Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Μικρά παιδιά κλέβουν κεριά για να διαβάσουν γιατί τους έκοψαν το ηλεκτρικό στο σπίτι. Βαρύς ακούγεται ο στεναγμός των εκατομμυρίων φτωχών της βαλκανικής. Ενώ από την Ιβηρική χερσόνησο δεν έχει σταματήσει η ηχώ της κραυγής της Καντέλα Πένα, της ισπανίδας ηθοποιού, η οποία παραλαμβάνοντας το βραβείο Γκόγια για την ερμηνεία της είπε: «Σε όποια γλώσσα, από εδώ που βρίσκομαι, ζητώ δουλειά. Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω…»!

Από μία άλλη χερσόνησο του ευρωπαϊκού νότου θα ακουστεί η φωνή, ενός θεατρίνου αυτή τη φορά, του Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος συνεπαίρνει τους νεόπτωχους της Ιταλίας με μία σειρά από καταγγελίες κι ένα vaffanculo κατά των πολιτικών και της πολιτικής! Είναι φανερό πως η οργή έχει φθάσει στο σημείο βρασμού και το καπάκι της κοινωνικής συνοχής κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα.

Κι ενώ θα ανέμενε κανείς να υπάρξουν προσπάθειες αποσυμπίεσης της κοινωνικής έντασης, οι κυρίαρχοι της Ευρώπης επιμένουν στην ίδια πολιτική άγριας λιτότητας που εξαθλιώνει τους πληθυσμούς και τσακίζει τις οικονομίες. Κι όταν οι κοινωνίες και οι οικονομίες θα καταστούν εντελώς «πτώματα», τότε θα επιπέσουν επ’ αυτών τα όρνεα των distress funds, των ξένων εταιρειών που προτίθενται να αγοράσουν από τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες τώρα προσπαθούν να καλύψουν τις αυξήσεις των μετοχικών τους κεφαλαίων, κοψοχρονιά τα «κόκκινα» δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών με στόχο να τα εισπράξουν 100% μέσω κατασχέσεων.

Κι ενώ η Ελλάδα κινδυνεύει ως οικονομική, κοινωνική και, εντέλει, εθνική οντότητα, κάποιοι θέτουν υπεράνω όλων την παραταξιακή «αλήθεια» και επιβίωση, δημιουργώντας με τη στάση τους συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Και οι μεν και οι δε πιστεύουν με καθαρή συνείδηση και ενδεχομένως με αγνά κίνητρα ότι μάχονται για τη σωτηρία της χώρας, αλλά εκείνο που τους καθιστά επικίνδυνους είναι ο μανιχαϊστικός τρόπος σκέψης τους, που τα βλέπει όλα μαύρα ή άσπρα, αποδίδοντας στον αντίπαλο μία εγγενή και αντικειμενική κακία!

Με άλλα λόγια, ο απέναντι παραπέμπει σε εχθρό και διώκτη των από εδώ και τούμπαλιν. Μάλιστα, από την πολιτική πόλωση οδηγούμαστε στην κοινωνική πόλωση καθώς η πολιτική ιδεολογία συνυφαίνεται με τις ανάγκες της προσωπικής ταυτότητας των ανθρώπων, που θέλουν από κάπου να πιαστούν και να ελπίσουν.

 Σ’ αυτή τη σύνδεση οφείλεται η όξυνση της αντιπαλότητας και οι συνοπτικές κρίσεις με βάση τις περίφημες «ταμπέλες». Έτσι, ο ορθολογισμός και ο διάλογος υποχωρούν, αφήνοντας τη θέση τους στον τυφλό φανατισμό και, τελικά, στην άγρια σύγκρουση. Είναι πρόδηλο ότι η Ελλάδα δεν έχει σήμερα την πολυτέλεια για τέτοιου είδους περιπέτειες.

Γι’ αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με «όπλο» τη σύνεση και τη λογική όσοι υποδαυλίζουν πολιτικές φανατισμού και κοινωνικού εμφυλίου πολέμου.