτελείς πόλεις της Ελβετίας και της Γαλλίας, που εσείς έχετε υπογράψει.

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους -το’πε ο ήρωας με τον οποίο σύγκρινε τον τεθνεώτα βασανιστή και χουντικό, ένας μητροπολίτης που πληρώνεται από αυτόν τον λαό που εξουθενώνετε ηθικά και υλικά, για να ξεπεράσει τις δυσκολίες του το σύστημά σας και οι φορείς που βρίσκονται στα θεμέλιά του.

Μόνο που μερικοί από μας ξέρουμε, θυμόμαστε και πιστεύουμε. Ξέρουμε τι μας ανήκει, θυμόμαστε τι μας έχετε κλεψει και πιστεύουμε πως η ελευθερία κι η δικαιοσύνη δεν είναι λέξεις που αλλάζουν ένδυμα και περιεχόμενο αναλόγως με τις μόδες. Μας μένει μονάχα να πιστέψουμε και πως μπορούμε να ξαναδώσουμε σε αυτές τις λέξεις το αρχετυπικό τους περιεχόμενο και τη θέση που μας αξίζει να έχουν.

Ξέρουμε ακόμα και θυμόμαστε ποιοι είστε, τι έχετε πει και τι έχετε πράξει. Και σκοπεύουμε να μην το ξεχάσουμε, όταν η ελεθερία και η δικαιοσύνη θα κάνουμε να είναι κάτι παραπάνω από λήματα στα λεξικά.

Και ξέρουμε, όπως το ξέρετε κι εσείς πως το χρώμα του αίματος είναι κόκκινο.


krotkaya